Нєполни штири децениї Бошко Нешич поштар. Од Футожскей улїци, та по Шпиталь у Новим Садзе и по цалим тим краю, пешо, або на бициґли, вон розноши пошту. Три раз, штири раз до тижня зайдзе до „Руского слова”, винїма з ташки коверти, дакеди понагля, дакеди ма кус вецей часу, та з нами побешедує. Остатнї роки то му и єдини дотик з руску бешеду и з Руснацами.
Бошко по мацери Натали Сабадошовей Руснак, а вчасне дзецинство запаметал на салашу у дюрдьовским хотаре. И сам припознава же му нєясне як ше його мац Рускиня з Руского Керестура и оцец Божидар з Пироту, пред вецей як шейдзешат роками, нашли у Дюрдьове на иґранки. Мацеров род бул у Дюрдьове, а на салаш пришли жиц и мацерово родичи, баба Веруна и дїдо Михал, хтори, такповесц, Бошка теди и виховали.
– Народзени сом у Петроварадину, алє кед ше младша шестра Вера мала народзиц, родичи уж мали брата Ґорана, та нє знали цо зо мну. Дали ме на салаш до баби и дїда, и там сом бул по два три мешаци, вец сом пришол кус ґу родичом до варошу, алє то нє тирвало длуго. По ошмиху на твари, кед сом ше врацел на салаш, було видно дзе ми дом. Барз сом любел салаш и коня на хторого ме дїдо кладол, та од студнї по хлїв було мойо путованє таке як на конєц швета. Днї кед зме ше по сцернянки оганяли, и нєшка паметам. И нє лєм же сом бул на салашу од трох рокох по оводу, я и док сом ходзел до школи у Новим Садзе, през лєта сом бул на салашу, а вец на валалє, у Дюрдьове. Кед ме мойо уписали до оводи, до Нового Саду, думам же сом кажди дзень йойчал. Нє знал сом по сербски бешедовац. Познєйше, кус-покус то пошло, алє вяза з Дюрдьовом, з пайташами и пайташками, велї роки потим нє була претаргнута. Кед нєшка приповедам моїм дзецом, синови Стефанови и дзивки Сари, хтори обидвойо у трецей децениї живота, же як сом жил на салашу, як сом на дванац роки ходзел з пайташами на наднїцу, чувал крави, пил швижого млєка, и вше сом мушел мац хусточку у кишенки, їм шмишно. Патра на мнє било кед им бешедуєм як ме баба учела модлїц ше и як ме випровадзала на автобус. Раз сом ше случайно огляднул, а вона стала и патрела за мну док автобус було видно.
Правда, було то давно, барз давно. И хижа давно предата, найблїзши ше преселєли на теметов, а до Дюрдьова нє ходзим. Остал лєм салаш. Бул сом на нїм пред штирома роками – приповеда Бошко як то шицко ишло, и видзи ше му, раз два прешло.
ПРЕНАШОЛ СВОЮ ПРОФЕСИЮ
Кед требало вибрац занїманє, нє знал ше дзе уписац. Було перше же будзе шофер, алє го пайташ з класи нагварял же би ше учели за кухарох. Бошко теди тренирал кошарку у НАП-у Нафтаґас промет, у Другей сербскей лиґи, та го школа и кухня нє богзна як прицаговали. А заш лєм ше о рок пошол уписац до спомнутей школи.
– Було лєто, и док сом чекал когош хто ме приме, нашол сом ше у кухнї, у ресторану дзе школяре мали праксу. А там було як у пеклє, патрим на кухарох як уцераю зной зоз чола, а на другим концу збачим келнера як поприберани зоз салветку у рукох дочекує госцох. Такой сом ше предумал, уписал сом ше за келнера и закончел. После трох мешацох сом робел у Готелу „Войводина” и напредок штудирал о тим же накадзи ше врацим з войска, добре ше розпитам дзе будзем робиц, у хторим готелу, або ресторану. Кед сом ше врацел, дознал сом же келнерска плаца теди була 2 800 динари, а у „Пошти” роботнїк на обезпеченю будинку зарабял 4 300 динари, такповесц, два раз вецей. Достал сом роботу у „Пошти” и ниа, так то тирва уж полни 38 роки – гвари Бошко.
