Микола и Амалка свою любов пренашли у Културно-уметнїцким дружтве ,,Тарас Шевченко”. За Матку су барз вязани, та им мило же и їх синове порядни у дюрдьовским Дружтве.
У швеце дзе ше швидкосц живота мера зоз хвильками, ридко цо ма тоту моц же би звладало час и остало правдиве и нєпреходне. За Миколу и Амалку Кухарових зоз Дюрдьова то права любов, хтора у їх малженстве нє хиби анї после двацец шейсц рокох, а хтора започала на пробох виводзацкого фолклора.
МИКОЛА ЛЮБЕЛ МУЗИКУ, АМАЛКА ҐЛУМУ, А ТАНЄЦ ЛЮБЕЛИ ОБИДВОЙО
– До Матки сом почал ходзиц одприлики 1977. або 1978. року. Теди двоме Любомирове Молнарово, єден зоз Дюрдьова, а други зоз Коцура, водзели Дзецинску фолклорну ґрупу до хторей сом перше ходзел. Зоз дзецинскей сом прешол до пририхтуюцей ґрупи, а потим и до виводзацкого фолклору – почина Микола нашу розгварку.
Окрем у фолклорней секциї, єден час наш собешеднїк бул член и музичней секциї и грал контру у оркестру. Тиж так, пейц роки бул и фахови руководитель пририхтуюцей фолклорней ґрупи и як гварел, то була барз добра ґенерация дзецох. З нїма ишли и на фолклорни смотри, а як Микола памета, були два раз на Покраїнскей смотри у Зомборе.
З другого боку, Амалка любела танцовац, алє и ґлумиц.
– Я нє танцовала у фолклоре у континуитету як Микола. Коло осемдзешатих рокох прешлого вику и я почала ходзиц на фолклор, алє сом ше швидко засицела и по конєц основней школи сом нє сцела ходзиц на проби. Кед сом закончела основну школу, ознова сом ше врацела на фолклор и там сом остала покля зме ше нє побрали.
Окрем фолклора, барз сом любела и ґлуму и даскельо роки сом була член Драмскей секциї. Перше сом була суфлер, а потим сом достала и свою першу улогу – здогадує ше Амалка.
КРАСНИ ПАМЯТКИ ЗОЗ ПУТОВАНЬОХ
Дзеведзешатих рокох прешлого вику пре стан хтори бул у тедишнєй Югославиї, дюрдьовске Дружтво слабше робело, алє и Микола и Амалка добре паметаю перши одход Дружтва до иножемства 1990. року.
– Ишли зме до Нового Роздолу у України. Перше чого ше здогаднєм кед роздумуєм о тим путованю то же зме пременєли дзешец марки и за тоти пенєжи зме могли купиц пол України. Дутяни були празни у Роздолу, а кед зме пошли до Львова, знам же ше там покуповало балалайки, калапи, лустери и вельо того ище – приповеда наша собешеднїца, а до бешеди ше уключел и єй супруг, хтори нам виприповедал як препровадзовали час у Роздолу.
– Спали зме у школярским интернату, хтори бул на три поверхи. Паметам же дзивчата спали у єдней часци интерната, хлапци у другей, а на штредку була єдна баба хтора мерковала на нас же бизме ше нє помишали. Дзеци як дзеци, ми тото правило нє почитовали, та зме ше на шицки способи знаходзели присц єдни до других и дружиц ше – зоз ошмихом ше здогадує Микола.
ШТИРИ ПАРИ ШЕ ПОБРАЛИ
– Ми ше двойо одмалючка познаме. Як дзеци зме ше бавели на улїчки, познєйше зме ше почали дружиц и виходзиц до центру вєдно, а на концу ше пребудзели симпатиї на друженьох после пробох – нашмеяно гварела Амалка, а на бешеду ше надовязал и Микола.
– Проби зме углавном мали у Велькей сали, та зме после пробох ходзели до терашнїх просторийох Матки, а до тедишнього Младежского дому. Нє ходзели зме по карчмох, алє зме любели после пробох пойсц на кафу и сок до Младежского дому, дакус ше охладзиц и осушиц, алє и подружиц ше. Так шицко и почало. Перше попатрунки, ошмихи, провадзеня дому и цо би ше поведло, и после того шицко история – гварел наш собешеднїк.
Микола и Амалка нє єдина пара зоз їх фолклорней ґрупи, хтори ше залюбели на пробох. Од осем парох, кельо мала їх ґрупа, аж штири пари нєшка у щешлївим и длугоким малженстве.
СИНОВЕ РУШЕЛИ ШЛЇДОМ РОДИЧОХ
Свою любов Микола и Амалка коруновали зоз малженством 1997. року. Уж шлїдуюцого року им ше народзел перши син Мирон, а нєодлуга и други син Алексей, та за Матку нє мали тельо часу. Гоч после свадзби обидвойо престали буц активни у секцийох, о три роки Микола вибрани за члена Управного одбору Дружтва.
– На шицки случованя хтори були орґанизовани у Матки одходзели зме вєдно зоз дзецми. Теди було, кед ше ґенерацийски патри, досц дзеци хтори тиж так приходзели зоз своїма родичами до Матки. Ми старши робели, а дзеци ше бавели.
Кед нам Мирон рушел до першей класи 2005. року, оформела ше и дзецинска фолклорна ґрупа. Обидвоме теди почали ходзиц на фолклор и од теди, та по нєшка, уж полни осемнац роки танцую. Даскельо роки познєйше, почали грац на примкох и кед нє танцую, вони граю – пишно приповедаю родичи.
Кухаровим танєц и любов постали нєпреривна подпорка. Судьба им виткана зоз нотами фолклорней музики, а любов и потримовка их и далєй водза през ритем живота.
