Малженска пара Мирослав и Славица Папуґово пензионерски днї препровадзую у активним одпочивку. То значи же вецей нє муша бегац за роботу, алє помали старча шицко цо треба – и по обисцу и коло нього, та и за таке за цо нїґда нє було часу. Кед би ше подцагло смужку под їх роботни вик, вец мож повесц же обидвойо, наисце, мали досц роботи, а насампредз кед слово о роботи у фаху.
Мирослав закончел штредню хемийну школу и пред одходом до войска рок робел у Сримскей Митровици, потим нєдлуга у хемийней фабрики „Хемпро” у Шидзе, а од 1976. року пошол до „Млїнтесту”.
– Почал сом робиц у продукциї цеста и после одредзеного часу сом водзел змени. Старал сом ше о роботнїкох же би шицки робели и же би продукция ишла по технолоґийним поступку. Добре паметам же ше по 1985. рок робело аж у штирох зменох, бо ше цесто вивожело аж до Русиї. Роботи було, и до 60 ваґони мешачно одходзело з фирми. У змени робели 15 роботнїки и шицко ше одвивало як спада, а температура дзе ше робело була од 60 по 80 ступнї, та кед ше дацо погубело, нє було так лєгко швидко оправиц и предлужиц з продукцию, гоч майстрове давали шицко од себе же би оправели машину и же би продукция ознова рушела – здогадує ше Мирослав.
БРИҐИ БУЛО БЕЗ ЕЛЕКТРИКИ
Почежкосци у роботи ше зявели 90-тих войнових рокох, а окреме було чежко 1999. року кед було бомбардованє. Часто нє було струї, та ше мушело преходзиц на роботу з аґреґатами, а прерви у роботи у єдним таким продукцийним ланцу досц нєвигодни за стабилизованє продукциї – гвари вон.
Кед 2007. року фабрика приватизована, нови ґазда ше намагал зменшац число роботнїкох, а отримац, або и звекшац, продукцийни уровень, цо було наисце чежко. Мирослав предлужує робиц на истим роботним месце, но, пре вельку цеплоту и влагу, алє и часточки муки и праху, достал астму, а похорел ше и на покрутки. Робел по 2016. рок, а вец перше пошол на биро роботи, а потим и до пензиї.
Славица, дзивоцке Канюх, зоз Шиду, закончела Висшу медицинску школу у Беоґрадзе на напряме – висши радиолоґийни технїчар.
– Одмалючка сом любела помагац людзом, а медицина праве у тим и велька, кед людзом помагаце, кед слово о їх здравю. У такей задумки ме на самим початку потримали и родичи, а тиж и тедишнї познати дохтор Никола Маґич зоз Шиду, оцов пайташ, и гварел же слово о дефицитарним занїманю, та же нє будзем длуго чекац на роботу. У юлию 1979. року сом почала робиц у Доме здравя, хтори уж бул у новим будинку у АТД диспанзеру. Приходзел зоз Сримскей Митровици дохтор радиолоґ, а од 1981. року зме мали и нашу дохторку Биґу, кед основана Радиолоґийна служба – приповеда Славица.
Пчоларство гоби, робота и задовольство
Кед пришла война 1991. року, у Доме здравя були нєпреривни дежурства, та так и Славица мушела дежурац, а дзеци, Саню хтора ше народзела 1981. року, а потим и сина Владислава хтори народзени 1985. року, чували єй швекра Ганча, и як гвари, стара баба Маря.
Длужносц технїчара була на РТҐ апарату знїмац плюца, косци, похребцину, ноги, руки або главу. Кед требало знїмац жалудок, грубе або ценке черево, то окончовал дохтор радиолоґ, а вона асистовала. А на питанє чи ше нє бала од зарйованя хторе могло неґативно вплївововац на єй здравє, Славица гвари:
– Вше ше мушели почитовац особни защитни мири и поряднє ше контроловало исправносц РТҐ апарата, так же сом ше нє бала, анї сом нє мала проблеми зоз здравйом – гвари наша собешеднїца.
НЄ РАЗ ШЕ РОБЕЛО ДЗЕНЬ И НОЦ
– При самим концу роботного вику, кед почала пандемия вируса корона, мала сом нови спокуси, бо була велька налоґа каждодньово знїмац плюца. Дас седем, осем мешаци сом робела и часто ше знало случовац же закончим роботу и врацим ше дому, а з роботи ме волаю най ше ознова врацим, бо нє старча и єст барз вельо роботи.
У децембру 2020. року сом пошла до пензиї зоз 41 роком роботного стажу.
И попри тим же су у пензиї, обидвойо нє геверую. Мирослав препровадзує шлєбодни час так же обрабя винїцу у хторей ма засадзени 300 чокоти грозна „гамбурґ”, а праве з нього пече палєнку. Винїца му остала ище од оца, а 1984. року вон посадзел нову. И то нє шицко. Робел и жем, а ище 90-тих рокох прешлого вику почал тримац пчоли, та од теди по нєшка продукує мед за потреби своєй фамелиї. Його супруга и попри обовязкох на роботи и дома нашла часу за вишивки, ручни роботи, або дацо нарисовац або поробиц у декупаж технїки. Дзеци пошли за своїм, та тараз ма вельо вецей часу за велї други интересованя.
– За вельки церковни швета як цо Крачун, Велька ноц и Кирбай посходзи ше цала фамелия и вец зме шицки вєдно. То наисце крашнє, а то и найвекше богаство – гварели нам на концу Мирослав и Славица Папуґово.
ДАКЕДИ И ҐЛУМЕЛ
Мирослав нам виволал же ше у младосци накратко опробовал и як ґлумец. Було то 1978. року у драмскей секциї КПД „Дюра Киш” у Шидзе. Ґлумел у представи „Камень за под главу” хтору режирал Дюра Папгаргаї. Тиж бул и член Церковного одбору у церкви у Бачинцох, а його оцец Йовґен бул познати дзияк.
