Часто гваря же музичаре як гвизди на нєбе у ноци музики, швицаци водзаче котри нас водза през цмоту цихосци. Вични музични виртуози на сцени живота, чийо ше рухи, тони и шпиванка одражую у каждей ноти котру створя. Їх музика нас провадзи у наших найинтимнєйших хвилькох, од веселих по смутни, а кажди музичар маестро своєй судьби.
Шпиванки и музика з инструментох то карти котри одкриваю драги до нєвиглєданих часцох наших душох. На габох музики, приблїжую нам нови швети знука акордох и мелодийох. А кажди музичар ма нагоду зоз свою музику ошвициц цми куцики и виполнїц их з фарбами звука.
Путованє нашого собешеднїка, музичара Силвестера Ґайдоша зоз Коцура, през швет музики почало зоз щирей любови спрам тей файти уметносци, котра ше лєм розвивала през роки його пошвеценей роботи, труду и закладаня. Як шпивач и гудак, Силвестер, Силви, як го шицки волаю, музичар котри уноши окремну енерґию и емоцию до каждого наступу, охабяюци моцни упечаток на тих котри го слухаю и часто зоз нїм вєдно зашпиваю.
З тамбуру од 15 рокох
Зоз Силвийовей тамбури ше ширя звуки рижнородного музичного репертоару, повязуюци традицийни ноти зоз модернима шпиванками, та у атмосфери и музики уживаю и младши, и старши. Грал у рижних оркестрох, а вшадзи би ше зоз свою тамбуру и шпивом уклопел як кед би праве там грал оддавна. Пре свою пошвеценосц уметносци и музики котра тирва вецей як 30 роки, инспирация є и другим гудацом у своєй заєднїци.
– Интересованє за музику пришло якош само од себе, граєм од 15 рокох. Кед сом бул хлапец ещи, оцец пошол и купел ми тамбурку, односно шарґию на пияцу, и кус-покус, сам сом ше учел. У фамелиї нє маме музичарох, лєм моєй прабаби брат, бачи Михал Шанта, грал зоз познатима Шантовима гудацми, та озда то шицко дакус и у ґенох – з ошмихом почина приповедку. – После тамбуркованя дома, зишли зме ше, ту зоз Коцура, Любо Сакач, Мики Тамаш, Чамбура и почали зме вєдно учиц и вежбац. Два и пол рока зме учели коло бачика Михала, кажди дзень по два и пол годзини, и нїґдзе зме нє наступали. А вец ше случело же пришол бачи Макаї и опитал ше бачикови Михалови же цо то зоз нами, чи ми будземе тамбураше, чи нє – здогадує ше Силви.
Бачи Михал чувствовал же млади коцурски хлапци порихтани, та вєдно з бачиком Макайом пошедали на прикоч и уключели ше до дефилеа „Коцурскей жатви” котра ше у тот час отримовала. И так почало.
– Першираз зме грали у Ремеселнїцким доме у Коцуре, бачи Ґовля, бачи Михал и бачи Микола Шанта ше догварели, а ми лєдво дочекали. Наплацовало ше уходнїци, а грали зме дзень пред Кирбайом, на Кирбай и дзень по Кирбаю, и за тоти три днї сом таку громадку пенєжох заробел як оцово два плаци – памета Силви. Так шицко почало и тирва по дзень нєшкайши.
– Нє ходзел сом до музичней школи, талант ми од Бога дати, и слава му на тим. Тераз ми 53 роки и нє можем буц щешлївши же музика моя животна дражка. После першого граня, почали ше шоровац наступи по валалє. Грали зме и у „Билих дзверох”, а вец пришол час пойсц до войска – гвари наш собешеднїк.
Кед закончел свойо службованє як вояк, Силви пошол до Нового Саду, пробовац там „заграц” свой динар. Придружел ше ґрупи новосадских гудацох, и од `91. по `96. рок грал вшадзи дзе их поволали. Єден час кажди вечар грал у Кисачкей улїчки, у теди познатей новосадскей карчми „Била ладя”.
– Теди ше там сходзели познати шпиваче, ґлумци, танцоше. Були зме плацени кельо зме були, алє бакшиш бул добри. За викенд приходзели познати особи, як цо ґлумец Павле Вуйсич, Иван Бекярев, Здравко
Чолич и Локици, Альоша Вучкович, Милена Дравич и єй супруг Драґан, и велї други. Фини часи, фини памятки, нїґда вецей… Дай Боже най ше повтори, алє думам же чежко – щиро гвари наш собешеднїк.
