На початку октобра якошик нормалне писац о кнїжкох. Вошли зме до мешаца кнїжки, на чиїм нас концу, од 21. по 28. октобер чека 63. Медзинародни саям кнїжкох у Беоґраду, найвекше стретнуце видавательох, писательох и любительох писаного и друкованого слова у тей часци Европи. Ту вец и лєм наша Костельникова єшень, єдина наша национална манифестация виключно пошвецена литератури.
Медзитим, з тей нагоди нє у фокусу нам кнїжка, алє єй „животни простор” – библиотека. Гоч ше поетично гвари же кнїжка жиє лєм у рукох читателя, стварносц прозаичнєйша, односно треба дзешка и обстац и дочекац док ю хтошка нє вежнє до рук.
Кед ше ище водзели дискусиї коло Националней стратеґиї Руснацох, дзе медзи другима нашима националнима институциями запланована и руска библиотека, вихасновал сом новинарску нагоду закукнуц до законох и предписаньох хтори реґулую тоту обласц. За библиотеки националного, лєбо универзитетского ранґу, накладаю ше инфраструктура, ентериєрни и микроклиматични условия строгши як за шпиталь, цо би, розумлїво, тельо и коштало. З другого боку, мал сом тиж нагоду видзиц дзепоєдни библиотеки дзе кнїжки, пре рижни причини, и дословно претворени до праху, а чийшик труд и робота безповратно скапали.
Нам, кед слово о рускей кнїжки, перша опция нєдоступна, а друга нєприлаплїва. У медзичаше, на даяки способ требали бизме найсц, каталоґизовац и зачувац кажду кнїжку и публикацию друковану по руски. Нє лєм прето же зме „народ найписменши”, алє и прето же то будзе можебуц и єдини шлїд и потвердзенє нашого колективного паметаня и єствованя на тих просторох у часох длуго после нас. Нє будзе то лєгка робота, алє нє будзе анї Сизифова. Заш лєм єст и достаточно податки, и досц систематични библиоґрафиї и виглєдовачох хтори виучую виданя по руски. А єст, на щесце, и конкретни позитивни приклади и квалитетни инициятиви хтори веду у тим напряме. Роботи коло библиотеки нашей парохиї у Новим Садзе, нарастаюца приручна библиотека нашого Заводу за културу, як и плани нашей найвекшей и найпродуктивнєйшей видавательней установи – „Руского слова”, нагадую же питанє з наслову того мойого напису нє останє лєм реторичне.