О руским новинарстве як професиї мож бешедовац аж од 1945. року, кед финансованє друкованих медийох на язикох националних меншинох превжала державна власц. Алє, у рамикох нашей националней заєднїци то нє ишло так лєгко. У першим шоре прето же видаванє новинох нє рушело по тим порядку як то було потребне у новоошлєбодзеней жеми, у котрей власц тримали комунисти
Правда, новини почали виходзиц на препоруку покраїнских орґанох власци, алє їх видаватель спочатку бул „Културно-просвитни совит НОО Руски Керестур”, а нє даяка общеруска, або политична орґанизация. Новини достали мено „Руске слово” и спочатку були орґан Єдинственого фронта Русинох.
У першим Редакцийним колеґиюме були професоре новооснованей Ґимназиї у Руским Керестуре: Штефан Чакан, Евґений Джуня, Яша Баков, Гавриїл Надь и Йовґен Планчак, теди просвитни инспектор за руски школи. За главного и одвичательного редактора колеґиюм вибрал Штефана Чакана, „бо бул наймладши, та могол бегац до Нового Саду на схадзки”.
Треба ту спомнуц же и у нових условийох писанє до новинох було волонтерска робота. Плацу доставал лєм друкар, и то з тим пенєжом цо ше назберало од предаваня новинох. Административни роботи кус познєйше орґанизовани. Зоз того видно же писанє до новинох було орґанизоване по угляду на предвойново „Руски новини”. Ша, и друкарня и друкар були исти як и у РНПД! Треба ту спомнуц же перших рокох после ошлєбодзеня жеми спод фашистичного окупатора нє було досц школованих кадрох, окреме у просвити и явним информованю. Прето орґанизоване „дошколованє по кратким поступку”, т.є. прейґ шейсцмешачних курсох, єднорочней або дварочней и трирочней школи. На таки способ у Покраїни и Републики здруженя новинарох орґанизовали и школованє своїх кадрох. Кед слово о „Руским слове”, перши таки шейсцмешачни курс закончел Владо Костелник. Други по шоре бул наставнїк Микола Гайнал, алє вон новинар нїґда нє постал. Напущел Керестур и преселєл ше робиц до Нового Саду. Треци по шоре бул Михал Горняк, котри закончел Новинарско-дипломатичну високу школу, котра познєйше преросла до Факултету политичних наукох у Беоґрадзе. И вон ше нє затримал у „Руским слове” гоч бул його стипендист. Прешол робиц до „Дневнику”, а отамаль до дипломатичней служби, дзе постал и амбасадор аж по одход до пензиї. Штварти (и остатнї) по шоре бул Дюра Латяк.
На длужносц новинарох у „Руским слове” у тедишнїм чаше кадровски ше почало пополньовац зоз шорох просвитних роботнїкох. Алє тей длужносци ше прилапйовали лєм залюбени до писаного слова, бо новинаре були слабо плацени, а їх професия у рускей явносци нє була афирмована. Та и попри тим, просвитни роботнїки по фаху Василь Мудри, Янко Рац, Владимир Ґаднянски, Мирон Жирош и Дюра Папгаргаї витримали тот чежки период здобуваня афирмациї новинарскей професиї.
До значней афирмациї новинарскей професиї войводянских Руснацох пришло аж концом шейдзешатих рокох прешлого вику, кед ше Редакция новинох и други редакциї периодичних виданьох и видавательней дїялносци роздвоєли од Друкарнї и як окремне подприємство ше преселєли до Нового Саду. У новим стредку новинаре були лєпше наградзени и лєгчейше ришовали квартельни питаня, та и робота у Редакциї постала атрактивнєйша. Теди вше векше число факултетски образованих Руснацох виражовало жаданє робиц як професийни новинаре.
Треба ту спомнуц же у половки шейдзешатих рокох обновена Руска редакция у Радио Новим Садзе, а кус познєйше є оформена и на Телевизиї Нови Сад. Так ше и число руских професийних новинарох нагло звекшало. А „Руске слово” ше може цешиц же праве воно було тото з котрого настало ядро руских радийских новинарох, з котрих познєйше постали и телевизийни новинаре. Кед би нє було „Руского слова”, вельо би чежше було обезпечиц руски новинарски кадер до електронских медийох.
Нє шме ше забуц же преселєнє до Нового Саду позитивно вплївовало на анґажованосц руских новинарох у войводянскей новинарскей асоцияциї, а кус познєйше и у друкованих медийох на сербским язику, окреме з новинох „Руске слово”. Дюра Латяк у двох мандатох бул подпредсидатель Дружтва новинарох Войводини, Ирина Гарди Ковачевич потим постала главни и одвичательни редактор „Руского слова”, по власним жаданю постала єден з редакторох у дньових новинох „Дневник”, Михал Рамач тиж предлужел кариєру перше у „Дневнику”, а вец як дописователь Українскей редакциї „Радіо Свобода”, та як главни и одвичательни редактор дньових новинох „Данас”, же би новинарску кариєру закончел як шлєбодни новинар у Сербскей редакциї Телевизиї Войводина. Дюра Папгаргаї постал єден з найпознатших руских писательох и театралних дїячох свойого часу, Мирон Жирош постал наш найпознатши публицист и як таки перши и єдини член Наукового товариства „Шевченко” котре праве тераз означує 150 роки свойого иснованя. Було би потребне вецей новинского простору же бизме могли начишлїц дзе ше шицко афирмовали руски новинаре як културни и дружтвени дїяче, бо буц руски новинар то значи и буц културни дїяч, писатель, ґлумец, руководитель – з єдним словом єден з ношительох културного живота у рамикох рускей националней заєднїци, та и вонка з нєй!