У тижню за нами отримани 52. Драмски мемориял Петра Ризнича Дядї, на тот завод у виртуалней форми. Зоз сиґурносцу мож повесц же то так першираз у його историї, а дай Боже най ше вецей анї нє повтори. Як познате, през три днї отримани три видео-проєкциї скорейших представох у продукциї нашого РНТ „Петро Ризнич Дядяˮ, а виведзена лєм єдна представа „наживо” и то премиєрно, монодрама пририхтана у Драмским студию АРТ, орґанизатора Мемориялу Дома култури Руски Керестур.
Так випадло и же ше Мемориял зведол на локални уровень, алє у общей ситуациї у якей жиєме пре епидемию и пандемию, то з велькей часци оправдане. Ґу тому, нє лєгко було у тим замишательстве буц мудри и самим орґанизатором, та ше термин Мемориялу заганяло, одказовало, а вец знова, триском-праском одлучело заш лєм го отримац. По правдзе, анї би ше нє швечело єдней професийней институциї нє орґанизовац фестивал кед то уж поробели вецей нашо аматерски Дружтва, так як могли и як могло, а нє єднак могло анї у рижних локалних самоуправох хтори давали допущеня и за културни змисти. Та и ту ше требало вибориц кед у питаню Драмски мемориял и превжац на себе одвичательносц и орґанизовац таку подїю, у таким чаше и обставинох.
Пре кратки час орґанизатор нє могол обезпечиц анї квалитетни ТВ знїмки Дядьових представох, та и ту малочислена публика була ощербена за квалитетни звук, а з тим и розуменє текстох и чувство ужица до представи. А прецо публики нє було, як представительох наших преднякох так и других, мож лєм нагадовац у контексту шицкого цо спомнуте.
Проєкциї, заш лєм, ожили и здогадли на одлични ґлумецки витвореня даскельо наших добераних ґлумцох, чи автора и виводзача музичних сонґох, хтори нажаль, зишли зоз животней сцени, и тих цо ше одселєли до швета. На єден способ, видео-проєкциї були як омаж тим нашим велїканом, та и здогадованє на дакедишнї богати театрални живот и дїялносц нашого театра за хтори ше наздаваме же ше ознова враца.
Як то у своїм огляднуцу добре замерковал директор РНТ „Петро Ризнич Дядяˮ Славко Орос, тогорочни Мемориял оголєл шицки пошлїдки и одреканя на хтори зме примушени пре актуалну ситуацию з епидемию, и застараносц за будучносц нашого културного живота, нажаль, реална и оправдана. И попри шицкого, мушиме буц задовольни же голєм отримани континуитет Драмского меморияла, тей нашей смотри театралней творчосци хтора уж дожила и свой красни вик.