Три штварцини вику нашей Установи була нагода же бизме наградзели наших найвреднєйших и найлєпших занятих и сотруднїкох. Бо, кажда установа, та и „Руске слово”, то насампредз – людзе.
Ювилейни припознаня – то даванє чесци шицким занятим, котри зоз свою (вецей)деценийску роботу допринєсли функционованю и унапредзеню роботи у нашей Установи. Награди – то подзекованя найвреднєйшим занятим и сотруднїком НВУ „Руске слово”, алє и порученє яки файти вредносцох наша Установа промовує.
На предкладанє директора НВУ „Руске слово”, на уровню Установи додзелєни два награди: главному и одвичательному редакторови новинох „Руске слово” Иванови Сабадошови и шефици администрациї Ясни Ковач за професийносц и квалитет у роботи, пошвеценосц Установи, професиї и етики у остатнїх пейцох рокох, як и за колеґиялносц и общи допринос колективу и дружтву. Особнє Сабадоша видзим и у будуцих мандатох як „главу новинох”, а Ковачову, або дакого з єй колеґиньох/ґох у администрациї, як будуцого директора, з оглядом же приходзи час зочованя з самоотримованьом „Руского слова”, кед за функцию директора буду потребни економски, финансийни фаховци и менаджере.
На предкладанє главного и одвичательного редактора новинох „Руске слово” Ивана Сабадоша, додзелєни два награди у редакциї новинох „Руске слово”: стаємно занятей у Установи редакторки фото рубурики Вероники Вуячич и вонкашньому сотруднїкови з Руского Керестура Любомирови Дудашови Инґейови за професийносц и квалитет у роботи у остатнїх пейцох рокох, як и за пошвеценосц Установи, професиї и етики, колеґиялносц и обще доприношенє колективу и дружтву.
На предкладанє одвичательного редактора редакциї Видавательней дїялносци Миколи Шанти награду „Гавриїл Костельник” за найлєпши кнїжки „Нєбо над Керестуром” (2012) и „Галов” (2015) додзелєна авторки Ирини Гарди Ковачевич. Гарди Ковачевичова наградзена и за активносц у редакциї Видавательней дїялносци и за окремне доприношенє литератури по руски, як и литератури вообще.
На предкладанє одвичательного редактора редакциї Часописа за науку, литературу, културу и уметносц „Шветлосц” Миколи Цапа, награда „Микола М. Кочиш” додзелєна мср Мирославови Кевеждийови за найлєпше авторске дїло, а тиж за активносц у редакциї часописа „Шветлосц” и окремне доприношенє у науки, литератури, култури и уметносци по руски.
На предкладанє главного и одвичательного редактора новинох „Руске слово” Ивана Сабадоша награда „Литературного слова” – „Мирослав Стрибер” додзелєна Мироньови Джуньови за найлєпше авторске дїло по руски и за активносц у додатку „Литературне слово”.
Уведзене и по першираз додзелєна у нашей Установи нова награда за литературу за дзеци. На предкладанє одвичательней редакторки часописа за дзеци „Заградка” Меланиї Римар награда за литературу за дзеци „Михайло Ковач” додзелєна Юлиянови Папови за найлєпше авторске дїло по руски и активносц у часопису „Заградка”.
На предкладанє одвичательней редакторки мултимедиялного часопису за младих МАК мср Маї Зазуляк Гарди, награда додзелєна ґрафичному дизайнерови того виданя Златкови Емейдийови за визуалну креативносц и активносц у часопису МАК.
У рамикох 75-рочнїци Установи за 30 роки роботи и пошвеценосц фирми ювилейни припознаня достали: Микола Цап, Мелания Римар, Микола Шанта, Олена Планчак Сакач, Мария Гудак, Мартица Тамаш, Мирон Горняк Кухар и Александар Паланчанин. За 20 роки роботи и пошвеценосц фирми ювилейни припознаня достали: Блажена Хома Цветкович, Вероника Вуячич, Любка Цвеїч и Славица Фейса. И за децению роботи и пошвеценосц фирми ювилейни припознаня достали: Ясна Ковач, Татяна Чулум, Ясмина Дюранїн, Мария Афич, Таня Салонтаї, Славко Няради, Владимир Дїтко, Олена Папуґа, Марияна Колошняї и др Борис Варґа.
