Пред нами найвекше швето пошвецене писаному слову ‒ Медзинародни саям кнїжкох у Беоґрадзе. То час у року кед увага на писане слово виплїва до першого плану и кед превипитуєме себе кельо зме кнїжки пречитали, цо би требало ище пречитац, цо тераз актуалне и цо у тренду. Октобер и мешац у котрим ше додзелює Нобелову награду за литературу, найвисше шветове припознанє писаному слову.
И кельо ґод нас зарабровали шицки доступни електронски медиї, и експанзия рахункарох хтора освоєла цали швет у остатнїх двацец рокох, заш лєм нє можеме буц нє свидоми о присутносци кнїжки так транспарентно и у тих електронских медийох, гоч и у меншим обсягу як цо би то кнїжка заслужовала.
Характер кнїжки доприноши єй применлївосц у велїх обласцох, як и комуникативносци. Вецейнїста и далєкосяжна єй драга котра руша од образованя, хторе присутне од єй наставаня, ‒ та по найрозличнєйши обласци людскей дїялносци, шицко по фантазию и мрию у паралелних шветох, швету уметносци и литератури.
Исную велї заблуди на котрих почина бешеда о кнїжкох. Вельо раз читаче прешвечени же странска литература лєпша як наша. Литература вше одраженє дружтва и часу у котрим жиєме, так же кажда литература, як наша так и тота у реґиону, анї кус нє инфериорнєйша у одношеню на шветову. У каждей литератури иснує замерковане автентичне литературне дїло и през преклади доступне є цалей шветовей явносци.
Нєшка ше вельо того обявює цо нє литература, алє источасно исную и гевти блїщаци моменти кед ше зяви одлична кнїжка и єй автор. Гиперпродукция найвекша мана нєшкайшого видавательства, алє то шветови тренд. Кнїжки индустрия и роба на тарґовищу, гоч за тото нєт оправданя, бо так знєважени уметнїцки критериюми. Заш лєм мож повесц же нам кнїжки нєшка доступни, баржей як гоч кеди у историї чловечества.
Иснує ище єдна велька заблуда же тоти кнїжки з инстант ришенями и мудросцами розриша нашо проблеми и унапрямя нас ґу щешлївому животу. Просто нє мож вериц же иснує єдна така кнїжка котра меня живот, бо сом сиґурна же за таке дацо нєобходне читац вельо, читац стално, читац кажди дзень. Проблем нїґда нє у тих кнїжкох цо зме пречитали, алє у тих хтори зме ище нє пречитали.
Кнїжки хтори любиме и вибереме з множества поставаю нашо Андричовo „знаки коло драги”. Читаюци у цихосци и осаменосци кажда нам гутори же зме нє сами. Данило Киш гварел же опасне читац лєм єдну кнїжку, а Френк Запа же тельо кнїжки, а так мало часу.
У швеце ше пише на стотки тисячи кнїжки и у тей хвильки, хтори нам пошвидко буду доступни. За хтори кнїжки ше опредзеля читателє, хтори виберу з того множества, укаже час. Читаюци ми прилапюєме и вреднуєме одредзене литератуне дїло. Раз прилапене дїло ‒ постава традиция и нєпоштредно уплївує на розвойни цеки у литератури. Так писателя твори дїло, а читателє творя писателя.
ruske.redaktorka@gmail.com