Швет мали, а добрих людзох єст вшадзи
После пейцох рокох ше врацел до Коцура дзе ше кратко затримал, потим го живот однєсол до Чарней Гори дзе грал єден час, а вец ше одселєл до Руского Керестура. Там ше и оженєл, и препровадзел 25 роки у малженстве, а 2002. року ше му народзела Марияна. Супруга, тераз уж бувша, мала єдно дзивче зоз першого малженства котре Силви ховал и любел як свойо власне дзецко, и як гвари, виполнєти є и як оцец, та и як дїдо. Ознова ше врацел до свойого валалу, до любеного Коцура.
– Паметам и єден период живота у Новим Садзе, кус дирґаци, кед сом ше так, нашол лєм зоз пар динарами у кишенки, же сом нє знал кадзи, цо, як… Нїґда нє забудзем, шейтал сом ше по варошу, роздумовал чи ше врациц дому, чи цо мам робиц… И ниа, єст Бога! – наишол сом на Стеву, музичара котрого сом познал, з котрим сом дакеди грал, и котри ме теди, можем повесц, виратовал. Слово по слово, вжал ме зоз собу, и пошли зме грац до єдней карчми. Паметам же єден чловек теди упарто од нас глєдал най граєме якуш шпиванку котру ми нє знали, и уж зме нє знали цо робиц, та зме заграли „Червена ружа трояка”. Кед чловек скочел, скричал: „Браца Руснаци”, аж нас и пообочковал. Бул то познати месар у Новим Садзе, наш чловек, Руснак – бешедує з ошмихом же як ше у хвильки шицко и обрацело. Пременєл сом и квартель, случайно упознал жену родом з Дюрдьова котра мала родзини у Коцуре, и у нєй сом жил єден час, наисце ми помогла. Швет мали, а наших людзох єст вшадзи. И кед ши добри и щири чловек, на добри особи и наидзеш. Шицки зме Руснаци, гоч у котрим краю жиєме, и треба же бизме ше тримали вєдно. Любим шицких людзох того швета, нє важне котрей су националносци, лєм най будзе чловек. И гоч сом, як ше гвари, прешол шитко и рошту, слава Богу, живи сом и здрави, чувствуєм ше млади, а ту и музика котра ме трима.
Од музики нє одуставал
Гоч кадзи го живот водзел, Силви свою тамбурку вирно вшадзи ношел зоз собу. Док жил у Керестуре найчастейше грал на Лонґове, або у Ресторану. Гоч ше меняли музичаре, и гоч як ше побрацало, Силви нє одуставал од музики, и то го вше тримало. А нє нєпознати му и други роботи – и у тапетара, и зоз паприґу, на полю… Муши ше чловек знаходзиц як зна, гвари вон.
– Таки ци живот, алє вше ше якошик шицко посклада. Нє поносуєм ше, патрим лєм напредок, нїяк назадок. Тамбура вше коло мнє, кед ше направи атмосфера, та ше и заграє. Лєм роб тото цо любиш, цо це виполнює, роб од шерца, та гоч кельо заробиш, будзеш задовольни. Я любим грац, любим музику, музика то живот, а и живот єдна музика, и динар зоз граня найсладши – бешедує Силви и додава – було и чежки периоди, страцел сом шестру, мили особи, прешли розчарованя, алє до Бога верим. Йому сом подзековни же сом ище вше на ногох, же сом здрави, же мойо наймилши добре, и дай Боже лєм най здравє потрима, и най граєм и до 90 рокох, будзем найщешлївши – з ошмихом закончел приповедку наш музичар.
И у „я мам талант” у Горватскей
Силви єден час робел и у Горватскей, а зоз колеґом музичаром Стевом, котрого позна цали живот, и участвовал на змаганю „Я мам талант”.
– Прешли зме на висши уровень змаганя, тераз остали ґрупи дзивчатох зоз Пожеґи и зоз Дякова, танцоше зоз Осєку и браца зоз Индиї. То озбильне змаганє, подписали зме и контракти у котрих зме мушели навесц кому би були унапрямени средства зоз освоєней награди. Перша награда 100 000 еври, друга 50 000, треца 35 000, штварта 25 000 и пията 15 000 еври. Тераз змаганє „на павзи”, и чекаме же би нас поволали – гвари Силви.
