Одлуку за виселєнє з родного краю нїхто од руских виселєнцох до Кандади, та и индзей, нє принєсол лєгко и прейґ ноци. Требало назберац моци же би ше пошло до цудзини, дзе уж було наших, алє мало. Велї Руснаци у Канади нє були фамелия, вони були лєм познати, єдна часц народу у далєкей Канади. За собу у валалє охабели фамелиї, родзини, кумовства, познанства, приятельства, и тото найважнєйше – дотедишнї дом.
Марина и Желько Колошняйово пред полнима дзешец роками одпутовали до Норт Батлефорду, вєдно з теди пейцрочним Денисом и бебку Ени, котра тераз ма дзешец роки. О рок по приселєню ше народзела и Лара, котрей тераз дзевец роки. Желько там уж мал родзину – братняка Бориса Паланчая, и Перепелькових хтори им, гваря, спочатку барз вельо помогли.
За тоти дзешец роки Колошняйово були три раз у Руским Керестуре нащивиц родзину, товаришох и видзиц Керестур… Здогадли ше як то буц на валалє.
– Першираз зме пришли после рока до Керестура, медзи иншим, ту зме окресцели Лару, нє сцели зме забуц на наш валал, и вше приходзиме дзечнє до того краю. Приход „прейґ бари” вимага вельо труду, алє тото задовольство и ми, и дзеци, би нє черали нї зач – приповеда Марина.
ЗАЧУВАЛИ МАЦЕРИНСКУ БЕШЕДУ
– Хибели нам людзе, нє валал, нє дом, алє праве тоти нашо з котрима зме ше дружели, шедзели и пили кафу. После рока у Канади зме здобули нови товаришства, вельо ше дружиме праве з нашима Руснацами, а маме и приятельох других националносцох – приповеда Марина, а Желько у чиїм гласу єст нїтка анґлийского акценту додава же ше перши три роки учел по анґлийски у язичней школи, хтору му финансовало подприємство дзе є заняти од початку, бо по анґлийски нє знал бешедовац.
Марина, як права мац, перши штири роки док дзеци були манди, робела скрацени роботни час, самостойно ше опробовала у „тортарскей” роботи, цо допринєсло же би дзеци научели чечно бешедовац по руски.
– Кед сом першираз одведла Дениса до оводи, мнє то було страшне… Вон бул таки мали, анґлийски нє розумел, а воспитачка и дзеци приповедали лєм так. Як дзень- нєшка паметам єй слова же най ше нє секирам же як мойо дзецко научи анґлийски, алє най ше остарам же би нє забул свой мацерински. Так и було. Нє була сом занята, и дома у кругу фамелиї зме бешедовали лєм по руски. Тортарска робота ме вше цикавела, и кед сом мала нагоду, думам на шлєбодни час док сом нє була занята, шмело сом ше опробовала у тей роботи. Правела сом услужно шицки файти колачох, та аж и свадзебни торти. Престала сом робиц тоту роботу кед дзеци почали ходзиц до школи, и достала нагоду робиц тото за цо сом ше школовала, буц физиотерапеут. У Канади сом потвердзовала диплому и покладала рижни испити, и дзекуюци тому сом занята у старецким доме, дзе робим у фаху – гварела Марина.
Оцец, як глава фамелиї, заняти у механїчарскей роботнї уж полни дзешец роки, а познати є и як добри майстор котри з любову оправя авта.
– Механїка ми у креви одмалючка, нє можем ше задумац без ключох у рукох. На нови штредок сом ше швидко адаптовал, дзекуюци толерантному дружтву котре полне мултикултуралносци, так же зме нє одскаковали од других. Проблем ми бул язик, на колектив сом ше швидко звикол, но, кажда пауза ми була длугока як вичносц. Пиєме кафу, вони ше шмею, а я нє знам чи зо мнє, чи нє. По законченим курсу анґлийского, дзе ми помагал и Денис, мойо шицки бриґи престали – заключує Желько.
НАЙИНТЕРЕСАНТНЄЙШЕ НА КАМПОВАНЬОХ
Марина єдна спомедзи троїх активистох Дружтва Руснацох у Норт Батлефорду, вєдно зоз Иґором Кетелешом и Меланию Попович, котри ше стараю о сходох и друженьох Руснацох у Канади, ярнїх вилєтох, кампованьох, дочеку Нового року, балох… Вони тройо маю найвецей задлуженя коло орґанизациї спомнутого, гоч им помагаю и други фамелиї, бо би сами нє могли шицко покончиц.
– Одволанє на друженя вше вельке, було би ище векше, лєм же людзе нє маю шлєбодного часу. На руских стретнуцох єст фамелиї котри порядни, а єст и руски фамелиї котри барз ридко, або нїґда нє приходза. Новосц у друженьох то тридньове кампованє, котре почина пияток, а закончує ше внєдзелю. През тоти три днї орґанизовани дзецински бависка и рижни активносци за дзеци. Того року кампованє отримане з цильом упознаваня рижних културох, та кажде дзецко мало право и обовязку поволац товариша з другей култури, цо було интересантне и нам старшим, а окреме дзецом. Собота резервована за змаганє у вареню котлїкох, кед ше побиднїка вибера з тайним гласаньом, а учашнїки нє шму гласац сами за себе – гвари Марина.
Нашо у Канади на тридньовим кампованю
ДО КЕРЕСТУРА ПРИХОДЗА ДЗЕЧНЄ, АЛЄ ЇХ ДОМ У КАНАДИ
Дзецинска цикавосц ище вше моцна, та шицки тройо дзечнє приходза до Керестура и вше з вельким ентузиязмом обчекую нови приход до валалу „прейґ бари”.
– У Керестуре мам шестринїцу, братняка, кумових, родзини и бабу. Нєобичне ми же длуго можеме остац и бавиц ше на драже, фодбал тренирам и дома, та го и ту дзечнє бавим – описує найстарши Денис.
– Шестринїца Мая нас водзела по цалим валалє, упознали зме велїх товаришох. Шицки ми хвалєли фризуру, понеже сом з лєтованя пришла з виплєценима варґочиками – з ошмихом бешедує Ени.
Наймладша Лара ходзи на плїванє вєдно зоз шестру, а барз дзечнє ходзи и до школи.
– Зоз школских активносцох ми наймилше читац, кажду кнїжку котра нам задата пречитам и по вецей раз, а вельо читам и други кнїжки з библиотеки – чечно по руски гвари Лара.
Млада Колошняйова фамелия жиє у власним доме, котри упарто правели даскельо роки и нє планую го предавац, або селїц ше.
– Ми свой фамелийни живот започали там, то нам дом, та ше так и чувствуєме. Зоз вельо сцелосци и дакус упартосци зме пущели нашо коренї там, пренашли зме ше и у дружтве, и у фаху. Канада наисце мултикултурална держава котра отвореного типу за шицких. Роботни места зме нє меняли часто, и задовольни зме од самого початку – заключую Марина и Желько.
ПОТРИМОВКА НАЙВАЖНЄЙША
Медзисобна потримовка у фамелиї єден з важнєйших факторох за успих и напредованє.
– Пред каждим початком зме ше совитовали, и углавним зме два раз мерали. Вельо нам значела медзисобна потримовка и слова же „будзе то добре”, потримовка и родичох, як моїх, мацери, котра нам була у нащиви єден цали рок, а з другого боку и Маринових, котри ше приселєли о даскельо роки после нас. И сами видзели же нам ту наисце добре, же зме з власним трудом посцигли шицко цо зме сцели и же зме задовольни – гутори Желько.
