Колошняйово роками жию у Канади, алє дзечнє приходза до свойого валалу. Їх приповедка мост медзи Саскачеваном и Керестуром, медзи прешлосцу и будучносцу, здогадованями и надїю.
У Руским Керестуре ше пред двацец трома роками побрали Марина и Желько Колошняйово, а ище векша радосц була кед ше народзел їх син Денис. Нагадовали же и їх живот войдзе до коляйох – вельо роботи, а мало одпочивку, та у валалє о даскельо роки годни мац и свой власни дом.
О висельованю руских фамелийох до Канади нє так же нє знали, окреме 90-их рокох, алє ше озда нїґда нє случело так як теди кед вони починали, же ше за одход прейґ океана почали рихтац и познати, родзина и приятелє. И Жельковому братнякови, Борисови Паланчайови, ше видзело же живот прейґа ма смисел, та ше и одселєли. И Желько шр „ламал”, алє Марина о тим нє роздумовала. Предложела най робя вецей, по два роботи кед треба, лєм же би остали на валалє. И наисце – робели. Вон у каменьорезача и на рибалове, а вона у тапетара и на своїм полю зоз паприґу. И праве теди кед думали же ше кус змогню, на паприґу пришла хорота, а о даскельо мешаци пре вельку горучаву и шицка риба вигинула. Видзело ше им же так далєй нє мож.
Живот у седем торбох
Почали ше пририхтовац за Канаду, а 2007. року ше им народзела дзивочка Ени. Исти дзень сцигла и поволанка з Амбасади Канади же визи порихтани. Радосц и смуток у истей хвильки. Нє зна за нїх тот хто их нараз нє почувствовал.
Спаковали живот до седем торбох. А, як до нїх може стануц цали живот, Марина нєпреривно о тим роздумовала… За кажду ствар ше „ламала”, чи то була фотоґрафия чи шмата, або бависко – охабиц, чи спаковац…
– Кед зме 11. мая шедли до авиона, Денис мал нєполни 5 роки, а Ени три мешаци. Ище и нєшка паметам тоту слику з аеродрома кед нас пришли випровадзиц. Видзело ше ми же цали аеродром плаче за нами – памета Марина.
У Канади перши дзешец днї пребували у приятельох у Торонту, а потим пошли до Норт Батлфорду у Саскачевану. Там их дочекала родзина, Перепельково, и живот як кед би почал од початку. Желько достал роботу механїчара у фирми G&C Asphalt, по анґлийски нє знал, алє знал робиц. Ґазда шицко розумел, а його вредни руки и добри обичай була його препорука. Марина, медзитим, торби нє розпаковала цали мешац. Жаловала, и кажди дзень волала своїх до Керестура. Рахунки за телефон нє були мали, алє жаль за домом вше драгша од пенєжу.
Та, заш лєм, шицко помали приходзело на свойо место. Денис почал ходзиц до оводи, Марина почала робиц вечарами, а о рок ше народзела Лара, їх треце дзецко. Дом бул виполнєти з ошмихом и обовязками, а кед ше першираз врацели до Руского Керестура на Ларово кресцини, од Марини нє було щешлївшей. Од теди були у Керестуре ище три раз.
Року 2010. достали канадске державянство, и швет як кед би ше им отворел.
– Почали зме путовац до местох о хторих зме до теди лєм шнїли, одходзели зме з єдного краю до другого, и дружели ше з нашима людзми… Барз сом була щешлїва кед ше мойо родичи и шестра приселєли ґу нам – гвари наша собешеднїца.
Потомком хтори приходза
Марина робела у Доме за старих Villa Pascal, а закончела курс за асистента допатраня и помоци старшим. Раз так у розгварки з єдну младу студенткиню зоз Сербиї бешедовала на роботи, и кед ше єй Марина опитала як ше вола место дзе є народзена, студенткиня нє знала. Теди подумала же ше годно случиц же и єй унучата єдного дня годни остац без одвиту на питанє – хто зме и одкаль зме?
– Врацела сом ше дому з роботи и опитала сом ше мойому 15-рочному синови же чи зна дзе ше народзел, а вон ше шмишкал и як з пушки виштрелєл: „Га, знаже же знам, у Руским Керестуре!” Нє, гварим му же у Керестуре нєт породзилїще, же є народзени у Бачкей Тополї – памета Марина, у хторей ше теди зобудзела свидомосц же шлїди дзешка муша буц записани.
