Борут Павлич, виолиста и аранжер, професор, дириґент и менаджер, всестрани музичар и педаґоґ хтори у своєй роботи потвердзел же мож и же ше муши чежиц ґу тому вершинскому идеалу – буц и остац уметнїк.
Медзи двома ґенералнима пробами опери „Евґениє Онєґин”, доходзим до Борута, музичара занятого у Опери сербского народного театру у Новим Садзе. У куфре спакована виола, вистати гоч о тим нє дзба, Борут почина о премиєри хтора пред нїм.
– Опера Чайковского у трох чинох тирва три и пол годзини и вичерпа з нас шицко цо мож, алє музика прекрасна, и чловек ше якош после шицкого швидко окрипи – толкує Борут Павлич и приповеда о музики пре хтору зме ше зишли.
У оркестру Опери грає на виоли, пияти рок як є предводнїк шицким виолом и у Войводянским симфонийским оркестру, у хторим є вецей як два децениї, а члeн є и оркестра Camerata Academica. Так то при Борутови – вше шицко мало и ма свой шор.
Основни и маґистерски студиї виоли закончел на Академиї уметносцох у Новим Садзе дзе єден час робел як фахови сотруднїк на предмету смикови квартет. Грал и тримал вежби, а здобуте знанє преношел на младих и док робел як професор гушлї и виоли у музичних школох у Сримскей Митровици. Приповеда о роботи зоз школярами и поровнує гранє у оркестрох и педаґоґийну роботу.
– И єдно и друге маю свойо добри боки. Любим грац, а любим робиц и з людзми, школярами, студентами, зоз шпивацкима ґрупами. Насампредз, найважнєйше же робим тото цо любим, и гоч дзекеди и напарто, я наисце у тей моєй роботи уживам – гвари Борут.
МАЦ СТАЄМНИХ ШПИВАЧОХ – ВИЧНА БОРБА
Борутов оцец Мирко Павлич од младосци шпива у хорох, у „Гармониї” то тирва роками, а пред 19 роками при Дружтву Словенцох обидвоме основали хлопску ґрупу „Фантє”. На репертоару були углавним словенски шпиванки, а нашол ше и подаєден обробок других композицийох. З роками Борут шe лєпше упознал з людзми у хору „Гармония”, а Михайла Колєсара, тиж музичара и колеґу, добре познал бо вєдно робели. У бешеди задумка була основац Хлопску шпивацку ґрупу – октет, у хторей би шпивали штирме хлопи Словенци, и штирме Руснаци. Задумане и витворене.
– З Михайлом була така порада же вон на себе превежнє руску часц ґрупи, а я словенску, кажде у тим дзе є, так повесц, як дома. Зишли зме ше и робели, почали виберац шпиванки и шпивац. У Дюрдьове зме ше зявели на фестивалу „Най ше нє забудзе” и такой зме були замерковани. Познєйше сом ше баржей заинтересовал за руску шпиванку, о шицким сом ше радзел зоз шпивачами, виберал музику, писал аранжмани и преширйовал репертоар з велїма композициями – гвари наш собешеднїк хтори пошвидко на себе цалком пребара роботу и старосц о ґрупи. Труд вше коруновали з одходом на наступи, на путованя у нашей жеми и за гранїцу.
Подобно було и кед слово о женскей шпивацкей ґрупи РКЦ-a пред шейцома роками.
– Почал сом зоз дзивками робиц на нагварянє Владимира Ивана Веви. Нє прето же сом нє сцел, алє сом наисце кобурел з часом. Пристал сом, и нє побановал. Були ми драгоцини совити и поради велїх, а окреме дзивкох кед слово о репертоару руских шпиванкох, сцел сом знац цо вецей о вашей традициї и патрел дац шицко од себе. Дванац, тринац дзивки крашнє шпивали, а то обачел и жири у Дюрдьове и специялна награда праве їм додзелєна. З часом даєдни члени одходзели, други приходзели, були млади, и состав ше осиповал. То нїч нє чудне, гоч ше кажде хто роби зоз шпивачами зложи зо мну же то вична борба мац якуш константу, стаємних шпивачох з хторима можеце робиц и провадзиц як ґрупа диха. Ошвижени з новима гласами, пред трома роками зме ознова у тей приповедки. З женску шпивацку ґрупу „Версе”, нєшка наисце мило робиц – гвари Павлич.
