Праве прето тримам же турня информованя по руски нє лєм емитер новосцох и обвисценьох, цо нове и як ше жиє, алє є и прави швицарнїк хтори на знємиреним морю часу хтори, ни-а, преходзи коло нього уж полни вик.
Кед же дакеди швечел наведзени наднаслов, вецка є праве як видумани за тото цо сом надумана писац. Сторочна турня информованя по руски ма свой верх того року и я у нєй убудована полни шейдзешат роки. Кельо вона велїчезна, тельо мойо поцешенє же сом ни-а и тераз, єй часц векша.
До будованя турнї информованя по руски лапела сом ше давного 1964. року, такой после законченя стреднєй школи, перше як нєформални сотруднїк, же бим нєодлуга постала новинарка! Яй, яка то велька радосц була за младу приправнїцу хтора ше нашла у окруженю особох чийо мена були познати цалей рускей явносци. Робели вони роботу яка розпочата два децениї скорей, нєурядово и нєсвидомо зоз тим истим духом и ентузиязмом, як и снователє Руских новинох. Кед читам цитат зоз реферату о. Михайла Мудрого, теди керестурского пароха хтори на сновательней схадзки Руского народного просвитного дружтва 2. юлия 1919. року гварел:
„Ми, южнославянски Русини сцеме жиц и остац як руски народ медзи народами з котрима нас Провидиние Божиє злучело, сцеме у новей нашей держави, у Кральовини Сербох, Горватох и Словенцох нє лєм зачувац свой опстанак, отримац ше у живоце, алє сцеме ше и розвивац, напредовац у просвити доброго, красного и правдивого, а то шицко можеме посцигнуц лєм на своїм и своїм язиком, бо того дня кед страциме свой руски язик, престали зме буц за навики Русинами, а же би то нє сцел дожиц и дочекац анї єден Русин, о тим зме шицки твардо ошвечени“.
Нє можем ше одняц од думки же то преглашенє становиска яке важаце було и после Другей шветовей войни кед сноване „Руске слово”, и важи и нєшка, як постулат информованя по руски. И паметам же сом з таким чувством цали час робела и жила зоз „Руским словом”, яке тримало дакедишнїх перших руских новинарох и сотруднїкох у їх пионирскей роботи кед правели од основи перши „Руски новини”. Нїхто з нїх ше на то нє пририхтовал, шицки мали и свойо други, а перши, обовязки, операли ше лєм на надїю же назбераю голєм 300 предплатнїкох… За мнє и нєшка важаца парола, а думам же би мушела важиц нє лєм за шицких руских новинарох и занятих у новинарстве по руски, та и за шицких Руснацох хтору у Петровцох 15. октобра 1924. року на концу свойого реферата на схадзки Велького и главного Собрания Руского народного просвитного дружтва пречитал о. Михайло Мудри:
– Да видзиме чи зме годни голєм єдну тижньову Газету видавац!
Кед ше зложиме, а то треба, лєгко пойдзе робота. А то будзе у историї тутейшого руского народа славни и вельки час.
Мам упечаток, гоч сом до „Руского слова” ступела 40 роки после вигваряня таких словох, же сом цали час чувствовала же сом часц славного и велького руского проєкту за добро Руснацох. Тих моїх рускословских повоєних деценийох о предвоєней дїялносци ше нє бешедовало вельо, так диктовала политика и дух часу, алє кед ше их заш лєм споминало, вше ше чувствовало вельке почитованє и подзековносц спрам преднякох котри вдерели фундамент рускей писменосци, а як важного жридла тей писменосци и новином, основному способу информованя медзи Руснацами и о Руснацох. Оддвоєни од историї у хторей остали снователє и ношителє того важного сеґменту рускей култури, образованя, та и духовносци, дїло основоположнїкох руского информованя, заш лєм, руцало свою шветлосц на шлїдбенїкох на тим полю и ошвицовало драгу по хторей ше вони рушали намагаюци ше буц му достойни. А и тоти нови ґенерациї ище добре паметали хто зоз своїм ентузиязмом керчел драги опрез нїх, черпали свидомо або нєсвидомо, їх искуства и можем повесц, и кед их нє споминали нє забували їх значносц, як кед би знали и чувствовали же придзе час кед ше шицко посклада так як треба. И як кед би шицким оддало, праве у тих часох кед нам збиванє шорох и моцох нєобиодне нє лєм же бизме далєй ишли спрам визиї своїх преднякох, алє и спрам обовязки пред историю и будучносцу.
Особнє, мнє роки препровадзени у рускей новинскей институциї були найкрасши роки. Там сом научела вельо койцо, як мож научиц професию лєм кед ше ю учи у каждим сеґменту, бо пре малочисленосц нєможлїва дзелїдба роботи и специялизованє. Нє знам чи було красше на трофейним москвичу преходзиц по дирґацих драгох и нащивйовац (зоз сендвичом у торбички), руски валали и стретац ше зоз людзми хтори нас дочековали як родзину, чи кед зме ше лєм дацо допитовали за призначки о їх живоце, чи кед зме им зоз уснима новинами одношели атмосферу других руских стредкох. А кед ше новини заключело, чекала нас робота на дружтвених и културних роботох. Келї ше схадзки од общого руского интересу отримали у скромних простоийох Редакциї, ище у Керестуре, а вец у Новим Садзе, келї ше програми порихтало дзе ґу новинаром дзечнє гнєтка пришли и други културни аматере, кельо представи увежбани коло роздриляних столох и карсцельох, док нас дома з роботи чекала фамелия. Алє, и то була наша робота. Так шицки тримали свойо сотрудзованє на бокох новинох и часописох нє лєм зоз статями алє и з писнями, приповедками, подобовима прилогами, та аж и нотами.
Праве прето тримам же турня информованя по руски нє лєм емитер новосцох и обвисценьох, цо нове и як ше жиє, алє є и прави швицарнїк хтори на знємиреним морю часу хтори, ни-а, преходзи коло нього уж полни вик.
Становиска висловени у тим тексту виключно авторово и нє вше одражую ушорйовацку политику новинох „Руске слово”.