Кед ше войдзе до квартелю Драґици Живкович, учительки у пензиї хтора жиє у Шидзе, чловекови випатра яґод кед би вошол до малей ґалериї малюнкох. И нєт ту ламаня, ясне же у тим обисцу жиє особа хторей уметносц и малярство велька любов.
Учительку Драґицу, або Лелу як ю велї волаю нє лєм Шидянє, алє и жителє шидскей општини, людзе познаю насампредз як добру учительку и педаґоґа, а потим и як малярку аматера хтора уж роками малює и на платнох чува шлїди прешлосци, насампредз, свойого краю.
А учителька Лела през роботни вик и живот познєйше досц вязана за Руснацох. Починаме бешеду о єй мацери хтора по походзеню зоз Маринковичовей фамелиї зоз Бачинцох, а одала ше до Живковичовей фамелиї за ремеселнїка до Илинцох. Наша собешеднїца ше там и народзела и ище у дзецинстве запаметала войну.
– У октобру 1944. року, кед почали битки на Сримским фронту, жени, дзеци и стари, мушели висц зоз Илинцох, та зме з мацеру и братом пошли до мацеровей нини, до Радиновей фамелиї до Бачинцох. У вибеженстве зме були по 12. април 1945. року кед закончени борби на Сримским фронту и теди зме ше врацели до руйнованих Илинцох. Почала обнова валала… Паметам „поплатани” школски будинок и мой одход до першей класи основней школи, а вец и до другей. После основней школи сом ше уписала до Нїзшей ґимназиї у Шидзе. Там сом мушела и бивац, а пайташка ми була Мария Ковач, дзивка учителя Михайла Ковача. Познєйше, 1952. року сом пошла до Сримских Карловцох, до пейцрочней учительскей школи, а закончела сом ю 1958. року и врацела ше назад до шидскей општини – приповеда Драґица о своєй животней драги.
ВИБРАЛА БАЧИНЦИ
Гвари же була одлична школярка и вредна у роботи, та кед пришла до Шиду, понукнута єй робота, но вона вибрала Бачинци. З єдного боку, гвари, отамаль и єй коренї, а щиро припознава же валал мал гайзибанску драгу и важне єй було цо скорей пойсц до Шиду и назад, або одпутавац даґдзе далєй. Приповеда же ше добре знашла на першим роботним месце, а у бачинскей школи уж теди робела Леона Лабош Урошевич, хтора єй помагала у роботи єднак так як и учителька Мария Ракич. Теди у валалє було лєм нїзши класи, а до висших школяре одходзели до Куковцох. З часом ше помали уведло и висши класи.
– Добре паметам же у першей класи було 30 школярох. Половка з нїх були Серби, половка Руснаци. Добре сом розумела руски язик, бо и Руснацох було досц у валалє. Учителька теди мушела буц у валалє и през викенд кед ше нє ходзело до школи, та сом нє могла одходзиц до Шиду. Кед требало ношиц лїстки за плаци до Шиду спочатку сом то робела на бициґли, а потим сом купела моторку, здогадує ше роботи у Бачинцох дзе учителька Лела робела по 1962. рок.
З приходом до Шиду як просвитни роботнїк була занята у ОШ „Филип Вишнїч”, у висших класох преподавала подобово музичне и технїчне, а вец робела и у нїзших класох. Попри роботи закончела Педаґоґийну академию у Сримскей Митровици. Була активна у пририхтованю школских преславох и вельо робела на тим як будзе випатрац сценоґрафия. Можебуц би нє було так кед би нє мала притоку ґу уметносци. Приповеда же ище як дзецко надробно розбивала черепчки, та прах мишала з воду, и то єй то була фарба за мальованє. Познєйше була замеркована и як школярка у Сримских Карловцох дзе є менована за руководительку подобовей секциї. Теди мальовала природу у Карловцох, на Дунаю, Стражилову…
НА МАЛЮНКОХ ЧУВА СТАРИ ОБИСЦА
Щеткочки, фарби и платна наша собешеднїца озбильнєйше вжала до рукох после учительскей роботи, з одходом до пензиї 1993. року кед наполнєла 35 роки у просвити.
– Були то чежки часи у нашей жеми, война, инфлация и худобство… Чувала сом дзивчата братового сина, кед сом раз вжала вельки папер и на нїм почала мальовац морйо бешедуюци дзивчатом о нїм так як бизме на нїм були. Им ше тото бависко попачело, а после хтошка видзел цо сом намальовала, похвалєл мой малюнок и питал го одо мнє. То ме зацикавело, почала сом мальовац, и то бул мой гоби. Окрем пейзажох, прицаговали ме стари будинки и хижи у Шидзе хтори ше помали валяли. Намальовала сом перше нашу хижу у Илинцох, а после и други будинки хтри щезовали – приповеда Живковичова.
Увагу єй прицагли и будинки вязани за историю и иснованє Руснацох на тих просторох. У Бачинцох намальовала нашу церкву и парохию як и Руску просвиту, у Бикичу тиж церкву и школу, а у Беркасове нашу, грекокатолїцку церкву. У Шидзе, розуми ше – Лєтня владическа резиденция єй була на першим месце, алє и дакедишнє старе обисце Ждинякових на Вельким шоре прейґ драги Руского дому.
Драґицово роботи нєшка розошати вшадзи, найчастейше як дарунки у европских державох, а дзепоєдни и прейґ океану. Тото цо намальовала викладала на велїх виставох, а часто их и даровала у пригодних нагодох. Гвари же мала вельку чесц же би 2017. року у Народней библиотеки „Симеон Пищевич” єй малюнки були на вистави вєдно зоз малюнками Андєлки Античевич зоз Беркасова. Теди Бикич Дол бул домашнї Централней преслави означованя националного швета Руснацох.
З оглядом же ма добре здравє и вше ма инспирациї, єй подобова творчосц ше предлужує на хасен шицких любительох подобовей уметносци.
АКТИВНОСЦИ ЗВОНКА НАСТАВИ
Просвитних роботнїкох вше провадзели и звонканаставни активносци. Так и Драґица була активна у Червеним крижу дзе була и преподавач. А дакеди було популарне же би дзеци, школяре, през лєто одходзели на морйо хторе школа орґанизовала. Драґица ше каждого року тей роботи прилапела и одводзела дзеци до одпочивалїща у Сплиту.
