Кажду нову вистку коло адаптациї будинку у новосадскей Улїци Матици сербскей дзе ма буц нове и тирваце шедзиско Заводу за културу войводянских Руснацох ми у „Руским слове” провадзиме з окремним интересованьом, векшим як цо наклада професийна новинарска любопитлївосц. Окреме одкеди нашо два институциї, ниа уж треци рок, „цимере” у квартелю у Футожскей улїци. Базовани на ясних правилох и твардей поради, тот наш соживот комбиновани зоз „тайм-шеринґу” и роботи з дому, солидно функционує. Алє сиґурно каждому лєпше кед є сам на своїм.
Кед же шицко пойдзе так як заплановане, Завод би ше на свою нову адресу мал преселїц наяр. Гоч ше тото подняце, од першей задумки та по наявену селїдбу, одцагло, залапело три зволаня Националного совиту и тиж тельо директорох Заводу, то вшелїяк добра вистка хтора попри конкретного значеня указує и же яке важне тримац континуитет у роботи и витирвалосц на драги ґу поставеному цилю.
Медзитим, зоз тим нє буду ришени шицки отворени питаня хтори маме, кед слово о змесценю и условийох роботи руских институцийох и здруженьох. Гоч можебуц звучи як парадокс, найвецей таки питаня єст праве у наших найвекших штредкох – Новим Садзе и Руским Керестуре. Таки стан мож потолковац з народну мудросцу же бочкорашови звичайно дзирави бочкори – док ше стара о люцких, нє старчи поплатац свойо. За остатнї скоро 20 роки одкеди маме културну самоуправу у нєшкайшей форми, углавним на першим месце було дзбанє о менших руских штредкох, же би тамтейши нашо заєднїци мали голєм основни условия за сходзенє и роботу. Гоч обставини и далєй нє вшадзи идеални, сиґурно су нєшка лєпши як цо були скорей.
Прето вецей нє мож иґноровац (нє)условия у яких роби Руски културни центер у Новим Садзе. Ентузиязем членства и руководзацих Матки нє безконєчни же би ю могол отримовац у живоце и функциї навики, без конкретней помоци з боку. Нє раз бешедоване и писане кельо ту єст проблеми и препреченя, насампредз формалней и административней природи, алє, дзе же их нєт?
На другим боку, стан у Керестуре нє нательо урґентни кельо є вичерпуюцо хронїчни. Ту слово о Дописовательстве „Руского слова” хторе роби у нєадекватних условийох, алє и о шедзиску Националного совиту у Замку. Шицки зме боляцо свидоми же будинку Замку, валалскей красавици хтора вецей нє може скривац роки, нєобходна озбильна рестаурация кед же сцеме же би и шлїдуюци столїтия прикрашовала Керестур. Уж ше зна же то будзе робота спрам хторей нєдавна реконструкция найстаршей рускей хижи на Вельким шоре випатра як дзецинске бависко. Док тот час придзе, наздавйме ше цо скорей, Совит ше будзе мушиц преселїц, дочасово лєбо занавше. Дзе и кадзи, то уж друге питанє.