Награди и ювилейни припознаня подрозумюю дипломи и пенєжни винос; ювилейни припознаня занятим у фирми були скорей виплацени.
НАГРАДИ НВУ „РУСКЕ СЛОВО”
на предкладанє директора Установи др Бориса Варґи
ИВАНОВИ САБАДОШОВИ
Главни и одвичательни редактор „Руского слова” алумниста першей ґенерациї длуго чеканей новосадскей журналистики на Филозофским факултету. Искуство здобувал у вецей медийох на сербским язику, а окреме у дньових новинох „Дневник”.
Сабадош ше од самого приходу до новинох „Руске слово” указал як дозрети новинар, зоз ясну свидомосцу о новинарскей професиї и етики. Його вельке доприношенє, окреме у возпоставяню новей концепциї новинох „Руске слово” як часописа, фамелийного маґазина, дзе од 2013. року бул редактор ресорней политичней рубрики Тижньовнїк, а 2014. постал заменїк главного и одвичательного редактора новинох. За главного и одвичательного редактора вибрани є 2017. року.
Сабадош педантни у класификованю и вреднованю збуваньох у рускей заєднїци и сербским дружтве, як и у штредньоевропским реґиону. Вон конзистентни при отримованю достойного уровня квалитета новинох, водзеня редакциї и окреме вимоглїви при запровадзованю новинарских стандардох. Иван Сабадош дал окремне доприношенє при уводзеню основох етичних правилох у новинох „Руске слово” при провадзеню виберанкового процесу (2014), алє и виробку Интерного медийного етичного кодексу у рамикох проєкта ОЕБС-а и НДНВ-а (2019).
Иван Сабадош нє лєм по функциї пошвецени новином и Установи, вон остатнї кладзе точку на тижньову новину, 50 раз рочнє вон розуми же новинарство нє лєм одход на роботу, то професийне поволанє за котре потребне каждодньове превипитованє системи вредносцох.
БИОҐРАФИЯ
Иван Сабадош народзени у Вербаше 1977. року. Вироснул у Руским Керестуре, дзе закончел Основну школу и ґимназию „Петро Кузмяк” по руски. Дипломовал на журналистики на Филозофским факултету у Новим Садзе.
По руски почал писац за МАК. У „Руским слове” є заняти од 2012. року. Ушорйовал и писал за Бок за младих, а потим Тижньовнїк, и бул заменїк главного одвичательного редактора „Руского слова”. Од 2010. року по 2017, кед є на конкурсу вибрани за главного одвичательного редактора „Руского слова” бул член и предсидатель Одбору за информованє Националного совиту Руснацох. Участвовал у вецей медийних проєктох Новосадскей новинарскей школи.
Жиє и роби у Новим Садзе.
ЯСНИ КОВАЧ
Руководителька финансийно-рахунководствених роботох у НВУ „Руске слово” педантна, прецизна, шпоровна и рационално осторожна особа. Ковачова ше безпрекорно стара же би административни механїзем НВУ „Руске слово” робел як годзинка и же би Установа чесно и на час вимирйовала свойо обовязки пред державу, партнерами и занятима. Кед дацо „нє штима” у фирми заняти найчастейше глєдаю Ковачову, гоч часто тот проблем нє спада до домену єй одвичательносци, цо шведочи о єй пошвеценосци Установи и колективу. Вше благого слова, алє дошлїдного становиска, Ковачова приклад колеґиялносци.
Єй одвичательносц и професийносц у водзеню администрациї на вецей заводи замерковал и предложел за наградзованє и длугорочни и углядни предсидатель Надпатраюцого одбору НВУ „Руске слово” Йоаким Голик.
Ковачова нє лєм добри руководитель административней єдинки НВУ „Руске слово”, вона тиж роками була „контролне око” на писаню проєктох, котре вше замеркує нєдостаток, котри би могол загрожиц успих проєктней документациї.
У чаше котри приходзи, Ясна Ковач єдна з двох особох котру видзим на чолє Установи, з оглядом же приходзи зочованє з проблемом самоотримовня „Руского слова”, кед за функцию директора буду потребни економски, финансийни и менаджерски компетентносци.
БИОҐРАФИЯ
Ясна Ковач, дзивоцке Варґа, народзена 23. януара 1979. року у Кули. Виросла у Руским Керестуре, дзе закончела Основну школу и Ґимназию „Петро Кузмяк” на руским язику. Дипломовала на Економским факултету у Суботици Универзитету у Новим Садзе.
