Понеже вше любел „майстровац”, Миколов оцец нє раз роздумовал же би його син могол буц даяки майстор. Чи на тото вплївовал, чи нє, Микола пошол за електро-механїчара, та по законченей стреднєй фаховей школи у Вербаше, а вец и Висшей електротехнїчней у Суботици, швидко достал и першу роботу. У живоце го прицаговало и инше, та ше одшмелєл рушиц праве по тей драги хтору себе сам зарисовал.
По законченей школи, уж о мешац сом бул заняти у тедишнїм „Витамиксу”, односно нєшкайшей „Медели”. Робел сом як инженєр у погону, приправнїк, а у медзичаше сом одслужел и войско. Кед сом ше врацел, чекала ме робота – памета Микола Папуґа, познати як Барни, свойо перши роботни днї у младосци.
У вербаскей „Медели” робел дас 13 роки, и гвари же бул задовольни, и зоз плацу и зоз статусом, и нє раз припомина же праве тоти перши роки у кариєри, памета як єдни з найлєпших. Була то друга половка осемдзешатих рокох прешлого вику, кед ше, як гвари наш собешеднїк, робело, алє и ґаздовало.
ОДШМЕЛЄЛ ШЕ И ИНШЕ РОБИЦ
После того часу пришли нєщешлїви 90-и роки, войни и зраженя, а Микола медзи першима бул мобилизовани, та 1991. року под час мобилизациї нє бул дома. Пре инфлацию, а познєйше и ембарґо, у фирми ше вельо подлєйше робело. Почал роздумовац о власним бизнису, о приватним поднїмательстве.
– Пайташ отворел фирму у Србобрану, а ґу тей роботи ше и я приключел. Нєодлуга и я реґистровал приватну фирму „Ґаз промет”. Робел сом з технїчним ґазом, провадзацу опрему и прибором – гвари Микола. Людзе ше под час войних зраженьох сцели обезпечиц з тим енерґентом, и наисце було роботи, лєм требало пилновац. Теди сом ище вше робел у „Медели”, бо так було дошлєбодзене – гвари Папуґа.
Пре мобилизацию наш собешеднїк нє бул дома скоро пол рока, та анґажовал других же би робели и помагали у фирми. Нє престало ше робиц, отримало ше континуитет, а вец Микола у себе преламал, дал задзекованє у „кексари” и унапрямел ше на приватне поднїмательство. Дружтвени фирми у тим чаше помали препадали, а його фирма робела вше лєпше.
– И попри тим же були вше чежши роки у дружтве, я ше нє могол поносовац. Пошвидко сом почал робиц и з будовательним материялом, а понежє ше ище вше доокола правело хижи, будинки, було роботи. Нє мал сом вилюшкар, алє були и иншаки часи, зишло ше дружтво и вше кед требало, помогло ми. Нєшка цалком иншак. Часи ше барз пременєли – констатує Микола.
КОРУНА РОБОТИ
Понеже робота у фирми добре рушела, модернизовало ше опрему, купело камион, видлїчкар, а єден час Папуґа тримал древару и у Коцуре.
– Прешло 25 роки як робиме, односно того року у децембру будзе наш ювилей. Пред штирома роками зме у Руским Керестуре купели будинок од комбинату „1. май” дзе дакеди були древара и желєзарня. То на добрим месце у валалє, добри и будинок, так же то, най так повем, коруна у моєй роботи и цошка зоз чим думам же сом заокружел свою приповедку – цеши ше Микола.
Попри тарґовини, єден час у фирми продуковали гвозди за тапетарох у Руским Керестуре док ше робело навелько, и док робота добре ишла. То тирвало пейц роки, а вец мал и вельки камион, та робели транспортни услуги, односно превожели робу вецей як децению. Микола роби сам, ма єдного занятого роботнїка, а за водзенє кнїжкох анґажує аґенцию. Його теория така же ше вше треба присподобйовац ґу тарґовищу, ґу часу, а з тей приповедки видно же вон провадзи и меркує на тото цо у одредзеней хвильки потребне и интересантне людзом у валалє.
– Нєшка на тарґовищу така ситуация же инвестициї у будовательстве барз мали, нє прави ше нови хижи, у валалє ше до рока вибудує єдну або анї єдну хижу. Того, 2015. року ше будує дас пейц хижи у Керестуре, а важне же ше цошка роби. Ми, хтори робиме спомнуту роботу, остатнї роки практично жиєме од санацийох, адаптацийох и подобних роботох, алє то вшадзи так. Нє уходзиме до длуствох и кредитох, и нє поносуєм ше, ище вше „плїваме”, и у принципу пробуєме отримац роботу на здравих ногох – заключує наш собешеднїк.
ОД БЕҐЕШУ ШЕ НЄ РОЗХОДЗИ
– Музика ми гоби, при нєй ше одпочивам и витримуєм цали тот период у роботи. Кед до рукох вежнєм тамбуру, односно беґеш, то цалком други швет, и шицко друге забувам. Почал сом грац 1979-1980. року у „Зарйох” при Доме култури у Вербаше. Кед зажили „Карпати” формовани оркестер з младима леґинями, а пред 10 роками, злучени тоти два оркестри и од теди зме оркестер „Стари Вербас” – приповеда Микола.
Микола Папуґа старчи на шицки боки, та покус и жем обрабя. Гвари же ше и у тей роботи одпочива. И попри тим ж є кажди дзень у своєй древари, викенди му пре музику завжати, но, вон и за роботи на полю вше найдзе часу. Зоз своїм активним приступом ґу животу велїм коло себе посила порученє же ше нєпреривно треба бориц и одвитовац на велї почежкосци хтори каждодньовосц зоз собу ноши. Треба ше у дачим и пренайсц, и у тим уживац.
ОРКЕСТЕР „СТАРИ ВЕРБАС”
– „Стари Вербас” настал з двох оркестрох, єден формовани у „Зарйох”, други у „Карпатох”. Граєме сербски, руски, мадярски, чарногорски, босански, та и македонски шпиванки. У Дружтве зме порихтани грац вше кед треба, а окреме помагаме дзецинскому фолклору. Людзе за нас чули, та нас волаю на велї подїї. Грали зме вшадзи, та аж и на Златиборе – гвари наш собешеднїк и додава же у оркестру „Стари Вербас” познати вербаски музичаре: Любомир Скубан, Владо Миклош, Владо Миклош, Борис Малїк, Срдян Яїч и вон – Микола Папуґа Барни.