ХОРИСТОМ ЗАЄДНЇЦКА ЛЮБОВ ҐУ МУЗИКИ
Кед после дзешецрочней роботи дириґованя зоз хором Дружтва Словенцох „Кредарица” Дуня Хузян нєдавно надумала одпочинуц, робота зверена Борутови хтори нараз опрез себе мал трицецерих хористох, словенскей, рускей, сербскей, горватскей и людзох других националносцох. Даєдни з нїх професоре, школовани музичаре, школяре, звичайни людзе хторим, кед су на проби, нє важне хто цо и хто цо роби. Опрез Борута шицки исти и шицки пришли пре єдно – пре любов ґу музики.
– Вше барз важна атмосфера, и у ґрупи, а так исто и у хору. После велїх рокох и искуства хторе мам, можем повесц же знам пренєсц музику на шпивачох и кед видзим же и вони сцу робиц, а окреме кед су порихтани и на одреканя, вец то тота драга по хторей вєдно крачаме. Вшелїяк же ту бар вани и нашо друженя кед ше опущиме, зашпиваме за свою душу… Сцем повесц, док так, дотля добре, вец и я мам мотивацию робиц тото цо робим. Знаце, руководитель або дириґент нє шме буц главни, вони нє таки важни, вон хрибтом обрацени ґу публики, а шпиваче ту найважнєйши. Вони даваю продукт публики, а я их лєм унапрямуєм, вони мой инструмент – гвари Павлич наглашуюци же люби шор и дисциплину, алє є у тим нє фанатик.
– Людзе ми на першим месце, почитуєм каждого и думам же то и барз важне. Кед слово о шпиваню, знам цо од кого можем достац, вицагнуц, та аж и тото цо вони думаю же мож. Док рихтам тото цо будземе шпивац часто зоз своїма аранжамами дзвигнєм латку кус висше. Хористом ше можебуц видзи же то компликоване, алє ше до конца прешвеча же сом мал право. Инсистуєм на порядних пробох и на тим цо важне – на заєднїцким звуку. Робиме озбильно и ми ше уж тих дньох рихтаме за руски, алє и други фестивали и наступи хтори на лєто пред нами. Задовольство робиц кед видзим же хор добри, же сом годзен з нїма досягнуц тото цо сцем и шлєбодно можем повесц же ше шицки три ґрупи з хторима дириґуєм можу ношиц з наисце квалитетнима составами у окруженю – гвари вон.
КВАРТЕТИ ЯК ОДПОЧИВОК ОД КЛАСИКИ
Паралелно з роботу у оркестрох Опери Сербского народного театру и Войводянским симфонийским оркестру, Борут Павлич снователь и даскелїх камерних составох, смикових квартетох у хторих з вельким успихом роками грає и наступа з колеґами, академскима музичарами („Innuendo”, „Positano” „NON@”) На репертоару тих составох композициї уметнїцкей музики, филмскей, еверґрин, обробки поп и рок гитох, джезa, популарней класики… Павлич у велїх квартетох и менаджер и аранжер, и попри тим же ма малу помоц своїх колеґох, о тисяч стварох ше праве вон стара. Упарти є, єден з тих хтори ке ма визию о тим цо сце посцигнуц, нє одустава. Нєпреривно чежи ґу тому вершинскому идеалу – буц и остац уметнїк.
Остатнї квартет „Positano” , хтори основани пред седем роками ище вше актуални.
– Штирме зме у тим квартету хтори нє класични смикови квартет дзе маце два гушлї виолу и виолончело. Место виолончела ми маме контрабас и то якиш наш уникат. З таким составом маце вельо векши простор и за експериментованє и за наступи, а ясне же кед треба даґдзе одпутовац, лєгчейше спакую куфри штирме музичаре, як цали Симфонийски оркестер. Правда, кед сце у дачим добри, мож кус и заробиц. А нєт озда дзе зме нє грали починаюци од клубох ту и у окруженю, и у Европи. Ми залюбени до того цо робиме, а случує ше же нам пре дацо цо барз добре одграєме, пупенци вшадзи по целу. Кед видзиме же як публика реаґує на тот звук, кед маме тот „фид бек”, то наисце фантастичне чувство. То и наш, то и мой вентил у одношеню на класику, на оперу и симфоничарох, цошка иншаке цо може чловек почувствовац и дожиц.
Як шицко старчим? Нє знам анї сам. То дакеди и за мнє мистерия. Алє док музика мой ратунок, мойо прибижище, я знам же и далєй будзе так. З музику ше лїчим – гвари на концу Борут Павлич.