Роби як руководителька финансийно-рахунководствених роботох у Новинско-видавательней установи „Руске слово” у Новим Садзе од новембра 2004. року.
Фахово ше усовершує од 2006. року кед здобула званє Овласценого рахунководителя. Член є Союзу рахунководительох и ревизорох Сербиї. Од 2019. року є член Роботного цела Националного совиту Проєктни биро. Участвовала у вецей проєктох Новинарскей асоцияциї Руснацох (НАР).
Одата є и ма двойо дзеци. Жиє у Новим Садзе.
НАГРАДА РЕДАКЦИЇ НОВИНОХ
на предклад главного и одвичательного редактора новинох „Руске слово” Ивана Сабадоша
ВЕРОНИКИ ВУЯЧИЧ
Стаємно занята у Установи на позициї редакторки фото-рубрики. Окрем тей основней роботи, Вероника анґажована у технїчним пририхтованю єдней лєбо вецей рубрикох у каждим чишлє „Руского слова”, вибера и предклада фотоґрафиї за насловни бок, ушорює лєтнї Интермецо, однєдавна є редактор рубрики Мозаїк и менторка єй младим сотруднїком, отримує фото-документацию и архиву новинох, „блукаюца” є фото-репортерка „Руского слова” и поряднє провадзи числени подїї у Новим Садзе… Попри начишлєного, по потреби и без однїманя на себе пребера и рижни други задлуженя нєобходни у пририхтованю новинох и функционованю нашей Редакциї. Гоч цо да роби, Вероника Вуячич роби озбильно и пошвецено, и дава од себе вецей як цо наклада конкретни роботни задаток. Шицко спомнуте, препоручело ю за новинарску награду Редакциї хтору на пейц роки додзелюєме за професийносц и квалитет у роботи, як и за пошвеценосц Установи, професиї и етики, колеґиялносц и обще доприношенє колективу и дружтву. Єй новинарски розвой у „Руским слове” нє ишол по простей драги. Гоч ю як редактор и колеґа насампредз описуєм як компетентного медийного професионалца, Вероника Вуячич у себе ма живу новинарску нїтку чийо основни и нєрозлучни квалитети любопитлївосц, критичносц и одвичательносц. Кед бим особнє мал начишлїц даскельо причини прецо буц редактор „Руского слова” красна и креативна робота, медзи важнєйшима би було же мам нагоду каждодньово професийно сотрудзовац з Веронику як колеґиню.
БИОҐРАФИЯ
Вероника (Фейса) Вуячич народзена у Вербаше 1969. року. Основну школу закончела у Коцуре, а стредню у Вербаше и Кули. На Одсеку за русинистику Филозофского факултету у Новим Садзе дипломовала 2011. року. Занята є у НВУ „Руске слово” од 1999, року, дзе од 1996. була стаємни и гонорарни сотруднїк. У периодзе од 1998. по 2000. рок була редакторка младежского часописа МАК. Од 2005. року, роби прелом новинох „Руске слово” и других виданьох Установи, медзи иншим и на реализациї шицких пейц томох Творох Гавриїла Костельника. Од 2015. року є редакторка фото рубрики у новинох „Руске слово”. Член є Фото союзу Сербиї и Фотоґрафского клуба Войводина.
Жиє и роби у Новим Садзе.
ЛЮБОМИРОВИ ДУДАШОВИ
Потвердзенє же хто раз новинар, новинар остава докля ґод диха. Любомир Дудаш талантовани майстор новинскей фотоґрафиї и єден од пионирох диґиталней ери у руским новинарстве. Медзитим, найлєпше ше знаходзи и суверено панує у жанрох и приступе хтори дзешка на нєвиписаней гранїци медзи традицийним и модерним, а особна характеристика му богати и живи словнїк и чувство за добру приповедку.
Остатнї даскельо роки обявел тельо тексти, фотоґрафиї и рубрики у наших новинох же го у Редакциї доживюєме як свойого. Одвичательни сотруднїк, интересантни собешеднїк и насампредз добри колеґа, Любомир Дудаш автор числених насловних фотоґрафийох у „Руским слове”, госцуюци редактор гумористичного додатку Дикица, а однєдавна ше опробовал и як фельтонист.
