На чесц нашому поетови, писательови, линґвистови и филозофови др Гавриїлови Костельникови прешлого тижня отримани програми пошвецени писаному слову и кнїжки у Руским Керестуре, Коцуре и Дюрдьове, а предлужа ше и у тим тижню.
Так як Керестур любел Костельник остало занавше записане у його Идилским венцу „З мойого валала”, хтори преложени на сербски язик и у прекладзе нїч нє страцел од своєй краси, а достал на значеню. За тот одлични преклад найзаслужнєйши наш др Юлиян Рамач и госц тогорочней „Костельниковей єшенї” Мирослав Алексич, припознати и наградзовани сербски поета, заступени зоз свою творчосцу у велїх антолоґийох и вельки приятель Руснацох, як и Дружтво за руски язик, литературу и културу, хторе преклад обявело у кнїжки.
Кнїжка цивилизацийни здобуток и кажди култивовани народ хтори дзба о своєй будучносци и своїх потомкох уклада до кнїжки, до памятнїка хтори останє и после нашого физичного тирваня. Ище Костельник гуторел же „Руснаци нє барз дзбаю за руску кнїжку”, алє шицко єдно, вон писал през цали свой живот и охабел нам фундамент на котрим зме учели и росли. Нєшка нашо писателє предлужую тоту нїтку творчосци, предлужую нашо тирванє, бо кнїжка хтора вредзи прежиє часи и найдзе свойого читателя, чи нєшка, чи наютре… Ище вше сом фасцинована зоз литературу з далєкей прешлосци, „Ґилґамешом”, старима греческима драмами, римскима поетами хтори зохабели вредни литературни твори и указали же „Нєт нїч нового под слунком”, людзе и пред нами роздумовали о вичносци, церпели, любели, наздавали ше, були осамени, модлєли ше и у вичних чловеческих спокусох нїч ше нє пременєло, без огляду же ше живот пошвидшал и олєгчал у технолоґийним смислу.
Чкода же таки вечари нє вше маю публику, же у нашим културним живоце иснує така инертносц и апатия, а, нажаль, таки манифестациї нє нащивюю анї тоти цо би институцийно мушели и требали, тоти цо наютре буду одлучовац о рускей кнїжки и култури. Чесц винїмком котри свидоми своєй институцийней одвичательносци, та програми потримали зоз своїм присуством.
Ище стари Латинє гварели же слова лєца, а написане остава, та док будземе паметац Костельника и док будземе дзбац о рускей кнїжки, о нашим шлїду, дотля нас ище вше будзе ту на тей ровнїни.