Здогадованє и имаґинация, то два цела хтори ше подупераю, док ше нє дзвигню, випросца и руша до швета. Дзекеди ше злуча до єдного цела, а вец ше знова розлуча. Прешвечлївши су у своїм постояню од гевтого цо дефинуєме як терашнї час и стварносц. Ту и тераз кед шедзим за роботним столом и пишем з клайбасом белавей фарби до своєй теки з твардима рамиками. Супруга ище шпи нєдалєко одо мнє, звикнута на мойо вчасни будзеня, на палєнє столней лампи, читанє и писанє. Дзекеди єй виприповедам о чим сом зрана писал, алє, частейше нє.
Вонка ище вше цма, чуц сушедово когути хтори наявюю нови дзень. У моїх думкох вше менєй терашньосци, а вше вецей гевтого цо було вчера, або пред даскельома днями, а вец ше думка розцагнє до прешлосци, та и до найвчаснєйшого дзецинства дзе ше здогадованє преплєта зоз имаґинацию, бо, єдноставно, чого ше нє можем здогаднуц, а примушени сом створиц цалосц слики або думки, додумам и „вимаштам”. Же ше то так роби, научел сом од єврейского писателя Амоса Оза.
Идея, здогадованє и имаґинация три слупи хтори тримаю будовню моєй свидомосци. А вец ше до тих процесох уключую сон, подсвидомосц, инстинкт, уродзени характер, нашлїдзени психолоґийни скрипт и ище вельо того цо дефинує мою свидомосц, та и писанє у конєчней инстанци, як фраґмент свидомосци хтори забера одредзену форму и будзе предодредзени же би „дожил милосц оформйованя”, як гутори Данило Киш и забера одредзени простор зоз своїм постояньом. З початку тот фраґмент функционує як часц мойого нукашнього швета, а познєйше ше претвори до окремного имаґинативного цела хторе воламе кнїжка и вона як така руша до швета як цо рушел на драгу, дзешка початком 18. вику, у чаше присельованя Русинох до тих крайох, українски, руски филозоф Григорий Сковорода по України приповедац людзом о живоце и божих правдох, та з тим охабял шлїд своєй приповедки за собу. Так и кнїжка хтору напишеме охабя шлїд у свидомосцох тих цо ю пречитаю. Так як цо у моєй души и у моєй свидомосци свой шлїд охабя запис Кнїжка здогадованя Пола Остера у хторим автор описує чувство же його здогадованє функционує як окремне цело знука розума. Мой запис єдна файта розрабяня тей теми о хторей автор роздумовал концом седемдзешатих рокох прешлого вику кед писал тоту кнїжку. У своїх роздумованьох вон ше поволовал на вецей авторох, та и на Цицерона, хторого цитирал, а хтори, як знаме жил пред вецей як два тисячи роками, а фраґменти його свидомосци, його думкох жию и нєшка, як у свидомосци Пола Остера, та так и у моєй. Слово нєшка означує и седемдзешати роки прешлого вику кед Остер писал тоту кнїжку, як и час у хторим жиєм тераз, та подрозумює и тото жимске рано. Вообще, за цали двацети вик, як и початок двацец и першого, мож похасновац поняце нєшка, кед ше ма на розуме двацец прешли вики у хторих Цицерон у свидомосцох дзепоєдних людзох жил. Чи Цицерон могол буц свидоми же на папирусу записує думки хтори зацикавя когошик у будучносци? Думам же нє думал так далєко. Його думка прежила рижни технолоґийни иновациї и пременки. И остала и обстала. Можебуц и моя думка або даєдна емоция прежиє тельо вики и можебуц постанє грудка злата на шитку даякого будуцого виглєдовача хтори вимива думки през вики. Так як цо то робиме Остер и я нєшка. А можебуц єдноставно препаднє шрез шитко и страци ше у материялу од хторого дакеди дахто дацо направи, а можебуц ше то шицко єдноставно потраци и забудзе.
Цо повязує Цицерона, Пола Остера и мнє, особи хтори припадаю розличним часом и простором, розличним способом живота, розличном амбиєнтом и язичним традицийом у хторих зме жили, або жиєме? Можебуц людска любопитлївосц у одношеню на феномени чловекового постояня? Одвит – гей!
Можебуц нас зблїжує чувство же чловеков живот велїчезни, єдинствени и же треба виражиц подзековносц ґу тому хто нам тот живот даровал? Знова одвит – гей? З тоту свидомосцу же праве тото чувство возвишеносци живота и подзековносци же сом го достал на дар уж зачаток релиґийней димензиї у чловекови.
Чи нас, можебуц приблїжує чувство же постоя висши духовни єства хтори вирастаю зоз нашей свидомосци и знова ше чиряю до нєй, хтори ше нєпреривно припатраю на нас и уплївую на нашо думки и нашо животи? Знова одвит – гей!
Препознавам у себе чувство же приблїжованє Цицерона, Остера и мнє, през гевто о чим пишеме и роздумуєме условене з имаґинацию даякого висшого духовного єства хторому у тей нагоди давам мено – Смисел. Мнє ше видзи же поняца яґод цо Доброта, Милосердиє, Нїжносц, Правда, Морал и велї други подобни, у ствари мена висших духовних єствох хтори провадза нашо думки и нашо дїлованє и на одредзени способ паную з нами. Кельо єст квитки на розквитнутим древу шлївки, тельо єст очи духовних єствох хтори ше на нас нєпреривно припатраю, дзешкаль сом пречитал. Сама свидомосц о иснованю тих духовних єствох и їх припатраню на нас, нам суґерує глїбши смисел нашого постояня. Кладзе нашо особне иснованє до контексту ширшого постояня хторе наволуєме Живот.
Становиска висловени у тим тексту виключно авторово и нє вше одражую ушорйовацку политику новинох „Руске слово”.