Владимир Кочиш, писатель, хтори за собу ма богату творчосц, и ище вше є активни и порихтани за нови литературни дїла. Вельки є любитель природи дзе часто пренаходзи инспирацию. Витворел ше и як режисер, ґлумец, алє и як колекционер хтори децениями зазберує раритети.
Наймилши, писателє и писательки з хторима ше дружи, волаю го – Владко. Розгварку о себе почина од теди кед, як гвари, похопел живот.
– Кед сом почал писац, зрозумел сом живот як єдно бависко у хторим ше чловеков розум на планети усовершує и сце досягнуц вселену. У тим бависку кажде себе вибера способ на хтори ше будзе „бавиц”. Можу нас други навесц на бависко, а можеме то и ми зробиц, лєбо єдноставно, мож мац даяки природни дар – толкує Кочиш.
УПЛЇВ НАШИХ ПИСАТЕЛЬОХ
Велї нашо писателє му були мотивация же би почал писац. З нїма ше стретал, дружел и, як сам гвари, праве вони го уведли до того важного бависка.
– Блїзша фамелия моїм родичом и мнє були писателє Микола и Йовґен Кочишово, и я ше од початку основней школи мал нагоду з нїма упознац и стретац. Видзел сом себе як бавяча котри през живот, попри шицких других роботох, годзен и тото – гвари Владимир.
Писанє було тото зоз чим Владимир жадал досягнуц духовносц. Тота духовносц му дошлєбодзовала долапиц нови творчи досяги. Його дїла звекшого тематично-вирски и любовни, но, Кочиш обявел и серию своїх есеїстичних текстох у „Литературним слове”.
– У тих текстох сом на єден способ пробовал дефиновац стан хтори и нєшка тирва у нашей националней заєднїци. Писал сом о тим же як я видзим тот проблем и як би го могло злєпшац же би наша национална заєднїца нє препадала так швидко. Нє операл сом ше на вельких науковцох и филозофох, алє на каждодньово людски проблеми з хторима ше шицки Руснаци стретаю, а тото нє обачую – бешедує Владимир о своїх есеїстичних текстох.
КУМСТВО ЧАСОПИСУ МАК
Владимир як млади леґинь бул сотруднїк „Руского слова”, и Радио Нового Саду, а свою першу писню обявел пред точно 50 роками. Од теди, та по нєшка, вон чува шицки свойо обявени тексти. Интересантни паперик хтори зачувал после своєй першей обявеней писнї то потвердзенє на хторим подписал свой перши хонорар котри теди виношел 7 динари, цо нє було мало. Медзи иншим, там и фотоґрафиї з Владимирового першого наступа на литературним вечаре „Струни шерца“, и його першей театралней представи „Пред виход слунка“. Владимир тиж кумовал младежскому часопису МАК. Бешедуюци на тоту тему, указал и текст хтори тиж зачувал и з хторим тото потвердзує.
– Паметам же вишол конкурс на хторим ше глєдало назву за наш младежски часопис и на тот конкурс сцигли коло трицец предкладаня, алє мойо вибране як одвитуюце. За тото сом бул и наградзени, а по нєшка сом ище вше предплацени на тот часопис и верим же сом найстарши предплатнїк – у франти гвари Владимир.
ВИХОД З АНОНИМНОСЦИ
Жадаюци афирмовац ше у Новим Садзе и викрочиц з явного живота нашей националней заєднїци, Владимир постал командант Штабу за локални роботни акциї, а потим ше нашол на месце заменїка команданта Штабу за союзни роботни акциї.
– Нє сцел сом буц анонимни, лєм єден Руснак хтори пише… Мнє то теди було мало, и так сом пре шицку тоту роботу достал награду Нового Саду хтору сом приял на двацец роки. Мойо дальши цилї були унапрямени на мойо нови досяги же бим вошол до енциклопедийох городу Нового Саду, и то ше ми удало – задовольни Кочиш.
Треба визначиц же Владимир свойо твори обявює и на сербским язику. Кед видзел же то реални максимум хтори посцигнул у рамикох своєй держави, пожадал ше витвориц и звонка гранїцох, лєм тераз кус иншак, з представами и филмами.
– Почал сом бавиц представи з театром „Петро Ризнич Дядя”, а вец сом после одредзеного часу постал предсидатель сцени театра у Новим Садзе. Госцвовали зме у Словацкей, Польскей и України на драмских медзинародних фестивалох хтори ми теди були значни и достал сом велї припознаня.
Його документарни филм „При крижу” наградзени на медзинародним фестивалу у Ужгородзе, а окрем наградох и припознаньох участвованє на драмских фестивалох у иножемстве оможлївело му стретнуц ше з людзми хтори би вироятно у живоце нє мал нагоду стретнуц, як цо Ескими.
Кочиш бул и член жирийох на медзинародних театралних фестивалох. У сотруднїцстве з Мирком Ґаднянскийом, знял и даскельо филми. Попри шицких наградох и припознаньох єдна з милших му награда „Гавриїл Костельник“ за його кнїжку приповедкох „Марунка“. Познати є по своїх кнїжкох „Вечера у белавим“, „Нєдзельови полудзенок“, „Ранша споведз“, „Склєняне око“, „Паперови голуб“, „Марунка“… Тих дньох пририхтує свой нови роман.
ИНСПИРАЦИЯ У ПРИРОДИ…
Владимир вельки любитель природи, окреме птицох, цо мож обачиц аж и у його творох. Вон у своєй загради ма лєшик у хторим му, як гвари, почина кажди нови дзень. У лєшику ше одпочива, шпацира, карми птици, припатра ше на нїх и ужива у їх шпиву. Красу природи полюбел ище у дзецинстве кед Дюрдьов бул „опасани” з велїма древами.
– Птици, то моя вяза з природу. Мойо приблїжованє ґу птицом бул якиш мой виход, якиш вентил. Тото цо сом при людзох стретал як нєдобре, при птицох того нє було. Задумайце, єдна ластовка пойдзе даґдзе далєко до швета хто зна дзе, а ознова ше враци до гнїзда ту, под мою стреху. Обачел сом же сом их годзен вше обчековац кед на нїх будзем мерковац – прешвечени Владимир.
РАРИТЕТИ И УМЕТНОСЦ
Владимир Кочиш вельки колекционер раритетного алкоголного напою, а тот гоби пренєсол и на свойого унука Оливера. Зазберує лєм акоголни напой, алє чува и даєдни други уникатни предмети. Так зме могли видзиц тамбуру хтору достал од леґендарного дюрдьовского музичара Нестора Пушкаша, як и малюнок маляра Силвестера Дорокхазия илустровани на Кочишову приповедку „Ключка у шерцу“.
УНУКИ НАЙЩИРШИ КРИТИЧАРЕ
Владимир ма два дзивки, Наташу и Марию, а зоз супругу Душицу, того року означи 45 роки малженства. Дїдо постал на 46 роки, кед достал унука Оливера, а потим и унуку Катарину и унука Александра.
– Док були дзеци, водзел сом их на нєзвичайни места, на Рибарске острово у Новим Садзе, або кед ше закончовало Мост шлєбоди, припатрали зме ше як кладу остатнї елемент – памета Владимир. Кочиш своїм дзецом помага у польодїлских роботох. Роками вєдно садза бостан, а як гвари, з дзецми и унуками ше вше коло шицкого порадзели.
– Унуки зо мну часто одходза на фестивали, провадза тото цо робим и нє раз су мойо найщирши критичаре – гвари Владимир.
