„Sundance“ нєсподзиваюци нови крочай, фасцинантна и вшелїяк нєзвичайна уметнїцка кнїжка. Вона попри своєй библиофилней окремносци дїйствує нє лєм як престижни обєкт лєбо (кино), вона ше одкрива аж у шветлє осторожного диялоґу зоз читательом – Томас Елсен.
Зоз Наталию Рибович стретла сом ше у центру города Нового Саду, пополадню, кед слунко було на заходзе и з його остатнїма зарями у тим дню, вєдно з авторку, поопатрала єй нову „нєвидлїву” кнїжку „Sundance” або „Танєц слунка”. Док опатраме кнїжку, Наталия Рибович надихнуто гвари:
– Перше було слово, як пише у Библиї, после того воно ше претворело до смужки, смужка до перформансу, а перформанс до инсталациї, инсталация до рисунку, а рисунок на концу до конклузиї, резиме шицкого…
„Sundance” експериментални проєкт єдней интересантней кнїжки Наталиї Рибович, на чиїм твореню и наставаню уметнїца робела два роки. Кед отворице празни, били боки кнїжки на нїх ше зявя 19 написани и нарисовани писнї хтори реаґую на слунково зарї, або точнєйше на УВ зарї. Лєм так у їх директним дїйствованю мож видзиц тото цо потамаль було нєвидлїве и скрите.
– Початок початку була „Палїчка” инспирована зоз Японом, (опать з бокох), а вона ше розвила до новей кнїжки до „Sundance” – „Танєц слунка”, понеже ше ю чита лєм на слунку, на трох язикох, на италиянским, нємецким и анґлийским язику. През живот, каждодньовосц, през визию, а у тей комбинациї наставаю смужки, смужки оформюю цалосци… И так настава конкретни уметнїцки продукт, у тим случаю кнїжка, а у даєдним другим и дацо инше – гварела Рибовичова.
Тот ефект посцигнути дзекуюци окремней файти паперу, фарби и окремного способу друкованя. У такей комбинациї – слунковей шветлосци и бавеньом зоз видлївим и нєвидлївим, и зоз нєобачлївима преходами, цо нє лєм символика, алє и нєпреривна тема у уметносци. Шветлосни блїск слунка при Рибовичовей нєзвичайно моцни, алє нє одкрива лєм фарбу, алє и його субстанцу, цо значи же одкрива сущносц ствари, визначує єй рецензент Томас Елсен.
ПОЕТИЧНИ СЛИКИ ЯК МАРҐИНАЛНА ПРИЗНАЧКА ЄДНОГО УНИВЕРЗУМА
Могло би поставиц питанє же цо евокую рисунки и поезия Наталиї Рибович? На так поставене питанє одвит нам дал у рецензиї Валтер Сайдл, по фаху кустос:
– Евокую симбиозу медзи задумку и предпоставку. Деталї стретнуца, чувство за блїзкосц. Буц вєдно. Виглєдованє реалносци през бависко, буц одроснути, час одрастаня, або после одрастаня. Нєт потреби панїчиц. Моменти чувства котри пренєшени на папер тирваю длугше, а дакеди кратше. Вони ше меняю з бока на бок, з папера на папер и нараз нєставаю. Мистични фиґури ше виразно пребиваю до центру замеркованя єства зоз космосу уметнїци, котри стоя як питанє за можлїву реалносц – наука и технолоґия котри ше у нєй пробую виглєдац – визначел Сайдл.
Редукция форми у слики и тексту охабя простор за новим, за нєпредвидлївим, дава ясну присутносц индивидума, и його потвердзенє. Без критики идеолоґиї и политичного условйованя. Тото цо дава значенє шицкому, гвари Сайдл, то медзилюдски стретнуца у єй безбрижносци. Жажда за совершеним иснованьом без завадзаня и без насилней интервенциї. Проблематичне постава нєвидлїве – пущиц шицко зоз чаривну палїчку, як гвари Рибовичова.
ТЕХНОЛОҐИЯ ДОМИНУЄ
– У тим чаше у хторим жиєме технолоґия пребера вельо, доминантна є, а през єй швидкосц дух и природа занєдзбани, дрилєни до другого плану. Нє даваме им достаточно увагу, знїщуєме природу, а зоз тоту кнїжку читатель може ступиц до контакту зоз слунком, слунко зоз творчосцу и фотохроматску фарбу (то уж технолоґия). Так читатель путує до нового швета, а тот швет повязани зоз часом, а то значи же читатель достава свой час, свой власни час, свой нови час же би нє остал у каждодньовосци. На тот способ даваме хвильки слунку, нашо чуло вида ше активує и слика сцигує до нас. Настава подполно нови час, путуєме до нового часу и през тото шицко ми приходзиме до нових спознаньох, до нових уровньох, до нових сферох дзе нашо чула починаю чувствовац. То пробованє котре ше, най так повем, „пробує пробовац”, без сиґурносного пасу, воно ше поспиши, лєбо ше нє поспиши – акцентує Наталия.
