Уж дзешец днї прешли одкеди зме занєшено дочекали гевти „щешлїво, шицко найлєпше и найкрасше” полноци. Ище даскельо днї потим зме, у истей занєшеносци, доєдали енормни количества деликатесох од шветочних госцинох, порихтаних так як да ютре нїґда нє придзе.
Алє уж треци дзень, а з тей нагоди визначуєм щиру емпатию за колеґох зоз погосцительства, предавальньох и пекарньох, явней чистоти и транспорту, тото „щешлїво, шицко найлєпше и найкрасше“ врацело ше до каждодньовосци хтора иста уж даскельо децениї. На єдну часц тей каждодньовосци здогаднул нас, уж такой 2. януара, Предсидатель Републики кед наглас роздумовал о будучносци и перспективох наменскей индустриї: „Три роки назад були идеални условия за нашу наменску, нєшка су очайни бо нєт войни, слава Богу, алє оружиє вше чежше предац…”.
Тот цитат, верим без свидомей намири, найпрецизнєйше описує ґлобалну систему у хторей жиєме. Война идеални стан за систему. Кед єй нєт, настава розпука, а тото „слава Богу“ звучи як кед би ту було лєм пре шор. Значи, система фундаментована на войни – на кирвавей войни медзи народами, на вичерпююцей войни медзи класами, на злудзуюцей войни медзи полами.
Понїжуюце.
Ми єдина файта на планети хтора сама себе дефиновала з двойнїстим одредзеньом. Ми homo sapiens sapiens. Од того двойнїстого сапиенса, удало нам ше витвориц лєм перманентну войну як идеални стан живота, системи, чловечества и дружтва.
За штири тисячи роки писменосци и образованя хтори би мали оправдац и унапредзиц того сапиенса у нас, удало нам ше лєм намислову аґресию з природи, хтора условиє отриманя животиньских файтох, претвориц до систематичного и перманентного насилства хторе постало єдина форма живота.
По шицким виходзи же зме два тисячи роки после Рождества и штири тисячи роки одкеди, по писаних жридлох, у Кральовстве Штреднього Єгипту запровадзене формалне школство, лєпше ютре дочекуєме у горшим стану як кед зме жили у дзивих гордох. Якош верим же нашо далєки предки нє тримали за „идеални стан“ тото же ше кажди дзень з природу, жвирисками и елементами муша бориц за голи живот.
Така система, базована на войни и зраженю як вершинскей вредносци, обезсмислує кажде „ютре будзе лєпше”. Лєбо, як ми гвари єдна приятелька, од тей синтаґми остало лєм „будзе за ютре”, кед остало од полудзенку, та нє треба вариц.