Ище на початку 80. рокох експериментовал з велїма музичнима ґрупами рижних формацийох, „Трансилвания” єдна з нїх. У познатей ґрупи „Армитон” грал на бас ґитари и автор є текстох, за велї достал награди. Славко Роман Рондо писал писнї и обявйовал кнїжки. Пред петнац роками пошол жиц до Канади, алє писац нє престал. После трох кнїжкох писньох, тих дньох з дрuку вишла и його перша кнїжка приповедкох „Валалски вудуленд”. А вон ше врацел.
Зоз тима словами – Рондо ше врацел, почина и рецензентка Любка Малацко у його найновшей кнїжки дзевец приповедкох думаюци на Керестур, бо од словох хтори записовал, Рондо нє одходзел. Звикла Рондова публика же вон „нє вибера” слова, як и у його велїх писньох хтори зложел, та и тераз у тей валалскeй фантастики дзе пише о видуманих особох з познатима презвисками, провокує. З даєдну його приповедку ше мож и нє зложиц, алє єдно сиґурне, ровнодушни остац нє мож.
– И мнє то було виволанє, написал сом перше пейц приповедки и руцел их як перши мачата. Свидомо сом уходзел до того и писал так же би кнїжка при читачови виволала позитивну критику, лєбо револт. У нєй нє пишем процив церкви и нє пишем процив Бога, я вирнїк, алє тоти часци дзе споминам церкву, знам же людзом годни парац уха. Свидоми сом и же єст тих хтори ме любя и хтори ме нє любя и же то так будзе и далєй. А док сом кнїжку рихтал, мал сом тельо идеї же сом надумал же то нє будзе лєм єдна, алє три кнїжки. Кажда би мала по дзевец приповедки, шейсц би була фантастика, а три кус иншаки, сатирично-иронични. И вше кед о кнїжки слово, забудзем повесц, односно подзековац Мирославови Сопкови зоз Америки хтори финансийно помогол видаванє тей кнїжки. Гей, врацел сом ше з Канади на Маковски шор. Оддало ми – гварел Славко.
ОБРАЛ СОМ ШЕ ОД МУЗИКИ, З НЮ СОМ ШЕ И ЗАГЛОБЕЛ
А давно, децениями пред тим, у валалє ношел Рондов оцец синови акустичну ґитару. За одлични успих. И щесцу нє було конца и таланту нє хибело, лєм син вецей нїґда одлични нє бул. Наставаю перши акорди, з такима як и вон, зашалєнима з музику, спочатку панковски офарбену. Шоровали ше велї бенди, жанри, роки тиж, а вец ше случел Армитон и шицко ше пременєло.
– Люба, басиста з Армитону мал приємни на факултету у Сараєве, та сом вошол место нього. Подпальовал сом их у ґрупи же тераз, кед сом пришол до Армитону, такой завежню перше место на „Керестурияди”. То ше и случело 1986. року. Бул сом басисита, а Мирослав Сивч Мичо, углавним, компоновал. Вон и цагал тоту ґрупу, алє зме мали бриґи зоз текстами. И вец ше указало же я пишем, та так почало нашо сотруднїцтво з Мичом, хторе по нєшка тирва – предлужує Рондо.
У медзичаше закончел Педаґоґийну академию у Зомборе, гоч ше пред тим уписал на Катедру за руски язик и литературу у Новим Садзе. Алє кед ше врацел з войска, одвитовало му буц у валалє пре проби у Керестуре и Вербаше. Його мац як и кажда мац, прицискала за науку. Дипломовал. Робел и як ди-джей, писал, и далєй з Мичом, як и сам гварел, гинули за Армитон.
–А до Армитону велї приходзели и одходзели, лєм я и Мичо остали. Постали зме и кумове.И вошли зме до рокох кед зме нє були сиґурни же цошка з ґрупу посцигнєме. Баржей зме верели же приходзи час же бизме ше змирели, гоч зме у музики були заглобени. Пришло до того же нє знаш кадзи далєй и мушиш вибрац, лєбо бенд, лєбо жени. Так нам ше видзело. И шицки ше врацели ґу женом – гвари вон.
После Армитону, порушл и вецей музични проєкти ґрупох Анастазия (1994), зняти и нєшка шпиванки „Ґрош”, за хтору на „Червеней ружи” достал награду, „Шерцо з каменя”, „Чарни ноци”, а вец познєйше формована и Атлантида (2002), зняти и познати „Златни каруци”…
И теди, кед ше штредком 90-их Рондо и Мичо поженєли, з музику нє ставали. Нє пошло шицко по плану зоз знїманьом шпиванкох у студию, Рондо купел наймодернєйшу клавиятуру. Грали по карчмох и кафичох, уж теди обидвоме мали и фамелиї, а 2002. року вошли до студия зняц ЦД по руски „Револуция”. Перше по руски, а сцели и по сербски.