НА ДЗЕНЬ ПРЕЙДЗЕ И ПО 12 КИЛОМЕТРИ
Од Футожскей улїци та по Шпиталь, а вец и цалу тоту часц на право од Сайму у Новим Садзе, наш собешеднїк обидзе скоро кажди дзень. Дакеди пошту розноши пешо, дакеди на бициґли, бо ташка чежка коло 20 кили, а на дзень порозноши нє лєм тото цо станє до єдней ташки.
– Вельо вецей маме роботи нєшка як дакеди. Нє бул „Пост Експрес”, нє було „А1”, мобилни телефони, була єдна кабловска, а нєшка маме два, а шицки рахунки ше посила у ковертох. Нє було анї тельо Китайцох, та ше тельо з Китаю нє наручовало як нєшка – гвари вон, предлужуюци же и нашо людзе вельо вецей тарґую з Китайом як дакеди.
– Єдна панї цо жиє на Футожскей, з Китаю уж длугши час наручує перли, з нїх прави ланцущки, наруквици, миндюши… Кед сцигню вецей менши пакети, я их положим до єдного векшого мещка и понеже жиє на першим поверху, а часто є нє дома, я єй вше мещок руцим на терасу, бо зме так порадзени. А сушедово ше припатраю, та ми раз гваря у чуду же вше патра кед руцам и же сом по тераз ище вше потрафел. Шмеєме ше, нє знам чи им гуториц же сом 40 роки бавел кошарку, озда сом дацо и научел… Ошмихнєм ше и змахнєм им.
Любим тоту роботу и нє можем задумац роботу даґдзе нука. Таки сом, любим буц вонка, набешедуєм ше з людзми, а єдно правда, кед би нє було „Руского слова”, нє мал бим з ким по руски прегвариц.
ЙОГО ОБИСЦЕ, ЙОГО ОАЗА
Пред роком ше Нешичово одселєли до Беочину. Нашли хижу у мирним, а желєним краю дзе нєт вельо транспорту, и барз су задовольни.
– Того року сом окопал жем при хижи и посадзел заграду. Маме громаду желєняви, а коло парадичох сом покладол фляши, та маме систему капка по капка. При Лединцох на жридлу наполнїм води до векших фляшох, коло каждей парадичи вечар налєєм з тей води, а окрем парадичох маме и бундавки, бундави, белави парадичи, огурки… Поорезуєм древка, покошим, пограбем лїсца коло орехох, а доґмало засадзим кайси и брескиню. То мой гоби и тераз у тим уживам – гвари на концу Бошко Нешич.
МОГОЛ И ЗОБРАЦ
Гоч вецей кошарка нє актуална, Бошко озбильно тренирал, познєйше рекреативно. Як уж спомнуте, було то у НАП-у, у тедишнєй Югославиї, кед бавели вельки мена у тим популарним спорту, як наприклад Дражен Петрович. Чежко ше було випендрац по сам верх и буц медзи найлєпшима, кед ше зна же наша жем теди мала коло 20 милиони жительох. Бошко бавел у Другей лиґи, алє гвари, у Дюрдьове го нїхто победзиц нє могол. Там, запаметал же могол буц лєм бити, бо окрем того же у кошарки нє було дакого над нїм, вон и фодбал барз добре бавел. Дзивки ше прето любели з нїм шейтац по валалє. Нє барз ше то пачело дюрдьовским леґиньом, и биц ше сцели, алє Бошко нє бул з тих. Таки як и його баба Веруна, питоми и помирлїви, вше патрел зваду обкеровац.
ПАСТИР
Прейґ роботи поштара Бошко упознал велїх людзох. Єдни мали статку на Фрушкей гори, та ше му опитали чи би за нїх робел.
– Влонї и залоньским сом по два мешаци бул пастир у Раковцу, старал сом ше о 160 овцох и 30 баранчатох. Мой приятель бул задлужени за кози. А природа на тих 20 гектарох як намальована. Робели зме од рана до вечара и то наисце нє лєгка робота, алє я то любел. У поради зоз моїм шефом сом вжал рочни одпочивок. Нє знам як будзе того року, а волани сом.
Влонї так шедзим на бали слами, а овца пришла ґу мнє, та ме гамжи. Висликовал сом ше з ню, и гварим моєй супруги Єлени же то моя найлєпша пайташка. Лєм на мнє попатрела…
