Такой за беґельом кед ше зoз Змаєва уходзи до Коцура, жию Стриберово Миля и Микола, познатши як Мики, дакедишнї рукометаше, вецейдеценийни фолклораше, оцец и мац двоїх одроснутих дзецох, а уж роками дїдо и баба пецерим унучатом. Околїско їх обисца єдна з найкрасших природних оазох яку мож лєм задумац: древа, ядловци, желєнїдло вшадзи доокола, а за хижу беґель Дунай ̶ Тиса ̶ Дунай. У пензиї су уж даскельо роки, и гваря же найволя кед ше у їх доме шицки посходза.
Конї хтори Стриберово мали и дресирали були атракция велїм Коцурцом, а окреме дзецом. Бегали по їх дворе и виєтнамски швинї, овци, алпски кози, морки, вшелїяка дробизґ и пси. И нєшка обидвойо твердза же би без животиньох нє могли, нє тельо пре себе, уж баржей пре унучата хторим озда шицку тоту любов од давна пренєсли, та им мило кед приду, кед дзеци нєпреривно вонка, на воздуху и кед полне обисце.
– Нє так то нєшка випатра тот наш ,,лєс” коло хижи, хлїви и шицко дзе тримаме животинї як дакеди, бо обидвойо маме уж вельо роки, та ше нам нє сце так як у младосци, наробели зме ше. Могли зме давно жиц у квартелю у Вербаше, алє зме таки живот нє могли задумац. А Миля ту жила з родичами и кед ше указала нагода, приселєли зме ше, теди думаюци же то дочасово. Тото дочасово и нєшка тирва, ниа уж 41 рок. Ту зме остали и ту уживаме кед приду дзеци и унучата, ша прето сом нєшка и бул по коня у Пиньвиц. Унука Ясна нє мала мира, нє могла дочекац з Апатину присц до нас. Ище сом ю нє видзел же так од радосци плакала кед видзела коня – гвари Мики, хтори за 15 роки занїманя з конярством ма познанства вшадзи доокола. Прето му його искусни коняре понукли 18-рочного дринґаша, бо гваря же праве таки за дзеци найлєпши ̶ змирени, уж шицко зна и нє треба го нїч учиц.
По пензию Стриберово робели у Вербаше, а кед ше з роботи врацели дому и кус оддихли, одходзели до хлїва, кошели траву, сцаговали шено и до тижня, кармели статок…
– Роботи було од рана до вечара, алє ми таки живот любели. И нє лєм тото, каждого викенду зме з даєдним коньом ходзели на змаганя и то ше нам спочатку здало пре покарму хтору зме куповали, окреме кед ше наш конь добре пласовал. Нєт дзе зме нє були, у Суботици, на Зобнатици, Чантавиру, Беоґрадзе… а кед конь завжал перше, друге або треце место, а часто так и було, достали зме пенєжну награду. Познєйше, 90-тих рокох зме видзели же бизнис вошол и до того спорту, конї зме тримали лєм пре нас – гвари наш собешеднїк.
И Миля припознава же запаметани велї красни хвильки хторих ше и нєшка здогадаю, велї зґоди и нєзґоди, та и анеґдоти у конярстве.
– Єдного рана, пред тим як зме мали рушиц на змаганє, Мики з хлїва на мнє кричал най му придзем помогнуц. Тримала сом коньови ногу, и мала сом цо видзиц – подкова одпадла, та ю мушел прибиц з гвоздами. Нє роздумовала сом же цо ше може случиц, бо то були млади конї, пастуви, алє уж о кратки час зме були на драги – приповеда Миля.
ВИНОВАТИ РУКОМЕТ
Стриберово ше пред 48 роками упознали на терену. Обидвойо бавели рукомет, вчас, ище у основней школи. Було два екипи рукометашох, наисце моцни, а Мики ше цешел, бо гоч наймладши, вше бавел у першим тиму. Миля єден час жила у Кули, там бавела и змагала ше у Войводянскей лиґи, а кед пришла до Коцура, бавела и зоз хлапцами, бо женски рукомет ище нє бул такой так орґанизовани. Пошвидко ше дошло и до тренера, Янка Хромиша, та и дзивки постали одлични тим, а Мики и Миля леґинь и дзивка.
– Теди ше робело за обще добро, за рукомет було, за фодбал тиж, а и за фолклор мушело буц. Тераз контра – скаржи ше Стрибер на нєшкайши часи, поровнуюци их з гевтима кед було вельо вецей ентузиястох, алє и дзеки и пенєжу за спортски и културни живот у валалє.
–Ми, двойо, од 1976. року вєдно. Од 6 до 8 годзин вечар зме були на тренинґу, а од 8 до 10 на фолклору, и то поряднє кажди други дзень.
Учел нас танцовац и Силвестер Ґача, а кед ше Микола Ґубаш Медо врацел з войска, позберал нас, и так то почало. Паметам же єден Поляк тримал семинар за танцошох и то у Руским Керестуре. Була жима, а ми двойо на моторки през Косанчич ишли на тот семинар научиц дацо нове. Алє, то так давно було же уж нє знаме и чи шицко тото правда чого ше здогадуєме. Можебуц и нє шицко було так – франтує Мики.
УНУЧАТА – БАБОВА И ДЇДОВА ПИХА
Стриберово дзеци Синиша и Мирела одрастали на валалє при животиньох, а мац Миля щиро припознава же их нє раз цагали зоз собу гоч дзе ишли, на проби, наступи и змаганя. Мики ше здогаднул и на єдно рано ище док Синиша ходзел до школи, же як ше кус длужей затримал у дутяну, а добре знал же рано на столє мушело буц швиже, подоєне млєко.
– Понаглял сом дому, и видзел же син уж з ташку на драже. Питал сом ше му же як же рушел, а млєко нє попил, а вон ше шмеял и гварел ми же себе надоєл полну шольку и най ше нїч нє старам – памета Мики, задовольни же им дзеци були таки знаходлїви.
И Синиша и Мирела давно повирастали, вишколєли ше, робя и маю свойо фамелиї. Синиша зоз супругу Єлену и трома дзивчатми жиє у Коцуре, Мирела зоз супругом Николом, сином и дзивку у Апатину.
– Єден час шицки були ту, жили у Коцуре, и шицки пецеро унучата танцовали. Желько, найстарши унук нєшка грає, пише писнї, ходзи на змаганя и тренира фодбал. Ясну интересує история, рисує и ґлуми. Ходзела аж и на годзини ґлуми ґу ґлумици Нели Михайлович, а тераз є анґажована у Апатину у театре. Синишова Йована тиж барз успишна у школи, алє и у музики. Вона шпива, влонї шпивала и на ,,Ружовей заградки”, а Кристина у седмей класи, танцошка и уметнїцка душа. Наймладша Ивана ма 10 роки и тренира атлетику – приповеда Миля о штирох унукох и унукови.
– Тота наймладша бега як сарня, нє мож ю здогонїц, превраца ше, дзвига и спущує на циви – предлужує Мики, и у франти гвари же то нє шицким спорт помага, бо кед о нїм бешеда, гоч бул спортиста, нє обкеровали го два инфаркти и три бай паси, алє же тераз кед є таки ,,пооправяни”, тераз добре.
– Можебуц то могло и иншак, нє думам на хороти, алє на тото же зме могли лєпше прейсц, або ґаздовац да зме за єдного коня нє дали 6 000 марки. Хижу з того пенєжу теди могло справиц. Можебуц, алє чи би нам живот бул таки виполнєти… Шицко тото о чим приповедаме, верим же би зме нє ужили – гвари на концу Мики Стрибер.
