Насилство медзи парняками у остатнїм чаше нательо каждодньова тема же нас уж анї єден медийни наслов нє може нєсподзивац. Тото цо у ствари нєсподзива, то факт же яке шицко коло ришованя того проблему нєефективне и нєефикасне.
О таким насилствe бешеда кед єдно або вецей дзеци нароком и константно знємирюю, нападаю и увредзую парняка котри ше нє може, або нє зна одбранїц. Часто ше наглашує же школа идеалне место за розвиток потенциялного насилства медзи школярами, праве пре вельке число дзецох позбераних на єдним месце у исти час. За розлику од нєконтролованих условийох на улїци, школа може зоз своїма методами таке насилство контроловац и загамовац. Школа то и роби. Проблем ту другей файти. Одвичательносц котра ше кладзе на наставнїкох и педаґоґох вшелїяк нє у складзе зоз предписанима правилами котри тим истим наставнїком и педаґоґом „вяже руки” и зопера их у їх дїйствованю и звереней роботи.
Постої службени акт котрого ше просвитни роботнїки муша притримовац, а то Протокол о поступкох у случаю насилства медзи школярами. Тот исти Протокол, яґод и кажди бирократски акт подрозумює громаду „пискараня” и ище вецей страценого часу док ше нє посцигнє даяки циль. Гоч ше як примарни циль того акту наводзи же насилство моментално треба зопрец, доходзиме до шлєпей улїчки. Поволац родичох, упознац их зоз тим цо ше случело, поволац их на уключованє и совитованє знука, або звонка школи. Ту ше закончує активна улога наставнїка и ствар ше препущує родичом.
Родичи котри практикую партнерски одношеня (родитель дзецку найлєпши пайташ, а нє аворитет), до школи посила дзецко котре насампредз нє научене прилапиц нїяку форму авторитету, та зоз самим тим му модел учителя, наставнїка або професора скоро автоматично одбойни и нєприлапююци. Таке дзецко нє научене функционовац у ґрупи, и нє зна прилапиц интеракцию праве прето же є научене константно буц у центре уваги.
Нє може витримац длугши час же би нє виражело даяки свойо потреби, з тим же ше вообще нє упознало зоз моделом „одкладаня задовольства” (вше було шицко енки такой як воно сце накадзи дацо пожадало). Таки дзеци барз чежко прилапюю школу прето же ше їх справованє муши меняц. Теди настава фрустрация и у дзецку тото виволує бес котри найчастейше резултує зоз аґресию ґу другим, лєбо драстично, ґу себе.
Додатни проблем же критику на власне дзецко часто (цо нє правило, оградзуєм ше) родичи доживюю як критику себе и же то нєправда процив котрей ше треба бориц. Теди, зоз своїм нєприкладним реаґованьом даваю витор до хрибта свойому дзецку, а з тим и потвердзую таки модел справованя, а то справованє у котрим аґресия и гроженє єдини способ же би ше посцигнул циль.
Ту ше завера зачаровани круг котри толкує нєдостаток домашнього воспитаня, алє и нєфункционалносц образовних установох у намири бориц же зоз шицкима файтами нєприкладного справованя, та и зоз самим насилством.
Становиска висловени у тим тексту виключно авторово и нє вше одражую ушорйовацку политику новинох „Руске слово”.