КАЗИНБАРЦИКА (МАДЯРСКА) – Нєшка, 29. новембра, у ранших годзинох, после длугей хороти, у лєм цо наполнєним осемдзешатим року живота, упокоєл ше Мирон Жирош (1936–2016), наш визначни просвитни роботнїк, новинар, публицист и наукови виглєдовач.
Мирон Жирош ше народзел 1. юния 1936. року у Руским Керестуре. По законченю Учительскей школи 1953. року у Зомборе перше место службованя му було у дюрдьовскей школи дзе, попри роботи у класи зоз школярами, скоро 4 роки бул активно уключени и до роботи КПД „Тарас Шевченко”. Потим 1957. року преходзи на службу до школи у Руским Керестуре, дзе предлужує и свою дружтвену активносц. Дзекуюци тей активносци достава стипендию од Землєдїлско-продуковательней задруґи „Русин” з Руского Керестура и од 1959. по 1961. рок закончує Висшу управну школу у Новим Садзе. После дипломованя єден кратши час робел як правнїк у спомнутей задруґи, а кед вона интеґрована до Польопривредного комбинату „Црвенка” у Червинки, Жирош преходзи до „Руского слова” и роби як новинар (1961-1962), а потим пошвидко преходзи до Землєдїлскей задруґи „Перши май” у Руским Керестуре за управителя.
По власним жаданю, пре дальше усовершованє, 1965. року розришени є з длужносци управителя и преселює ше до Нового Саду. Спочатку роби як педаґоґ и предлужує студиї на Правним факултету як позарядови студент. Кед 1966. року, по дзешецрочней прерви, обновени бешедни емисиї на руским язику на Радио Новим Садзе, Мирон Жирош ше враца до новинарства. Роби як новинар-редактор полни 25 роки, одкаль пошол и до пензиї. У медзичаше, 1969. року и абсолвовал на Правним факултету у Беоґрадзе.
У Новим Садзе ше тиж уключел до дружтвено-политичней активносци. Вецей роки бул член Управного одбору КУД „Максим Горки“, член Комисиї за животни стандард Дружтва новинарох Войводини и Союзу новинарох Югославиї. Єден час бул и предсидатель Управного одбору Фонду заєднїцкого трошеня РТВ Нови Сад, єден мандат делеґат РТВ НС у Скупштини Югославянскей радио-телевизиї, а вецей роки бул и судия-поротнїк у Окружним судзе у Новим Садзе.
Як радийски новинар Жирош пише прилоги и ушорює „Радио новини”, потим „Емисию за валал”, як и емисиї з нашей прешлосци „Давно, давно то було” и „Драги нашого живота”. У чаше єдинственей рускей радио и телевизийней редакциї (1976-1980), а и познєйше, обявел вецей замерковани документарни прилоги на телевизиї и телевизийни филми, котри на вецей заводи репризовани и остатнї роки. З єдну свою радио-емисию за валал конкуровал на югославянске змаганє „Охрид 1976” и преглашена є за найлєпшу у информативней функциї. У єй рамикох була и гумористично-сатирична рубрика котру писал и читал „Кооперант Федор” (Микола Сеґеди). Нєодлуга потим и Радио Беоґрад у своєй емисиї за валал уведол подобну рубрику.
През 25 роки роботи у Рускей редакциї РТВ Нови Сад Мирон Жирош достал вецей награди за новинарски прилоги: Награди часопису „Шветлосц”, награди Дружтва новинарох Войводини за новинарски прилог, Награду КПЗ Войводини „Искри култури” за публицистику, Орден роботи зоз стрибернима венцом и велї други. Бул член Наукового товаришства Европи и добитнїк Награди „Анатолий Годинка” за 2012. рок, хтору додзелює русинска самоуправа у Мадярскей.
Од пензионованя жил у Казинцбарцики у Мадярскей (зоз свою супругу, универзитетску професорку др Марию Йобадь и дзивку Анамарию), алє свойо публицистични и други твори з найвекшей часци и надалєй обявйовал у наших медийох и публикацийох.
Зоз шмерцу Мирона Жироша руска национална заєднїца у Сербиї страцела єдного з найвизначнєйших културних и наукових дїячох, чийо мено уж вецей децениї уписане до фундаментох нашей привредней и културней историї.
Место и датум хованя буду познєйше обявени.