– Таке нєприкладне справованє нє шмеме допущиц – гуторел груби глас, моцного хлопа у рокох.

            – Тот ше одшмелєл потупиц огранїченя – предлужел, указуюци на поганьбеного хлапца. – Одвше вам гуториме же ше муши писац з писанима буквами, а нє друкованима. Шицки огранїченя здумани же би вам указали як треба же бисце ше справовали, робели и роздумовали.

            Млади уха хтори тото слухали прилапйовали тоти информациї як єдини можлїви способ думаня. Шицким твари були озбильни, хрибти випросцени, теки отворени, клайбаси застругани и руки на лавки.

            После длугокого монолоґу о тим цо ше шме, а цо нє, почала бешеда о составу хтори кажде з нїх муши написац.

            – Як цо сом гварел, состав мушице здумац сами, ту муши буц виражена ваша креативносц. Алє, запаметайце, способ писаня, словнїк и рядошлїд точно одредзени! Од того ше нє шмеце оддалїц – толковал далєй тот исти.

            Зявела ше єдна рука дзвигнута понад главу, хтору такой замерковал тот цо до теди єдини бешедовал.

            – Можеш повесц цо ши сцела – гварел. На тото преволанє, дзивче цо дзвигало руку, стануло.  

            – У тим нашим составе можеме описац прешвеченосц зоз кнїжку хтору зме читали прешлого тижня? – питала ше.

            – Можеце, алє о тим сце уж писали прешлого тижня. Майце дакус ориґиналносци. Ма ище дахто предкладанє? – зоз швидким обрацаньом глави пробовал ґлумиц глєданє тот, цо бул авторитет. За тот рух вон думал же є гумористични и же пре ньго викладаня нє допити.

            Ище єдна рука ше зявела у воздуху.  

            – Можеме писац о фодбалу? – питал ше єден з хлапцох. Шицким хлапцом ше на твари зявела надїя же нашли тему за писанє.

            – Анї най сце нє подумали на таке дацо! – нагнївано их опомнул старши чловек.

            – Можеме писац о уметносци? – опитало ше друге дзивче, после дзвиганя руки.

            – Може. То добре роздумованє. О чим ши точно сцела писац?

            – О поезиї, о писньох, о любови – предлужела.

            – Цо, о любови?! Нє, нє. О таких нїзкосцох нє мож писац – после даскелїх секундох предлужел. – Ма ище дахто даяку идею?

            – Можеме писац о уметносци мальованя? – опитал ше хлапец споза шицких, без дзвиганя руки. После заинтересованого попатрунку, того цо дава слово, предлужел. – Була внєдзелю вистава алтернативних малюнкох. Можеме о тим писац?

            – Як?! О таких нєприкладних стварох сцеш писац?! –  поставел тоти реторични питаня розчервенєти главни медзи нїма.

            – Алє тот уметнїк достал награди у иножемстве и … – пробовал потолковац тот цо розпочал тему. 

            – Нє интересує ме! Ви нє шмеце на таки способ роздумовац. Прецо нїхто нє предклада нїч родолюбиве? Спомнїце биду у хторей жили вашо предки. Пишце о чежких роботох на полю.

            Тирвала добри двацец минути бешеда о темох. То бул ознова ище єден монолоґ у хторим ознова було опоминаня цо ше шицко нє шме. Точно описани деталї хтори муша буц спомнути у теми хтору виберу.

            – Маце шлєбоду виберац о чим будзеце писац – виводзел заключеня на концу монолоґа, о темох за писанє, пан главни. – Мушице буц креативни. Хаснуйце свою главу и напишце так як думаце же треба.

            Зоз тим закончена бешеда. Младим розумом було чежко розумиц контрадикторносц у тим шицким.