Янко и Зора Кашайово жителє Руского Керестура котрих кажде позна дзекуюци їх фамелийней месарнї котра робела по Янков одход до пензиї. У малженстве жию полни 53 роки, през живот крачали вєдно, вше мали порозуменя за идеї и плани и єдногого, и другого.
Нашо собешеднїки тераз уж пензионере, и праве тот период живота препровадзую цалком нєзвичайно, робя тото цо любя, а дзечнє ше здогадую як то було на початку їх ґаздованя.
Янко ше осамостоєл у своєй месарскей роботи ище на двацец роки, теди отворел месарню у Лалитю, и робел два роки.
– Задовольни сом бул з роботу и добре ми ишло. Праве там сом и упознал мою супругу, була млада, красна дзивка, з длугокима чарнима варґочами котру нє могло нє замерковац. Побрали зме ше и предлужели вєдно – толкує Янко. Зоз Лалитю ше по роботи преселєли до Раткова, власну месарню отворели там, медзитим, пред Янком було служенє воєного рока, а по врацаню з войска роздумовал цо далєй.
ДО ШВЕТА ЗА НОВИМ ЗНАНЬОМ
Одлучели же пойду даґдзе до иножемства, жадали упознац дацо нове, нови технолоґиї, нови машини и др.
– Док сом як леґинь робел у Керестуре у Комбинату „Перши май” як шеґерт, там бул и єден майстор Канюх котри правел рижни месарски специялитети чийо рецепти принєсол з Австриї. Видзел сом же тот майстор бул у швеце, научел цошка нове, а можем повесц же гонєл авто и моторку и по тим було видно же и заробел. Вон ми гварел же кед сцем напредовац най идзем до иножемства – приповеда наш собешеднїк.
У тедишнї час було вельо младих котри ше висельовали до Австралиї, а котри нє могли найсц роботни места ту у фабрикох. Єден час о тим роздумовал и Янко, алє ше предумал, же заш лєм нє пойдзе так далєко. Скоро источашнє достал одвит на писмо од пайташа з Нємецкей у котрого перше достала роботу супруга Зора, а вон себе там пошвидко нашол роботу у фаху.
– Перши два тижнї сом робел зоз мулярами, а раз сом гварел моєй Зори же пойдзем дому кед нє найдзем месарску роботу. Ютре рано сом нє пошол на роботу, алє сом предлужел до валалу. У єдней предавальнї сом розпатрал месарски продукти, и ту зме ше згварели, та ме тарґовкиня упутела най причекам ґазду док принєше швижи продукти. Такой сом достал роботу у їх месарнї, була то мала фамелийна месарня, подобне яку я, познєйше, дома отворел. После трох рокох, вони заварли месарню пре векшу конкуренцию, а я прешол робиц до ґазду котри мал ресторан и клальню, медзитим и отамаль сом пошол, нє прето же сом бул нєзадовольни, напроцив, алє сом сцел видзиц шицки крочаї роботи. Запошлєл сом ше у єдней предавальнї дзе директор бул зо мну задовольни, та сом швидко напредовал од роботнїка по того цо руководзел з роботу. На тим роботним месце, у истого ґазду, бул сом длуго и як замена у шицких месарских предавальньох – гвари Янко.
ОД РОБОТНЇКА ПО ШЕФА
Раз ришел опитац ше директорови же би любел буц руководитель у єдней предавальнї у своїм месце, обчековал же тото заслужел. Так и було. Медзитим, кед ґазда раз пришол на дзвери квартелю дзе бивали, Янко ше поганьбел. Ґазда принєсол ключи од предавальнї за котру бул задлужени.
– Було ми барз нєприємно кед директор видзел же дзе жиєме, наисце скромно, прето же зме зоз супругу зарабяли добре, алє зме шпоровали. Так директор сиґурно заключел же нашо дальши плани нє вязани за Нємецку, а я питал най шефуєм Нємцом. То було найвисше роботне место котре сом могол досцигнуц, робел сом добре, предавальня напредовала, директор бул задовольни. Плановал сом дому, алє нє такой, куповал сом машини за свою месарню, правели зме хижу и власну месарню у Керестуре – здогадує ше майстор Кашаї. Прешол час, прешол тот рок-два же приду дому, було то после штернац рокох роботи у Нємецкей кед Янко сообщел директорови же иду дому. Источашнє його супруга Зора робела як шивачка, а през шлєбодни час ишла помагац Янкови до месарнї. Шивацке ремесло нє забула, кеди ґод ма часу, нагоду або потребу, вона шиє.
