Живот у малженскей заєднїци ноши вельо красни хвильки, алє и досц виволаня. Рочнїци малженства ше у нашим народзе означує оддавна, а кажди рок препровадзени у заєднїцким живоце вредзи преславиц. Ювилейни 40 роки малженства наволую и рубин свадзба, а препровадзиц телї, алє и вецей роки у заєднїци, значи буц барз пошвецени єдно другому. Заєднїцки живот завиши од характера супружнїкох, од того зоз якого су обисца и яке воспитанє отамаль приноша, алє и од взаємней любови. О тим нам шведочели Ирина и Мирослав Хромишово зоз Коцура, котри того року означели длуги 43 роки малженского живота.
Кед чловек и жена подобно воспитани, кед ше почитую, добре складаю и розумя, найчастейше же шицко тото през живот преноша на свойо дзеци. Живот у такей заєднїци вельо єдноставнєйши, а препреченя котри вон приноши, лєгчейше превозисц.
– Закончела сом напрям за прекладателя, после дзевятей и дзешатей класи. Мала сом два роки закончене у Стреднєй фаховей школи „4. юлий” у Вербаше, а вец сом нє сцела исц на даяке ремесло, та сом пошла до Ґимназиї за прекладателя. После того требало пойсц даґдзе далєй ше школовац, усовершовац язики, алє я остала дома. Почала сом ходзиц до бачика Римара на Шандоре на наднїцу, а вон робел з нашеньом. Полюбел ме, та раз гварел мойому оцови же му да шветлого нашенька за єден гольт най ми пошеє, та кед ше надумам одац, най ме ма зоз чим випровадзиц з обисца. Часи теди були чежки, а оцец послухал бачика, пошал тото нашенє, крашнє зродзело, предали зме го, та зме пошли до дутяну купиц мебель за дньову хижу. Вибрала сом мебель у найкрасшей фарби и вец зме якош вискладали два кавчи, фотелю и столїк до коча – з ошмихом ше здогадує наша собешеднїца. Пред тим оцец пошол опрез дутяну, та замодлєл леґиньох котри там були же би му помогли накласц мебель до коча, а медзи нїма бул и Мирослав. Леґинє, та и Мирослав, викасали рукави на кошульох и дзечнє ше лапели роботи. Я Мирослава теди нє барз познала. Знала сом лєм тото же вше на бициґли гвизда – гвари Ирина, док ше Мирослав лєм ошмишкує, а наша собешеднїца додава – вон седем роки одо мнє старши, и гоч сом ше дружела озда зоз шицкима Новоселцами, зоз нїм сом ше нє. Но, пришли оцец и я теди дому, нови мебель бул положени до хижи, и на єден кавч на сподок сом написала датум – 17. юлий 1981. рок – то бул дзень кед є купени.
Шицко ше посклада так як треба
Шпацираюци ше през здогадованя, обидвойо паметаю и днї котри нєодлуга пришли. Дзень пред Кирбайом у Коцуре, 27. авґуста, Ирина славела свой родзени дзень, и прешейтала ше з приятелями по центер валала. Ишли до кина патриц филм, а при єдней будки стал Мирослав, та поприповедали, вон ше им опитал кадзи иду, и чи може и вон пойсц з нїма… И симпатиї медзи нїма ше почали розвивац…
– Того дня сом мал пойсц робиц, алє сом замодлєл колеґу най ме одменї же бим бул шлєбодни – бешедує Мирослав през ошмих – кед ше филм у кину закончел, Ириново пайташки ше розишли, а ми двойо остали сами. Одпровадзел сом ю по дом – памета Мирослав.
– На розходзе ми ше опитал же чи мам дацо виплановане за ютре, чи маме госцох за швето, и чи бим сцела з нїм пойсц на Кирбай… Так ше стало же зме и ютредзень препровадзели вєдно, и кус-покус, вше зме ше вецей дружели, та зме на концу почали и ходзиц – бешедує Ирина.
