Любица Чордашова, народзена Емейди, свойо млади роки препровадзела у Миклошевцох. Анї нє шнїла же ю живот одведзе километри далєко од родного валалу, и же часто будзе лєциц на авиону, як и сама гвари, з дому до дому.
Любица ше одала млада, кед мала17 роки. Уж о рок ше народзел син Витомир, а о штири и дзивка Снєжана. Плановала же будзе жиц мирни валалски живот, же попристановює дзеци, дочека унучата, и будзе ше им радовац и патриц як рошню… Алє вец пришли чежки и боляци роки. Война нїкому добре нє ноши, вше направи превельки жаль и пречежки пременки у животох тих хтори вигнати зоз своїх обисцох, та пре животну нєбезпеку фамелиї муша пойсц з местох у хторих донєдавна жили. Таке ше случело и Любици. Мушела пойсц з Миклошевцох.
– Подзековна сом паноцови Янкови Колошняйовому же ми помогнул найсц роботу и дочасове змесценє у Малей грекокатолїцкей семинариї у Риме, дзе млади хлапци правя свойо перши крочаї кед одходза за паноцох. Даєдни ше предумаю, та там законча лєм штредню школу, алє там вше єст вельо кандидатох, треба вариц и пораїц. Я зоз Чеснима шестрами и другима занятима шицко тото робела. Поправдзе поведзено, анї ми нє було важне у тих хвилькох цо будзем робиц, важне ми було лєм мац роботу и буц на сиґурним – гвари Любица.
ЧАСИ У РИМУ И ВАТИКАНУ
Нє було то перше Любицово стретнуце зоз Малу семинарию, була там ище 1986. року з паноцом и панїматку Колошняйовима, алє теди як туриста. Робела там штири роки, аж по 1995. рок, а война у Горватскей нє преставала. Любица нє видзела виход за свою еґзистенцию, та од 1995. по 2001. рок робела у Риму, у Заводу св. Єронима при Горватох.
– Прилапели ме як свою, покончели шицко коло роботней визи и гварели ми же можем остац кельо лєм сцем. Найбаржей сом подзековна монс. Маринови Баришичови, хтори ше барз завжал за нас, тих цо зме пре войну напущели свойо обисца – гвари вона.
АУДИЄНЦИЇ ПРИ ПАПОВИ
Любица була зоз Чеснима шестрами святого Винка вельо раз на аудиєнциї при папови Иванови Павлови II, а даскельо раз мала и приватну аудиєнцию.
– Аудиєнциї при нашому Папови, як зме го волали пре його славянске походзенє, то цошка цо нє мож зоз словами описац. То нєвироятне чувство, як кед вас обвил плащ хтори приноши радосц и мир…
Була сом и у Ватиканских заградох, там тельо краси на єдним месце! Дзепоєдни древа анї нє знам як ше волаю, гваря же их папове роками доставали на дарунок, и там садзели. А найволєла сом ходзиц до базилики св. Петра, дзе под єдним олтаром и гроб св. Йозафата хторого барз славя Українци, алє и други вирнїки восточного обряду хтори зєдинєни з Римом – приповеда Любица.
У ВАТИКАНУ ШЕ СТРЕТАЮ ЛЮДЗЕ З ЦАЛОГО ШВЕТА
– То наисце так, Ватикан место дзе приходза людзе з цалого швета, шицки там вєдно, а заш, кажде ше чувствує якошик окреме повязани з Богом. Була сом и у aрхибазилики св. Ивана Латеранского, дзе ше на клєчаци идзе по ткв. Святих ґарадичох Scala Sancta. Трима ше же тоти ґарадичи водзели по суд Понтия Пилата у Єрусалиму. Пренєшени су до Риму, а за явносц су отворени вецей як 400 роки. Єден од упечатлївших будинкох була ми твердиня Castel Sant’Angelo, там сом преходзела кажди дзень, и вше ме якошик импресионовала. Приповеда ше же є повязана з Ватиканом з поджемнима конками.