Медзитим, найглїбши шлїд, найвекши квалитет и найвидлївши власни печац маю тексти хтори Инґе пише за рубрику Людзе, роки, живот. Зоз тих написох, голєм раз на мешац прешвечуєме ше же кажди чловек, кажда особа на тим швеце ма животну приповедку хтору вредзи виприповедац, лєм треба добре ослухнуц. Любомир зна и слухац, и призначиц, и тоту приповедку пренєсц другим, нїґда нє занєдзбуюци правило же собешеднїк вше муши буц у першим планє. Кед читаме його написи, чувство як да наживо слухаме собешеднїка о хторому пише. Професионалносц Инґейових текстох праве у тим же нєт розлики чи зоз собешеднїком одшедзел цале пополаднє оч до оч, чи розгварка покончена прейґ дружтвених мрежох з даским на другим концу швета. У обидвох случайох Любомир Дудаш новинар хторому ше удава з пирком дотхнуц душу…
БИОҐРАФИЯ
Любомир Дудаш народзени 1955 року. Основну школу закончел у Руским Керестуре, а потим бул школяр першей ґенерациї Другей рускей ґимназиї, 1970. року. После „Пионирскей заградки” писал за праве формовани МАК зоз тедишнїм редактором Гавриїлом Зиньом Колєсаром. Од ґимназийских часох интересує го фотоґрафия. Знова у першей ґенерациї, 1981/1982. року закончел Школу фоторепортерох Югославянского институту за новинарство, дзе му ментор бул Томислав Петернек, доаєн югославянскей новинскей фотоґрафиї. Од 1985. року є заняти у ИПЦ „Кула” як фоторепортер и технїчни редактор, а потим вецей як трицец роки робел як редактор, новинар рускей и сербскей редакциї, редактор рускей радио-програми, прекладатель… Нєшка, голєм урядово, Любомир Инґе Дудаш новинар у пензиї.
НАГРАДА „ГАВРИЇЛ КОСТЕЛЬНИК”
на предкладанє одвичательного редактора Видавательней дїялносци Миколи Шанти
ИРИНИ ГАРДИ КОВАЧЕВИЧ
З оглядом же награда „Гавриїл Костельник” хтору НВУ „Руске слово” додзелює за найлєпшу кнїжку обявену у пейцох рокох давно нє додзельована, вибор лауреата нам бул олєгчани. У тим периодзе, Ирина Гарди Ковачевич обявела даскельо кнїжки хтори би могли конкуровац за тоту найвисшу литературну награду при Руснацох. Спомнєм лєм два: „Нєбо над Керестуром” сказково приповедки и леґенди, хтора обявена 2012. року и кнїжка „Галов”, критики, огляди, есеї, обявену 2015. року. Понеже по Правилнїку награда облапя период од пейцох рокох, наградзуєме Ирину Гарди Ковачевич за кнїжку „Галов”.
Гарди-Ковачевичова єдна з ридких особох хтора и нєшка валушна написац пригодни текст о дїлу и творох даєдного нашого интелектуалца, писателя, маляра, новинара. Нє гуторим же то нє може поробиц и дахто други. Ту єст лєм два мали проблеми. Особа хтора ше прилапи тей роботи треба же би познала комплетне дїло автора о хторим ше пише. Тот критериюм такой зужує круг компетентних. Други критериюм, а можебуц и найважнєйши, то свидомосц же то потребне написац, же то важне за живот єдней култури и на концу приходзиме и до гевтей чисти людскей димензиї – треба, окрем себе, почитовац и любиц и других актерох нашей култури. Слово о чисто алтруистичней димензиї хтору векшина културних дїячох нє ма.
Гарди-Ковачевичова з кнїжку „Галов”, зазначела и овиковичела Митинґ поезиї зоз хторого виросли велї нашо писателє. Писала о дзецинских кнїжкох о хторих мало хто писал, найчастейше нїхто. Писала з нагоди рочнїцох и ювилейох уметнїкох и авторох, з рецензию, приказом лєбо оглядуцом вопровадзела велї релевантни кнїжки нашей литератури. Як вимивач злата у рики живота, вона у „Галове” вимива наноси нашей литератури и култури сцерпено глєдаюци гевту грудку злата руского язика хтора заблїшнє у 21. вику.
