Керестурци познаю Ґеча, односно Йовґена Преґунового, як доброго и искусного маляра. Нєт дзе нє робел у бувшей держави, зоз Копру у Словениї першираз до валалу принєсол тапети, а у тих узретих рокох и далєй ше пендра по драбинки як цинка.
О своїм малярским ремеслу Ґечо приповеда зоз окремним задовольством, а з оглядом же є уж вецей як 50 роки зоз щетку у рукох, опитали зме ше му же як ше скорей билєло.
– Ми, майстрове, нє билєли. Мури билєли жени зоз вапном. Кед тото було готове, вец ми приходзели розмишац фарбу. Перше ше хасновало каолин и штрицлу, то глїни котри були у праху. До того зме сипали цинквайзу, мишало ше и млєка да ше фарба нє розчухує – гвари Йовґен.
По тим обилєним могло виписовац смужки, наприклад спод повали у кутох ше виписовало слупи, а линиї були рижней ширини и рижних ниянсох. Тиж так, зоз златком ше вибивало мустри, лєбо ше ролькало. – До того златка ше кладло жовчки и дакус цукру, а даєдни майстрове гварели же треба и кус палєнки – франтує Ґечо. Розправена фарба стала у каблох дас три днї, а кед „набубрело”, напучнєло, вец зме виняли кельо треба за билєнє и туткалисали зоз клиом. Тримало то добре фарбу, бо даґдзе таке обилєне стало и по двацец роки – гвари майстор.
Осемдзешатих рокох вишла полудисперзия и од теди єст индустрийски фарби.
– На початку зме полудисперзию розправяли зоз тоту фарбу, бо каолин бул у праху, та кед го задуєш на мур та опадує, лєбо останє на руки. Прето зме мушели туткалисац, закалїц да нє опадує фарба. З тим було лєгко билїц. Штрицлу и каолин як глїну, ю ше и нєшка мелє , алє ше ґу тому додава рижни лїпкача и фунґициди же би мури нє плєшнєли. Тераз єст уж и така цо ю мож сцерац зоз мокрим.
Як Ґечо памета, скорей було вельо чежше робиц, бо ше дакеди цали дзень вицаговало пейц смужки на муре.
– Знаже же нам пошло до бока, та ше забильовало и подцаговало… Алє то нїґда нє бул проблем. Знаце як гваря – док ше осуши, та ше зацагнє… А кед нам ролька забегла, та нам гварели же „нє хиба, ту положиме Дюрову слику, або образ”. Людзом нє було вельо заплациц майстрови, а и ми з того могли жиц.
Тапети пришли до валалу початком седемдзешатих рокох, кед Йовґен зоз Копру у Словениї дзе робел, принєсол перши тапети и алат зоз котрим их лїпел – ножи, вальки, пластики и щетки, а майстрове з валалу ходзели до ньго най им укаже як ше то роби.
Як Ґечо гутори, то красна и креативна робота, кед любиш таке робиц. Тераз ше уж меня и технолоґия виробку фарбох, єст барз вельо ниянси, алє ше, як и шицко, до моди врацаю стари ствари.