„Тот напевно будзе наш!” – коментарує Натка, моя приятелька з валалу на дочасовей роботи у иножемстве, за єдного челєднїка цо тарґує на каси, док ми з геверносци провадзиме и чекаме най придземе на шор плациц цо зме вибрали у дутяну.
„А можебуц є Поляк” – доклада патраци на мнє и преверююци чи зме розвили схопносц розгранїчованя домашнїх од ґастарбайтерох, цо узвичаєни модус вивенди кед ше людзе найду у цудзим штредку. „Но, га, и вец є наш!” – констатує скорей як цо єй здумам цо повесц, и з ошмихом задовольни идземе крочай напредок.
З тим прикладом сцем илустровац власне одношенє ґу културно-етнїчному розгранїченю, пре котре сом праве у тей рубрики бул предмет явного коментару. Правда и тото же сом пре таке (преширене) становиско о „наших людзох” достал гинто по носу од єдного тутейшого (по службовей длужносци) Українца – „нє знам я хто то тебе твойо людзе!” (питал ше ми почим робим хороскопи, а я спомнул меньшу тарифу за „наших”), як и єдного Прешовчаня-виходняра – „Нє ходзим я на тоти вашо русинско-українски места” (бул ми шеф на ладї и одбил хасновац нашу бешеду, по анґлийски зме комуниковали, а коментар бул реакция на мойо пробованє сензибилизациї контакту през споминанє прешовского Театру Александра Духновича).
Цо ше дотика НАР-у и його лїстини „визначних Руснацох”, хиби му лєм тото цо напр. Падякова руска енциклопедия запровадзела на способ яки то у науки нєобходне – наглашела при шицких тих цо су вязани за „нашу” културу їх „українску ориєнтацию”, кед же ше так декларовали, ясно, як, наприклад, академик Тамаш. Цо би вец було нєобходне кед у питаню таки значни мена як цо Дуличенко, Мушинка и други. Єдного дня, можебуц, през приклад Канамета Окановича ше будзе думац о тим. У тим моя заувага, панє Рамач.
О тим же прецо сом наведзени як публициста, чом сом и чи сом, най коментар даваю компетентни котри поєднали роботу одо мнє, а я ше лєм зложел з предкладом такого „титулованя” – я роками нїкому нїч нє понукам, нє глєдам и нє надрилюєм. Так же, гей, публициста сом по тим же може ше ми як ше ми сце, правда. И то углавном вше наглас гуторим.
А о воспитаню и чесци Руснака нє дзбам, бо ше нє декларуєм як Руснак (лєм мацеринску бешеду менуєм як „руску” – покля ше НАУКОВО нє найдзе адекватнєйши термин). Гоч кед ше порве така тема – роздумуєм о тих цо су на плацовим списку „руского хлєба”, лєбо робя за ньго без адекватней/достаточней компетенциї. Праве у случаю НАР-а и його обявеней лїстини „визначних Руснацох”, дзе достати пенєжи по проєкту, тоти хтори го троша би мали праве роздумовац о тим.
Становиска висловени у тим тексту виключно авторово и нє вше одражую ушорйовацку политику новинох „Руске слово”.