– И нєшка мам шивацу машину, шиєм шицко, тераз сом нєдавно ушила фартухи зоз свадзебних ручнїкох, котри сом посилала аж и до Канади як сувенири. Роботу у Нємецкей сом сциговала без бриґи, а робела сом на двох машинох, єдна опрезо мнє, а друга за хрибтом, лєм ше требало обрациц – толкує Зора Кашайова.
ЦАГАЛО ИХ НА ВАЛАЛ
Дзивка Биляна одрастала у Керестуре, у баби, цо було наисце боляце за нїх, алє вше думали на тото прецо там пошли. З нїма була у Нємецкей покля нє требало рушиц до школи. Янко бул ришени же заробя, и враца ше дому ґаздовац, медзитим, кед дзивка мала шеснац роки, вони ришели присц назад. Зора сцела же би там купели хижу и там предлужели живот зоз фамелию, алє Янка цагало до родзеного валалу. Отворел власну месарню, перше у Руским Керестуре, там була и клальня, а месарски предавальнї потим отворел у Кули, Червинки, та у Врнячкей Банї и Крушевцу.
– Кед сом почал робиц, понукнул сом велї нови продукти, на котри требало звикнуц муштериї. Перши дзень на отвераню сом понукнул коктел, традицийни нємецки леберкис, у лепиньох сом дзелєл шицким котри теди пришли, потим ютредзень кажде питал тото. Так сом єден рок место рекламних календарох дзелєл паштети, подзелєл сом коло 700 килограми паштети. Паметам же ше дзешка на початку пришли муштериї з Вербасу котри питали 250 тацни нарезаного, нє знали зме як сцигнєме, алє зме порихтали, бо сом знал же то будзе добра реклама. Требало ше вибориц за мено.
– Робота у месарнї була фамелийна, робели шицки, нїґда нє бул проблем же би ґаздиня превожела финални продукти, вона була задлужена за рахунководство, та и за предавальню у Руским Керестуре.
Одлуку за заверанє месарнї принєсли после того як им дзивка зоз фамелию пошла до Канади, уж мали роки за пензию, та ришели уживац у тим периодзе живота. Тераз вєдно ходза на беґель лапац риби, маю пшичка котри ровноправни член їх фамелиї и котри их будзи кажде рано после 7 годзин, а успишно звладали и модерну технолоґию : хасную рахункар, телефони и интернет. Каждодньово ше чую зоз своїма у Канади, а баби и дїдови наймилши розгварки и дописованя з унуками. Найстарша Мануела и наймладши Давид у Канади, а штреднї Стефан на студийох у Нємецкей.
Иножемство им нє стране, як нам толковали, анї их нїхто нє тримал кед одходзели до Нємецкей. Дзеци приходза, а и вони двойо уж були даскельо раз у Канади. Зора позната як права ґаздиня, у валалє гваря же нєт колачи котри вона нє зна упечиц, док зме бешедовали за нашо новини єй на столє уж були порихтани рецепти, на интернету виглєдовала о нових модлох за палачинки.
Янко вше бул полни з идеями, та давних рокох предкладал же би ше оформела индустрийна зона, праве дзе ше тих дньох планує вибудов новей хладзальнї. Гвари нам же теди було велїх заинтересованих за будованє звонка валалу. Бул єден з тих котри вше патрел и на хасен валалу, так бул и орґанизатор кед ше за преславу 1. мая штредком дзеведзешатих у лєшику пекло два буяци, а вєдно зоз супругу були орґанизаторе Кашайового балу.
НА ВИКЕНД ДОМУ
Боляци хвильки за домом и дзивку у Югославиї було вельо. Раз пришол дому з роботи и видзел жену як плаче и опатра слики. Уж станули на ноги, мали нови авто, та єй гварел же най ше збера, иду до Керестура. Обидвойо гонєли авто, та анї нє ставали же би цо скорей сцигли. Янкови ше удало пойсц ґу пайташом до „Паличу”, препровадзели дзень з дзивчецом, а внєдзелю ше врацели до Нємецкей. Зора плакала аж по Боґоєво.