Там дзе престава Нови Беоґрад, а почина Земун, у желєнїдлу високих древох и питомих будинкох при Дунаю, там и приємни дом Олґицов. У нїм прегартаме по памяткох и прешлосци од Петровцох, прейґ Вуковару и Винковцох, та по Беоґрад. Олґица уж велї роки роби як главна медицинска шестра на оддзелєню Клинїки за неуротрауматолоґию, там дзе почала, там є и нєшка, гоч припознава же свой живот нє задумовала у милионскей престолнїци.
После законченей стреднєй медицинскей школи у Винковцох, наша собешеднїца пришла до найвекшого варошу закончиц висшу, з думками же ше враци до свойого валалу. Нє шнїла о високих солитерох, прицаговали ю менши места, алє праве теди почала война на просторох бувшей Югославиї.
– Наволала сом оца и гварела му же ше врацим до Петровцох. А вон ми гварел же най нє наглїм, бо шицки отамадз з валалох сцекаю, а я ше єдина сцем врациц. Послухала сом оца и почала робиц. Пошвидко сом упознала дохтора анестезиолоґа Милана, хтори бул уж у рокох и док зме ше нє упознали, нєпреривно гуторел же ше нїґда нє оженї. Кед ме спитал, шестри на Оддзелєню пришли закукнуц на мнє, познєйше ми виволали же пришли видзиц хтора то дзивка пременєла дохторово думанє. Шмеяли зме ше з того, нєодлуга з Миланом побрали, народзел ше Алекса и як и велї фамелиї, и ми мали свой швет. Бул виполнєти з любову и почитованьом, порозуменьом и доброту. Часто сом подумала як ми мойого чловека сам Бог послал. Гоч випатра покус себично, нє раз сом подумала же нам троїм нїхто нє хиби.
Дзецинство з братом Ярославом у Петровцох препровадзене
Днї преходзели, та и роки, робели зме и одпочивали, Алекса роснул, добре ше учел и цешела сом ше у нїм, швекру и швекра сом лєпших нє могла задумац. А вец ше случело же ше Милан похорел на панкреас и пошвидко умар. Було то пред шейсцома роками. Думала сом же мой боль нї зоз чим нє мож поровнац. А требало жиц. Нєпреривно ми моя баба Иля з Петровцох була на розуме, хтора мала штири дзивки, а єдна з нїх була и моя мац. Мацер сом нє запаметала, мала сом три и пол роки кед умарла. И тота моя баба ходзела на теметов, лєм два, три хижи бул далєй. Я малючка, чуєм як нарика. Кед ше врацела, кед за собу капурку заварла, живот як кед би починал. Слизи посцерала и лєм напредок патрела. Розположена и вредна, дочековала ме и випровадзала, док сом росла, шедзела у перших шорох кед сом на бини шпивала, танцовала, ґлумела, або конферансу водзела…. Була полна живота… А тото же живот репризу нє ма, тото сом якош знала. Дзвигла сом главу як и моя баба, у роботи и путованьох зоз сином преходзели днї, мешаци та и роки – приповеда Олґица.
ЗОЗ СИНОМ ВШЕ МАМЕ И ДОГВАРКУ, И ПОРАДУ
Алекса закончел японски язик у Беоґрадзе, алє и анґлийски му барз добре ишол, та у Кембридж школки єден час и преподавал. Спред Катедри на хторей закончел студиї, понукнуте му усовершованє у Япону хторе требало почац ище прешлого року у септембру, алє пре обставини з вирусом корона, на спомнуту драгу пошол пред трома
Алекса у тей хвильки у Япону
мешацами. И праве тих дньох бешедуюци з мацеру Олґицу, опитал ше же чи у шоре кед би остал кус длужей, бо себе виплановал дзе би шицко любел пойсц и ознова Кйото обисц пред тим як ше лапи до мастер роботи. А кед дахто розуми младосц и потреби младого чловека, вец то наша собешеднїца.
– О шицким бешедуєме, маме барз добру комуникацию, и думам же то у живоце наисце важне нє лєм кед слово о мойому синови и о мнє, алє и на роботи, и медзи приятелями, и у партнерстве. Нє сцем вельо мудровац на тоту тему добрих одношеньох, алє наисце живот кратки и думам же у нїм нє треба вельо здавац и однїмац. Кед даш, а о врацаню нє штудираш, тото добре ше сто раз враци. Нє думам тельо на материялни ствари, кельо на цепле слово и пораду без звадох и гнїву. Так сом научена, озда ище при оцови Дюрови, мацери Марчи и братови Ярославови. Кратки час зме були вєдно шицки штверо, вони вецей нє медзи нами, алє тото заколїсане озда у ґенох шицки маме. Видзи ше ми же я наисце мала и мам щесца з людзми коло себе, од Петровцох, по Беоґрад.
МАЛТА ПРЕКРАСНА, А ЛУКСОР ЗАПАМЕТАНИ
Олґица часто путує и гвари же ридко кеди є за викенд у квартелю. Ище док жил Милан вше патрели кеди ґод можу висц зоз городскей гужви даґдзе, гоч лєм до природи, а познєйше предлужела путовац и зоз сином Алексом.
Вшадзи ми крашнє. Дзе ґод зме ходзели часто зме анї на кафу нє сцигли попиц, або зме бежали за автобусом. Таки зме, любиме шицко видзиц, о велїм дознац, а кед путованя орґанизовани, вец ше нам видзи же ище гевто, ище тамто да нє прейдзе без нас. Берлин ше ми окреме пачи, а най нє споминам дворци Баварскей… Букурешт за мнє нєсподзиванє, до Фиренци и Истанбулу, Праги и Будапешту бим такой могла пойсц, а Малта ме одушевела. Иншак як ту, прекрасна масивна архитектура, а людзе сердечни. Єгипет озда нїґда нє забудзем, там зме ше и з Райком упознали. Врацали зме ше з Луксору пред трома роками и догварене же нас чловек ма дочекац, мнє и Алексу. А вон ше помилєл и нє пришол по нас, думал же аж ютредзень. Було пейц годзин рано, фебруар, а Райко ше нам опитал чи нам треба помоц и понукнул ше превесц нас по дом. И вон бул на тей драги лєм у другим автобусу. Спущел куфер и чекал. Гварим му же гайд, идземе, и поволала сом го на кафу надпоминаюци му же я на шейсц рано вшелїяк пиєм, чи придзе чи нє. Вошол, и од теди зме нєпрерино вєдно.
Робим, ниа, 29 роки на Оддзелєню, вельке є, вше и патрим цо лєпше орґанизовац роботу, добре одлучиц. Нє пременєла бим роботу и попри стресних ситуацийох… Нє идеалне и идиличне, алє я то вибрала и тото цо робим, робим найлєпше як знам.
А без шпиванки, без музики нє можем. И теди кед сом жалосна и кед сом весела. Нє могла бим и без любови. Живот ми послал Райка и после шицкого наисце ми прикрашел кажди мой дзень, у каждим смислу сом богатша. Вон заняти на Аеродроме, алє свой шлєбодни час виполнєл з музику и компонованьом. Мам уж и трецу писню од нього достату. Опущени є и нашмеяни, а и я вєдно з нїм.
Випатра же сом на бабу Илю. Любела шпивац и вешелїц ше. Дожила глїбоку старосц, и под конєц живота уж нє знала точно як кому з нас мено. А кед зме єй пущели гоч хтору руску шпиванку, шицки знала од слова до слова. Вше частейше ю споминам – гвари на концу наша собешеднїца, Олґица Стаменич.
Райко и Олґица