Здогаднїме ше з тей нагоди и кнїжки сказкових приповедкох и леґендох „Нєбо над Керестуром”. То приповедки з давен-давна, хтори ше преноша з колєна на колєно, то мож повесц – керестурски леґенди ожити з писателькову творчу имаґинацию… То приповедки прейґ хторих слухаче, односно читаче, доживюю мистику глїбини власних кореньох. Їх читанє приноши автентичне искуство хторе нам одкадзишик познате, хторе нас здогадує на нас самих, на наших предкох, хторе нам суґерує же и ми и наш живот лєм каричка у ланцу преходносци. А за нами остава лєм гевто цо заслужує жиц тот живот, а то людски чесноти, хтори наш народ од вше наглашовал.
БИОҐРАФИЯ
Ирина Гарди Ковачевич, новинарка, писателька, литературна критичарка и прекладателька, народзена 17. септембра 1944. року у Руским Керестуре. Дипломовала Югославянску литературу на Филозофским факултету у Новим Садзе. Була новинар „Руского слова”, главни и одвичательни редактор часописа МАК и новинох „Руске слово”, редакторка култури и шлєбодни репортер дньових новинох „Дневник”, по одход до пензиї.
Библиоґрафия: На дланї заренко, 1969; Тисяч радосци, 1976; Безмена ява, 1980; Бависка, 1984; Куцик мудросци, 1987; Єднозложносц, 2004; Дванац сказки, 2007; Сказки, 2009, (по сербски); Нєбо над Керестуром, 2012; Галов, 2015; Котульки и ґомбульки, 2016; За главки у лавки, 2019. Заступена є у вецей антолоґийох поезиї, а твори єй прекладани на седем язики. Авторка є и вецей драмских текстох.
Найвекши припознаня цо прияла то Искра култури и Медзинародна награда за литературу „Александер Духнович”.
НАГРАДА ЧАСОПИСА „ШВЕТЛОСЦ” – „МИКОЛА М. КОЧИШ”
на предкладанє одвичательного редактора часописа „Шветлосц” Миколи М. Цапа
мср МИРОСЛАВОВИ КЕВЕЖДИЙОВИ
Редакция часописа за науку, литературу, културу и уметносц „Шветлосц” одлучела же би Награду „Микола М. Кочиш” за 2018-2019. рок достал мср Мирослав Кевежди, заняти у Културним центру Войводини „Милош Црнянски” у Новим Садзе. Награда часописа „Шветлосц”, котра ноши мено нашого визначного линґвисти, поети и писателя Миколи М. Кочиша, додзелює ше раз у двох рокох.
Награду ше додзелює Мирославови Кевеждийови за серию приказох и оглядох, широкого дияпазону темох, од литератури по социолоґию, филозофию и антрополоґию. Прилоги у часопису „Шветлосц”, за котри ше го наградзує з Награду „Микола М. Кочиш”, представяю значне и ориґиналне доприношенє нє лєм публицистики на руским язику, алє и критики у найширшим значеню того слова. Мирослав Кевежди квалификовани менаджер, виглєдовач, редактор, новинар и активиста нєвладових орґанизацийох на подручу култури, релиґиї, медийох и правох националних меншинох. Як орґанизатор и виглєдовач, анґажовани є у числених орґанизацийох и проєктох цивилного сектору. Обявел вецей дзешатки науково и фахово роботи зоз начишлєних обласцох. Роботи му обявйовани на английским, сербским, горватским, руским, словацким, румунским и китайским язику. За „Шветлосц” мср Мирослав Кевежди пише од 2003. року.
БИОҐРАФИЯ
Народзени є 1976. року у Новим Садзе. Штредню машинску школу закончел у Вербаше. Дипломовал 2001. у Заґребе на Филозофским факултету Дружби Исусовей (дипломовани филозоф и професор филозофиї, дипломовани релиґиолоґ и професор релиґийней култури). Усовершовал ше 2002. на Специялистичних академских студийох у Новим Садзе на напряме „Медиї и мултикултуралносц”. Закончел мастер студиї 2012. року на UNESCO катедри Универзитета уметносци у Беоґрадзе, дзе достал диплому мастер менаджера у култури и медийох. Сертификовани є тренер за стратеґийне планованє Гражданских инициятивох у рамикох проєкта TACSO. Бул заняти як професор филозофиї и лоґики у Ґимназиї „Петро Кузмяк” од 2006. по 2008. рок. Бул перши директор Завода за културу войводянских Руснацох од 2008. по 2012. року. Од 2012. по 2018. бул заняти як координатор нєвладових орґанизацийох, а од 2018. виглєдовач є културного розвою у Заводзе за културу Войводини. Од 2014. по 2016. рок бул експерт-консултант Совиту Европи у рамикох програми „Promoting Human Rights and Minority Protection in South East Europe”. Бул член Националного совиту рускей националней меншини (2014-2018). Бешедує по руски, сербски и английски.