Так настала идея о кнїжки „Саскачеван – мой други дом”. Марина коло себе позберала тим ентузиястох: Меланию Попович, Йозефину Дервишевич, Ивану Маґоч, Веронику Шайтош и Ксению Сопка. Вони посилали питальнїки каждей рускей фамелиї до хторей дошли, толковали, бешедовали, шоровали приповедки и фотоґрафиї, уношели до компютера, прекладали, радзели ше и мали єдну основну намиру – як у писаней форми зачувац памятку о себе, о Руснацох у Канади. На пораду и по совити Марина пришла аж и до НВУ „Руске слово”, кед ше з директором Борисом Варґом радзели о роботи, сотруднїцтве и потримовки, алє и о тим цо потребне же би така кнїжка на концу вишла з друку. Вельку помоц мала и од Любомира Медєша з Канади, од Блаженки Хома Цветкович и Мариї Гудак з „Руского слова”, кед слово о редакторстве, лектури и компютерским обробку. Остарала ше Марина же би у кнїжки, окрем фамелийох, були заступени и нашо єдла и обичаї, инсистовала на троязичней кнїжки же би дзеци и унучата єдного дня могли читац по руски, же би знали як бешедовали їх баби и дїдове, алє и же би кнїжка була на язикох стредку у хторим жию.
– Шицко цо робене, робене волонтерски, з потримовку Саскачеванского дружтва рускей култури. Кнїжка нє моя. Вона припада заєднїци, шицким нам – гвари Марина.
И наисце, кед вона конєчно пред даскельома мешацами вишла з друку, Марина гварела лєм єдно – вредзело. То нє лєм кнїжка, то и мост медзи континентами, медзи прешлосцу и будучносцу, медзи Руским Керестуром и и Канаду.
Колошняйово оталь пошли, алє нїґда нє престали ту припадац. Керестур и далєй у нїх жиє, жию здогадованя хтори ище длуго буду жиц. У Канади нашли сиґурносц и будучносц, алє у їх приповедкох, у бешедох кед ше позбераю, и далєй жиє руски язик, обичаї и шпиванка.
А Марина и єй тим заслужни хронїчарe єдней епохи, алє су и на мире кед раз будзе требац дац одвит своїм унучатом на питанє – Хто зме и одкаль зме?
Колошняйова фамелия
Маринов супруг Желько и нєшка роби у истей фирми. Остал, гоч ше ґазда пременєл, и задовольни є. Марина роби у Доме за старих, алє однєдавна ходзи и до школи. Уписала ше на Коледж за медицинску шестру, хтори тирва два роки. Гвари же тото оддавна сцела. Їх син Денис ма 23 роки, реновира хижи, и Марина гвари же ище вше пренаходзи тото цо би сцел робиц.
Ени закончела 12. класу, уписала ше на Универзитет за медицинску шестру хтори тирва штири роки, а Лара тераз дванаста класа, люби хемию и барз добре бави кошарку. Будзе глєдац таки Коледж дзе би могла предлужиц тренирац тот спорт.
Двацецрочнїца дружтва
Перши фамелиї хтори ше одселєли до Канади були у Саскатуну. Вони були тоти хтори шицким, цо ше познєйше присельовали, преправели драгу, та им було вельо лєгчейше орґанизовац ше. Шедзиско Саскачеванского дружтва рускей култури (Руске дружтво) тераз у Норт Батлфорду. Активносци започати ище 2005. року, а предлужени су по нєшка.
– Од 2014. року сом на єден способ предлужела активносци у Дружтве, думам же перши бул Мудри, а Любомир Медєши бул як снователь. Зменьовали ше людзе у Дружтве, хторе нєпрофитна орґанизация, а робота у нїм волонтерска. Ми орґанизуєме манифестациї, предаваме нашо єдзенє, и так зарабяме же бизме ше могли сходзиц на пикнику, або за Нови рок, на прадкох… Мали зме єден час и школу за руски язик, и теди було громаду мали дзеци, дружели ше и бавели… Нашо дзеци знаю по руски, и то ми було важне – гвари Марина, и предлужує же то робота хтора черпа, дзе єст вельо обовязки, конченя коло орґанизациї, находзеня волонтерох…
– Кед зме даскельо раз до рока рихтали спомнути єдзеня на предай, я мою фамелию барз анґажовала… Мали зме аж и кампер з кухньочку, та ми мой Желько уж гварел най дакус „загамуєм”. А мнє мотивация за тото були мойо дзеци кед сом видзела як у тим уживали – гвари на концу Марина Колошняї.
У тим мешацу, 20. септембра, Саскачеванске дружтво рускей култури шветочно означи свой ювилей – 20. рочнїцу од снованя.
На многая и благая лїта!