КАНАДА ПОСТАЛА ДРУГИ ДОМ
– Поправдзе, дом вше лєм єден, гевтот прави, а други места то тото дзе ше жиє, бо так муши буц – предлужує Любица.
У Канади, у месце Едмонтон, Любица ма дзивку Снєжану, жеца Владу и унукох Валентина и Александра, а у Миклошевцох сина Витомира и нєвесту Єлицу, як и унучата Леона и Иву. Леон уж пошол по своєй драги, а Ива донєдавна була барз активна у КУД „Яким Ґовля”. Валентин и Александар тиж у култури, точнейше, танцую у Українским фолклорним ансамблу „Вiтер” у Едмонтону.
– Kед сом у Миклошевцох, хибя ми мойо з Канади, а кед сом у Канади, вец бим да з нами и Миклошевчанє… А до Канади сом пошла 2001. року – чувац унучата. Кед ше врацим кус далєй, моя дзивка Снєжана пришла ґу мнє до Италиї, и там упознала свойого супруга хтори тиж робел на Малей семинариї. Вони одлучели жиц у Канади. А мнє теди да дахто гуторел же и я пойдзем там, поведла бим му же нє ма розум, же то нє за мнє. Алє прето часто знаме повесц же чловек „снує”, а Бог одредзує.
– Першираз сом пошла до Канади на свадзбу, кед ше Снєжана и Владо повинчали. Прежила путованє, и нє було таке страшне як сом думала же будзе. А вец ме поволали же бим з нїма жила. Син бул у Горватскей, дзивка у Канади, я у Италиї, якошик ме цагало же бим була даґдзе зоз своїма – щира Чордашова.
ЖИВОТ У КАНАДИ
– Едмонтон город хтори ма коло милион жительох. То главни город провинциї Алберта, а українска заєднїца там велька и моцна. Иншак, най ище надпомнєм же мой жец Українєц, по походзеню з Прнявору, та ше там лєгчейше знашол.
А природа там насправди прекрасна, чи влєце, чи вжиме – приповеда и предлужує – рочни часци як и у нас у Миклошевцох, алє нажаль дзепоєдни рошлїни на отвореним у Едмонтону нє дозрею.
Баба Любица своїм унуком часто зна порихтац и лепинї, капущанїки, бухти на квасу… А вец заш припознава – хибя ми мойо. Нє лєгко жиц так на два боки, вше вам дахто хиби.
Дознали зме од нашей собешеднїци же єй родзина ище давних рокох жила у Канади.
– Перши пошли Тиркайлово з Миклошевцох, Феброна и Михал. Було то барз давно, дзешка трицетих рокох прешлого столїтия. Нєшка у Едмонтону жию Владо и Марча Рацово з Керестура, Гелена и Силво Папуґово з Дюрдьова, а там и Мученсково, та паноцец Янко Гербут з панїматку Ану.
Зоз Руснацами ше Любица углавним стрета у церкви у хторей Служби трима паноцец Гербут, а з другима то ридки стретнуца пре барз вельки город.
танцую у Українским ансамблу
З ДОМУ ДО ДОМУ
– У Канади ше ми пачи же там висши стандард, а хто нє ма досц, доплаци держава. Я там робела, та мам пензию. У нас, думам на Миклошевци, чежко жиц зоз роботнїцку пензию, алє я любим буц ту у Миклошевцох. Ту сом дома, ту сом ше народзела, ту ми родичи поховани, ту жиє мой син зоз фамелию, и познам шицких людзох. Щесце же маме тот интернет, та видзим своїх, можеме часто бешедовац, а нє як скорей – приповеда Любица покус з носталґию, бо уж роздумує же як єй барз буду хибиц єй Миклошевци, син и його фамелия, алє и валалчанє док ше нєодлуга враци до Канади.
– Ту кадзи ґод ше рушиш, вше ци дахто поздравка „Добри дзень!”, прегвари з тобу слово-два, и ошмих на твар враци – гвари на концу Любица Чордашова.