НАГРАДА „ЛИТЕРАТУРНОГО СЛОВА” – „МИРОСЛАВ СТРИБЕР”
на предклад главного и одвичательного редактора новинох „Руске слово” Ивана Сабадоша и директора др Бориса Варґи
МИРОНОВИ ДЖУНЬОВИ
Мирон Джуня учашнїк, хронїчар и порушовач литературних збуваньох остатнїх декадох ХХ и перших ХХІ столїтия. Без Джунї нє мож задумац сучасни литературни живот у рускей заєднїци – меинстримово лєбо алтернативни литературни сходи по руски, або виданє без його пред, лєбо после слова.
У додатку „Литературне слово”, по Джуньових текстох лєгко провадзиц и замерковац нови феномени у рускей сучасней литератури и културней елити, лєбо декаденцию иснуюцей. Цалу єдну ґенерцию младших авторох перши привитал до швета рускей литератури, алє ше нїґда нє поставя як єй вожд, ментор, лєбо ґуру. Єдини є хтори пробовал зучиц вєдно тих челєднїкох и челєднїци з традицию и класиками нашей уметнїцкей поезиї и прози.
Же би ше го розумело у читаню, наисце треба познац руски язик и ориґинални зявеня у рускей заєднїци. Мирон нови феномени лєгко и швидко замерковює, оценює, дакеди оштро и нємилосердно цинично. Його критики, рецензиї и огляднуца, баржей интуитивни як фактоґрафски, часто сами за себе ориґинални уметнїцки твори рускей пост-постмодерни.
Мирон свойофайтови „чловек-институция” и професионалєц без роботней кнїжочки. Оксиморон котри найлєгчейше потолковац з тим же саме пробованє толкованя банализує комплексносц феномена Джунї. Прето Мирон нє обявює кнїжки, лєм розошати твори.
БИОҐРАФИЯ
Мирон Джуня народзени 1969. року у Руским Керестуре, дзе закончел основну и штредню школу. Дипломовал 2014. року на Оддзелєню за русинистику Филозофского факултету Универзитета у Новим Садзе, дзе є уписани на мастер-студийох, на теми обсценей лексики у нашей мацеринскей бешеди. Роботна кариєра му отвореного типу, углавним вязана за швет култури и медийох дзе робел формално, гонорарно и волонтерски. За себе гвари же є житель ґлобалного валала, и пасионовани театрални и синеастични ентузияста; Интересує го сучасна рус(ин)ска/виходнярска/УА, як гвари „наша” култура;
У Едициї МакOFF часопису МАК 2012. року обявена му кнїжка поезиї „Моєй желєновласей Ехо”. Добитнїк є награди Литературного слова за 2011. и 2018/19. рок
НАГРАДА ЧАСОПИСУ „ЗАГРАДКА” – „МИХАЙЛО КОВАЧ”
на предкладанє одвичательней редакторки часописа за дзеци „Заградка”
Меланиї Римар
ЮЛИЯНОВИ ПАПОВИ
У рамикох означованя 75. рочнїци НВУ „Руске слово” додзелєна и награда часописа за дзеци „Заградка”, хтора установена 2020. року, а будзе ношиц мено „Михайло Ковач”. Чесц достац перше припознанє з меном нашого писателя, учителя и редактора першого часописа за дзеци по руски „Наша заградка” (1937–1941), ма длугорочни вонкашнї сотруднїк часописа, Юлиян Пап.
