Евґений, Ґено, лєбо Генц як го волали школяре полни 40 роки, пошол до заслуженей пензиї. Син учителя Йовґена Медєша, нашого першого визначного режисера дзецинских театралних представох, и Любки, тиж учительки, котра за собу охабела тирваци шлїд.
Всестрани спортиста, астроном аматер, Евґений Медєши медзи иншим єден з перших одличних познавательох рокенрола у дакедишнєй велькей держави. Нє менєй ше розумел до рахункарох, Спектрума и Ґалаксиї, (хто зна – зна), и ище наисце вельо того.
Причту за новини почина од дзецинства и перших його анґажманох.
– Нє так же сом нє бавел у оцових представох, бавел сом єдного шарканя, алє озда родичи видзели капацитети и мойо, и брата Павла, та зме тоту кариєру швидко зохабели – духовити Генц.
– Од оца ми остала любов ґу технїки. Вон тоту обласц вше провадзел, та и телевизор купел пред тим як ше почало емитовац програму. Каждей ноци, док нє почал експеримент зоз програму, оцец преверйовал чи ше на ТВ-у дацо нє зявело… Од оца и мацери ми остала и дошлїдносц у шицким цо робим, чи то бул ватерполо, чи уж леґендарни мали фодбал у Старей школи, чи можебуц аж и екстремна любов ґу бициґлизму. Нїґда нє забудзем седемдзешати роки кед мой брат Павле, Цваньо и я, на бициґлох надумали сцигнуц аж по Ядран. Сцигли зме до Малого Зворнику, алє нас упарти диждж нагнал назад дому – памета Генц.
У лєгкей, нєобтерхованей бешеди дознаваме же вельо познєйше було обрацаня педалох и до Медзилаборцох у Словацкей, дзе Генц припознал же така далєка драга вимагала наисце тварду дзеку, упартосц и шмелосц, окреме кед ше зна же пред тим бул на операциї шерца…
Бавел Генц и столни тенис, пинґ понґ, и гвари же оцови скоро нїґда нє могол буц ровноправни партнер, бо оцец бул за два крочаї лєпши скоро аж потамаль, покля пожил. А мало єст тих цо знаю же кратши час Генц одходзел и на спортски аеродром у Ченею.
– Лєцел сом на самолєтацим авиону, на єдрилици. Алє, забога, нє мож шицко анї постарчиц, та аж ше и здогаднуц шицкого – лєм цо Генц нє дудре вицагуюци з паметаня богатство активносцох и дожицох.
Лєгко то кед живот мал змист и кед є богати, подумал сом…
ПРОФЕСОРОВА ПЛАЦА
Кед же би ше зводзело рахунки, а то задовольство, та и пиха якей нєт, медзи його школярами и нєшкайши докторе наукох, у тим случаю докторе физики – др Федор Скубан, др Йоаким Стрибер и др Ясна Папуґа, алє, вироятно же ту приповедка ище нє закончена. Конєчна плаца єдного професора, скоро така як цо то була и плаца леґендарного професора Кости Вуїча. Озда найвекше цо мож то научиц школяра любови ґу, и до науки, алє и же би ше вше знашол у витирвалим ученю и спознаваню того швета и векшини його законїтосцох и законох природи, вселени, шицкого коло нас.
– Зоз физику ме наисце заражел мой наставнїк Юлин Колєсар, алє то остало занавше. У тедишнєй керестурскей основней школи активно робели числени секциї, селенити, ракеташе, макетаре, радио-аматере, будовательна, фото-секция, а правело ше, и справело, и самоходного робота и то у чаше кед моїм, алє и другим ґенерацийом останє занавше у найкрасшим паметаню. Були зме часто найлєпши и у тедишнїх гранїцох. Отамаль „виросли” и числени инженєре, науковци.
Нажаль, такого дачого вецей нєт анї у шлїдох. Остали лєм мена и металиї зоз змаганьох – наглашує Генц, здогадуюци ше рокох одрастаня и формованя правих и наисце вредних и чесних людзох.
З ДЗЕКУ И СЦЕЛОСЦУ ШИЦКО МОЖ
– Думам же нєшкайши ґенерациї нє маю тедишню нашу енерґию, а и як им потолковац же зме одрастали зоз радио Луксембурґом, лєдво лапаюци сиґнал. Слухали зме Битлсох и Джеґера и то гет по пол ноци.
Аж потим пришли и ґрамофонски плочи и ґрамофони на котри зме ше перше лєм припатрали, бо коштали як… Перши радио детектори правели зме сами, розцаговали дроти за яки-таки антени по закрицох… Розкош були аж и перши батерийски лампи, а швидко ше их трошело ноцами, покрадзме, читаюци Ґалаксию, лєбо тому подобне…
Од родичох сом научел и запаметал же найважнєйше вше остац чловек, буц дошлїдни у тим цо започате, и вше, вше знац же скоро кажду гранїцу мож превозисц кед єст дзеки и сцелосци – гвари Медєши.
Остала нєвиприповедана приповедка и о тим же шицки Керестурци, алє и други, у штреднєй школи Генца запаметали по тим же вше бул у дзеки, з моцну браду и скоро вше на бициґли пре здрави живот, чи нє, алє то уж приповедка за други раз и на другу тему.
Генц остава запаметани як вше дзечни помогнуц каждому котри то вимагал, запаметани же нє бул анї попустлїви, алє анї барз строги тим котри сцели учиц и научиц. И наисце, лєм так Генц вше бул, будзе и останє лєм єден єдини – Генц.
ЗНА ЦО БУДЗЕ ЗОЗ СОБУ
Професор Генц ше тераз найбаржей радує унуком и час препровадзує зоз Симону и Серґейом. Ма двох синох (Ґено и Иван) у малженстве з Меланку, хтори остали вирни фамелийним традицийом. Ґено закончел информатику, Иван педаґоґию, и лєгко вериц же од Медєшових ище роками годно дацо мудре чуц и научиц. А Генц зна цо будзе робиц.
– Думам же як пензионер тераз наисце вецей часу препровадзим на рахункару, алє ту и унуки, астрономия и бициґла котра ище вше одлично служи – гвари Генц свидоми же гоч є у пензиї, вельо треба зробиц за фамелию, приятельох и себе самого.