Як гвари Рибовичова, вельо того цо робиме у живоце то дацо цо сиґурне, чувство сиґурносци то линия познатого, а и дзецко хторе почина ходзиц глєда свою ориєнтацию у просторе, глєда свою сиґурносц и воно тото бере инклузивно, нє роздумує о тим. Як гвари, велї нє були порихтани обявиц таку кнїжку, бо зоз таким нє мали контакт, то було за нїх цошка цалком нове и нє виглєдане, нє випитане на тарґовищу. Було як нєсиґурна инвестиция.
Алє дакеди заш лєм треба рескирац, треба пробовац и дацо нове, треба рушиц у новим нєвиглєданим просторе, же би ше гранїци помкли, же би ше рушело напредок. Шансу єй дали тоти цо верели и кнїжка пренашла своїх спонзорох. Видаватель бул Revolver Publishing з Берлину (Нємецка).
[/vc_column_text] [vc_column_text pb_margin_bottom=”no” pb_border_bottom=”no” width=”1/1″ el_position=”first last”]
ЗЛОЖЕНА ЄДНОСТАВНОСЦ… ЛЄБО?
– Медзи першима у швеце маме чесц, алє и задовольство тримац у рукох тоти два нєзвичайни артефакти дзекуюци нашей (и нє лєм нашей) уметнїци. Можебуц зме у тей хвильки анї нє свидоми їх значносци, алє най би то оценєл час пред нами. Тото цо би ше могло препоручиц читачом то най би зоз ошлєбодзеним духом, чувствами и осетами вичитовали стихи на бокох тих кнїжкох. За видвоєни час и мали ритуал котри подрозумює Слунко буду покус нєсподзивани, покус збунєти, алє и „розоружани”, праве так як то и авторка жадала. Ту нє слово о нїякей мистификациї. Єдноставносц и намаганє на ню указац сама сущносц тих стихох (а и рисункох котри их провадза), а моц и прешвеченосц уметнїци така моцна же бизме єй требали вериц – гварела Олґа Карлаварис.
[/vc_column_text] [vc_column_text pb_margin_bottom=”no” pb_border_bottom=”no” width=”1/1″ el_position=”first last”]
КРАТКА БИОҐРАФИЯ
Народзена у Новим Садзе 1976. року, у бувшей Югославиї. Жиє и роби медзи Нємецку, Австрию и Японом. Закончела студиї на Universität für Angewandte Kunst у Бечу при проф. Brigitte Kowanz. Закочела штредню уметнїцку школу „Боґдан Шупут” у Новим Садзе. Инициятор є проєкта Earth Platform POWWOW-aeaa/7 Nature Usagi у Токию. Роботи представяла у Япону, Нємецкей, Австриї, Италиї, Анґлиї, Шпаниї, Кореї, Индиї, Мароку и на Исланду.
[/vc_column_text] [vc_column_text pb_margin_bottom=”no” pb_border_bottom=”no” width=”1/1″ el_position=”first last”]
МЕТАФОРИЧНО И ФИЗИЧНО
– Цали тот поетични склоп, авторка оформює нє лєм метафорично, алє и цалком физично, без диґиталних, електронских трикох и манипулованьом. Вона твори зоз єдноставнима и стародавнима средствами. Бешедовац о поезиї єй писньох и уметнїцкей формулациї спроцивйовали би ше интенциї и способу дїйствованя самого проєкта. Хто ше жада упознац з нїм, муши го одкриц особнє – видзиц, читац и прейґ власней интенциї. (Written with invisible colour, visible in the sun) Писане зоз нєвидлїву фарбу, видлїву на слунку Рибовичова свойо власни космични фиґури убудовала до приповедкох, хтори уж роками творчо и уметнїцки розвива и у класичним жанру рисунка, перформансох, як и у видео медийох – гварел рецензент др Томас Елсен, директор Музею за подобову уметносц „H2” зоз Аузбурґу.
[/vc_column_text] [vc_column_text pb_margin_bottom=”no” pb_border_bottom=”no” width=”1/1″ el_position=”first last”]
ТРИ КНЇЖКИ
НВУ „Руске слово” видало три кнїжки рисункох, писньох и приповедкох зоз авторским подписом Наталиї Рибович – рисовану поезию „Триолоґия” (2006, вєдно зоз Иваном Медєшом и Славком Винайом) и илустровану прозу „Чарни усаґи” (2010, зоз Тору Фудїта). НВУ „Руске слово” 2007. року конкуровало и достало литературну награду „Александра Духновича” за заєднїцке виданє „Триолоґия”.
[/vc_column_text]