Сотрудзовац почал у „Пионирскей заградки” шейдзешатих рокох 20. вику, а седемдзешатих и осемдзешатих рокох ушорйовал рубрики Наука и технїка, Швет коло нас, Природа-Здравє-Красота и Наш животни штредок. Активно сотрудзує и у часопису з новим меном „Заградка” (1991), алє тераз вше частейше подписує свойо писнї и кратки приповедки, преклади познатих шветових писательох зоз анґлийского язика, а зазберує и прилоги за розвагу „Мали мудросци”, „Одквачени мудросци” стари загадки и колїсанки.
Скоро за кажде число часописа, Юлиян Пап посила нови писнї и приповедки. Драгоцине у його творох же зна похасновац архаїчни слова (курнява, лєйба, гумно, кощак, неплеха, мотога, мерва, гандровац, самошейка…), же би нє щезли з нашого язика, а на концу приповедки дава толкованя тих словох, цо од велькей помоци виховательком и учительком мацеринского язика.
Плодне сотруднїцтво, длугоке скоро пол вика, ясно гутори же награда часописа „Заградка” заслужено додзелєна Юлиянови Папови зоз Нового Саду.
БИОҐРАФИЯ
Новинар, редактор, прекладатель и публициста Юлиян Пап народзени 1943. року у Руским Керестуре. Основну школу закончел у Руским Керестуре и Кули, Штредню польопривредну школу у Зомборе и Футоґу, а Польопривредни факултет и студиї анґлийского язика у Новим Садзе. Робел як наставнїк анґлийского язика у Основней школи у Руским Керестуре, як новинар и редактор у НВП „Руске слово” и часопису „Добро ютро”, як фаховец за польопривреду и аґрарну политику у Вивершней ради Войводини. Бул активни дружтвени роботнїк. Достал Новинарску награду Войводини за 1971. рок. Од 1991. року є у инвалидней пензиї.
Пише прилоги з рижних обласцох за скоро шицки руски виданя и медиї. Достал Награду за приповедку дзецинского часопису „Заградка” (2011), як и Награду часопису „Шветлосц” за есеї и преклади зоз шветовей литератури (2014). Обявени му дзевец кнїжки, медзи нїма и наслови за дзеци: Кнїжка о джунґли (школска лектира, преклад); Добре рано/Good morning (приручнїк, образованє); Чом ше качка з воду мачка (дзецинска литература).
НАГРАДА ЧАСОПИСУ МАК
на предкладанє одвичательней редакторки мултимедиялного часописа за младих МАК Маї Зазуляк Гарди
ЗЛАТКОВИ ЕМЕЙДИЙОВИ
Награду Мултимедиялного часописа за младих МАК, хтору ше, починаюци од того 2020. року, додзельовац будзе кажди други рок за найлєпше авторске дїло по руски, як и мултимедиялни роботи, а тиж и за активносц у часопису МАК, того року припада Златкови Емейдийови, одвичательному за дизайн и компютерски обробок у тим нашим младежским медию. Златко Емейди, дипломовани инженєр ґрафичного инженєрства и дизайну, анґажовани як гонорарни сотруднїк часописа МАК уж седми рок, а перше число МАК-у дизайновал и технїчно ушорел початком 2014. року. Од теди Златко активно сотрудзує зоз нашим часописом, свою роботу окончує професийно и совисно, a вше є отворени за сотруднїцтво, совити, та и зауваги. Зоз сучасним способом роботи и креативнима идеями доприноши квалитету часописа МАК, а його робота ма окреме значну улогу за отримованє и прицагованє уваги читачом, окреме у чаше кед млади вше менєй провадза друковани медиї. Златко за седем роки бул анґажовани у твореню коло 60 числох часописа МАК, а за тот час робел и технїчну приготовку кнїжкох и визуалних публикацийох, як и дизайн вецей музичних албумох хтори виходзели зоз часописом. Пре шицко начишлєне, Златко Емейди заслужує награду Мултимедиялного часописа за младих МАК, з наздаваньом же му то будзе мотивация за дальшу роботу и же ше добре сотруднїцтво предлужи и надалєй.
БИОҐРАФИЯ
Златко Емейди зоз Руского Керестура, народзени 1990. року. Основну школу закончел у родним месце, а штредню школу и факултет у Новим Садзе, дзе тераз жиє. По фаху є дипломовани инженєр ґрафичного инженєрства и дизайну, а заняти є у текстилней индустриї. Сотрудзовал зоз велїма нашима здруженями, а за МАК роби од януара 2014. року.