Пред штварцину вика Оксана Марянац (Рамач) у Кули з гушлю у рукох отримала свой перши концерт. Шицко позакончовала на час, по остатнї папер на студийох. Грала у бенду, а у Националним оркестру єй нєт лєм теди кед наисце нє може, а то ридко.
Оксана народзена 1991. року у Рамачовей фамелиї у Руским Керестуре, у хторей ше музика подрозумйовала, Оксана ище як дзивчатко положела испит за клавир, а вец на предклад директора школи, до рукох вжала гушлю. Єй оцец Юлиян Рамач Чамо, музичар, композитор и дириґент, хторого окреме нє треба представяц, препознал при нєй тот дар, и бул барз щешлїви кед чул же його дзивче у ШОМО у Кули, будзе учиц професорка Лїляна Барна Никитович.
– У нас дома ше музику нє учело, ми просто з музику були зожити – гварела Оксана хторей мац шпивала, а шестра Олеся пошвидко рушела по єй шлїдох.
Перши крочаї у швеце нотох и мелодиї настали у Руским Керестуре на годзинох солфедя при професорки Иринки Олеяровей, и якош було лоґично же Оксана свойо стредньошколске образованє предлужи у Новим Садзе у Музичней стреднєй школи. Под свойо ю вжала професорка Арабела Зорян. И праве вона свою барз добру школярку повязує з професором Флорияном Балажом при хторому вона о даскельо роки закончела основни студиї гушлї.
– А нє, нє ишло шицко як по води – кива з главу Оксана, хтора направела павзу на студийох, а дожила чежки хвильки и кед нєсподзивано умар єй оцец Юлиян. Боляца утрата нє лєм же спомалшела єй студиї, алє их и претаргла.
А вец ю праве музика ознова дзвигла, и з помоцу шестри, а окреме професора Михала Будинския, змогла моци, предлужела и закончела студиї. При самим концу упознала будуцого супруга и пошвидко постала мац малей Софиї. Ушлїдзели щешлїви роки полни виволаня, а попри Софиї, дом збогацели и Стефана и Александра, а того року и син Ґаврило.
Нєшка Оксана мац штверим дзецом, алє без музики, припознава – нє годна.
Дакеди грала у бенду Мистер Твистер. Наступала на велїх свадзбох и вешельох ширцом жеми, а вше ше дзечнє одволує на концерти перше у Керестуре, а вец и у Руским културним центру у Новим Садзе. Без нєй и у Националним оркестру скоро же нє прешло анї єдно швето Руснацох.
Кед слово о музики, у тей хвильки є нєзанята, но попри штверих дзецох мож лєм нагаднуц як випатра кажди Оксанов дзень…
На концу гвари же би любела найсц свойо место у швеце музики – там дзе ше од дзецинства чувствує як у власним доме.
