Єст рижни дефинициї демократиї, а по єдней з нїх, демократия нїч вецей од диктатури векшини. Способ на хтори ше у демократиї приходзи на власц оддавна дискутабилни, пре вязи политики зоз капиталом, медийну манипулацию и подобним, а дискутабилни и намири гевтих хтори ше боря за власц – чи наисце сцу робиц за явни интерес, чи лєм за себе. Алє и попри шицкого спомнутого, векшина политиколоґох твердзи же демократия и далєй найлєпше державне ушоренє хторе можеме мац. Людзе ше углавним нє буня вельо после виберанкох и лєгко прилапюю „нову реалносц”; хто на власци, на власци є, и роби гевто цо надумал, а кед баш маме щесца, пороби и дацо з того цо обецал.
Медзитим, приду моменти кед народ, маса, людзе, гласаче, база, можеце их волац як ґод лєм сцеце, наисце нє задовольни зоз тим цо и як власц роби, и одшмеля ше тото и указац. И вец вам ше случа „жовти брушлїки” на улїцох городох и валалох, лєбо як тот феномен накресцел єден тутейши политичар, „случел ше народ”. У сущносци, тот протест, хтори ше даскельо тижнї зявел у вецей европских державох, цалком леґитимни и законїти у демократским дружтве. Наймасовнєйши ше случує у Французкей, почал пре подрагшенє цени горива и мал ефекту – француски предсидатель Макрон одустал од тей мири. Источашнє були орґанизовани протести и у Бриселу, як потримовка Паризу, а були наяви же ше исте случи и у других городох Бенелукса. Протестовали и Мадяре пре пременки у Закону о роботи, а пре насилство и напад на єдного зоз лидерох опозициї у Беоґрадзе орґанизовани протест „Стоп кирвавим кошульом”.
Заєднїцке шицким тим протестом тото же гражданє револтовани зоз поступками за хтори веря же одвичательна власц, односно система лєбо естаблишмент. Нє позберали их на улїцу, голєм нє декларативно, политичаре зоз опозициї, алє ше людзе зорґанизовали коло даякого циля и ришели же би дацо сами поробели. И можебуц би то могло политичаром дакус отвориц очи кед би постало масовне, як цо є тераз нє. Правда, тераз то випатра як утопия пре партократию, контролу медийох, летарґию и шицко тото цо препреченє же би бунт досягнул критичну масу, та шанси же би ше дацо витворело на тот способ тераз малючки, Алє анї Рим нє збудовани за дзень. Док ґод идея постої, и док постої дзека, постої и надїя. О дзень, мешац-два, лєбо о пейц роки, нє битне, битне же би идея у каждим поєдинцови же ше ма право побунїц нє замарла, гоч як ше ю естаблишмент трудзи знєважиц. Чи то будзе, чи нє, од каждого з нас завиши.