Думам, видзела я и скорей косцанїк, алє так, баржей як даяку атракцию, виложени у витрини, у музею, остатнї раз у Зомборе. Медзитим, тот косцанїк хтори бул опрез мнє бул якошик баржей чловек. Лєжал у жовтей глїни, мал ноги, руки, главу, ребра и випатрал якошик надреално швижо. Ище надреалнєйше то тото же сом го висликовала и же мам його слику у телефону, яґод кед би бул даяка позната особа.
Косцанїк о хторим бешедуєм находзи ше на археолоґийним находзиску зоз трецого або штвартого вику у индустрийней зони у Вербаше. То єдно спомедзи осем археолоґийних находзискох хтори Покраїнски завод за защиту памятнїкох култури уписал на трасу дзе ше окончую роботи на вибудови гайзибанскей драги Нови Сад – Суботица. На тих осем локацийох, зоз хторих пейц коло Вербасу, а два у хотаре Змаєва, од децембра ше окончую интензивни викопованя у хторих участвую вецей як 20 фаховци и коло 100 физични роботнїки, а шицки пренайдзени предмети ше потим селя зоз тей локациї на детальнєйшу анализу до Заводу же би ше вибудов желєзнїци могла предлужиц.
Тот „пренаходок” у ствари Вербащань стари коло 1 700 роки. Фаховци зоз Заводу ми потолковали же им було добре на тим подручу коло дакедишнього водоцеку Чарна бара и на рубцох Телечкей високоровнїни, хтора давала рибу, транспорт, плодну жем и добре место за будованє полужемунїцох.
Тот чловек за пасом мал желєзни нож, а то, як и його висина и други деталї указую же бул хлоп. Медзи талпами мал якушик шольку зоз керамики, таку як за кафу, алє ю бизовно з нєй, у гевтих столїтийох, нє пил. На целу кед го поховали мал шмати на хторих на першох були заквачени перли або металиї. Тоти косци зоз його першох, як и ребра и похребцина, попремесцани и розошати, прето же то не першираз же по нїм, такому умартому, дахто шпиртал. Фаховци гваря же тоти гроби були отверани и окрадани релативно пошвидко после шмерци. Праве на першох були найвреднєйши предмети, та археолоґове находза косцанїки хтори ту розтрешени. Гваря и же ше то часто случовало. Над тим сом же дакус длужей задумала.
Тїлесну кончину того чловека хтори ше упокоєл дас пред 17 столїтиями, претаргла и я тей яри. Тераз його цело лєжало такой за фабрику кексу, дзе стотки Китайцох з баґерами копали и рили жем його городу, та и теметова. Над нїм стала я, з любопитлївосцу и вельким нєсподзиваньом патрела сом на його оголєне цело, на тоту шольку за кафу.
Добри дзень и довидзеня ище раз, добри чловече. Дзекуєм ци за искуство. Пребач же тото место можебуц нє таке добре за живот як цо було кед ти бул ту. Пребач.
Археолоґове го почали паковац до мещка…
Становиска висловени у тим тексту виключно авторово и нє вше одражую ушорйовацку политику новинох „Руске слово”.