– Ми думали же цошка направиме зоз тим албумом. Зоз Ґоцу Тржан зме бешедовали, а вец ше зявела Ґала и сцела єдну нашу писню. У нашей верзиї то було „Време je” а вона пременєла на „Сатима”. Лидия, шпивачка, плошла з „Грошом”. Пробовали зме предриляц тото цо нам пооставало од шпиванкох, алє з того нє було нїч – щири Романов.
ОДХОД ДО КАНАДИ
Року 2004. року Мирослав отворел Радио у Вербаше, обидвоме зме почали робиц тоту роботу. Нє було компонованя, бо нє було часу, робело ше.
О штири роки власц заверала радия, брала фреквенциї, та и их радио. Рондо надумал пойсц до Канади.
– По оцовим боку родзина почала одходзиц до Канади. Шестра пошла з фамелию, а ту уж було нїяк. Почувствовало ше же у Радию нє будзе добре, а мойо особни очекованя после 2000. року були вельо векши. Шицки зме чекали тоти пременки, а вони ше нє случели. Почувствовал сом же треба направиц якуш файту пременки у живоце. Случело ми ше тото цо ше случело – зоз супругу зме ше розишли. Перше зме сцели шицки пойсц, алє ше то нє случело. Пошол сом сам. Там сом учел язик, ходзел на преподаваня, закончел Акадамию за аудио знїманя, алє сом у фаху нє робел. Потрошени вельо пенєжи за тоту диплому, алє ми и держава вецей як половку помогла. Вельки мотив сом мал. Преподаваня були по анґлийски, одвитованя тиж, а добре тото же нам дипломска робота була зняц писню, вимиксац ю и направиц продукцию. То ми бул барз прицагуюци задаток, тото сом нє мушел учиц, виглєдовац и на концу бранїц. Моя животна карма ме так понамесцала же сом после того достал добру роботу на универзитету у Ватерлоу у интернатох. Дахто то вола домар, дахто же то робота отримованя, но ми там помагали студентом. Плаца и бенефити були добри – приповеда Рондо о роботи и о тим же му скоро 15 роки у Канади раз два прелєцели.
– И тераз штудурам яка то була моя велька школа. Шицко цо сом нємал, там сом себе направел, там сом шицко мал. Алє сом у тим нє уживал. Анї у наймодернєйшим телефону, мебелю и автох… Роздумовал сом же ше сцем врациц отамаль и же сцем мац пару хтора Рускиня. Шицки гришки хтори направени и цале тото искуство принєсло же сом ше и як чловек пременєл. Кед ше вецей раз пошпоциш и зачириш до гнойовки, иншак роздумуєш. Нє мал сом там нїкого з ким сом могол шеднуц и попиц кафу. У шестри було вше добре, там зме ше стретали и з другу, старшу шестру на кажди два три тижнї, алє то шестри, то родзина… Нє раз сом подумал же ми найлєпши приятелє ту, дзеци ми ту. Анастазия уж закончела факултет, Ґлориян на трецим року студийох. Нажаль, родичи помарли. Лєдво сом чекал присц, и накадзи сом ше врацел пошол сом до кума. После телїх рокох Мирослав барз заинтересовани же бизме сотрудзовали. Тото у нас як жирячка стало вецей як 15 роки, и єдноставно, муши, муши експлодирац. Сцеме ше врациц назад на сцену. У обисцу моїх родичох, тих дньох дочекуєме и випровадзаме майстрох, реновираме хижу. Правим свою библиотеку, вельки сом любитель кнїжкох и стрипох и барз вельо читам. И цо най повем, любим же сом нє сам. А Маковски шор ми нє таки широки як дакеди, або то лєм мойо очи так указую – гвари на концу Славко Роман Рондо.
ПО РОНДОВСКИ
– Придал сом рукопис влонї и за кнїжку, вола ше нєурядово „Тоти молитви за це модлєни”, лєбо ше будзе волац „Нєвимодлєни молитви”. То буду мойо тексти хтори писани з Армитоном, з Анастазию и Атлантиду. Буду там и велї нови хтори плануєм же раз достаню музични шмати, чи у нашим компонованю, чи у дачиїм другим. У другей кнїжки приповедкох видзем кус зоз валалских мотивох. Нє можем ше ровно єднак круциц коло церковней порти, и Дома култури… Правда, плануєм и роман. И гоч як обрацим, чкода би було умрец, а нє докончиц цо заплановане – гвари Рондо.