Днї ше шоровали, час преходзел, а Ирина и Мирослав ше вше баржей зблїжовали. Єшеньски одпочивок препровадзели у Кладуши, кажде у своєй родзини, алє, заш лєм, нашли часу єдно за друге, за бешеду и шпациранє. Кед ше врацели до валалу, купели персценї и з таку вистку обрадовали своїх найблїзших.
– Шлїдуюци рок, 17. юлия 1982 року, нам була свадзба, точно о рок як мебель бул принєшени дому – гвари Ирина нашмеяно – так же нїґда нє забудзем як ше то шицко на концу поскладало. Того року нам було 43 роки як зме у малженстве.
У обисцу валалски рай
У обисцу себе з роками направели наймирнєйши и найкрасши куцик, котри им кажди дзень души зоз щесцом виполнює. Окружени су зоз численима заградками котри полни з рижнородним найцифрованшим квецом, а Ириново вредни руки го каждодньово допатраю, та можу лєм уживац у мирним гнїдзе котре себе справели. З єдного куцика мож чуц весели шпив папаґайох, зоз загради и заднього двора веселе ґаґанє гускох, качкох, а чуц и козички, та и регочанє коня. Прави мали валалски рай…
– Найволїм кед зме шицки дома задовольни. Нє уживам у даяким луксузу, нє важне ми ходзиц даґдзе, або путовац. Я барз скромна особа и найволїм кед шицки госци приду до нас, а нє барз любим даґдзе пойсц, то ми таке як кед треба пойсц до зубара – франтує Ирина и предлужує – чловек ми з дутяну, з пияцу, принєше шицко цо му розкажем. Найволїм кед зме шицки задовольни, нашмеяни, кед чуєм свойого сина Александра рано як гвизда док отвера капурку, виганя авто и руша на роботу, або пополадню кед наварене и полудзенок на столє, а ми ту вєдно. Мнє то найвекше задовольство кед видзим сина же є щешлїви, а дзивку Наташу и жеца Владимира же су вредни и нашмеяни. Цо ту треба од живота вельо… лєм буц здрави.
Активно волонтираю и помагаю
Ирина и Мирослав роками активни у културним и вирским живоце, волонтираю у Каритасу, обидвойо су гуманитарци, та помагаю шицким кому помоц потребна.
– Вецей як дзешец роки сом активна у Каритасу, печем хлєба и проскурки за вельки швета у церкви, и, попри обисца, то ме виполнює. Членїца сом и Активу женох, та у Каритасу поробиме тото цо треба, подружиме ше, пофрантуєме и почитуєме ше. Вельо сом робела по валалє, пораєла сом по обисцох, у пошти, у банки, у Старецким доме, и у Доме ремеселнїкох. Там дзе метла, ренда и канта були, робела сом, и нїґда сом нє мала бриґи – гвари Ирина.
– Я у пензиї од 2014. року, а цали роботни вик сом препровадзел у „Карнексу” у Вербаше. Єден мандат сом бул член Церковного одбору у нашей церкви у Коцуре, и дзечнє сом окончовал шицки задатки, помагал сом у нєй и коло нєй, як и у Каритасу. То нам обидвоїм виполнює шерца, а так вец и живот красши – бешедує Мирослав.
Ирина ище вше памета букети квеца котри єй Мирослав як леґинь ношел док ходзели, та єй товаришки и сушеди гуторели же якого ма доброго леґиня, бо єй вше ноши квеца… А Ирини було мило коло шерца.
– Було так як було, прешло, а тераз зме ту слава Богу двойо, тримаме ше вєдно, и помагаме єдно другому. Дораз ми будзе 65, и можем повесц же роки наисце прелєтли – щиро гвари наша собешеднїца и додава – а озда дочекаме унучата, и дожиєме тото щесце.
Як припознали, гоч ше им видзи як кед би було вчера кед започали заєднїцки живот, морйо красних памяткох за нїма.
– Щиросц, скромносц, чесносц, нєсебична любов, порозуменє, алє и взаємне почитованє – то характеристики найщешлївших и найдлуговичнєйших малженских парох. Кед того єст у фамелиї, нє треба буц застарани, будучносц може буц лєм красна, мирна и щешлїва – зложели ше на концу нашо Ирина и Мирослав Хромишово з Коцура.
