Вчера закончени испитни рок. Досц нєславно. Як да ми резултати нє були у першим планє. Нормално, нє сцело ше ми паковац исти дзень. Накадзи сом ше врацел до интернату позиционирал сом ше на кавч, вистати од покладаня испиту. Дакус баржей од одходу и врацаня з нього, з оглядом на тото же мойо покладанє тирвало цали седем минути. Два раз сом пречитал питаня, замодлєл професора най ше анї нє подписуєм на папер, и придал. Почала осемнаста годзина як мойо цело у горизонталним положеню. Дзешец годзини спаня и осем квалитетно страцени. После двох мешацох и исто тельо положених испитох, шор би було пойсц дому. Поправдзе, барз ми ше идзе. Найвекше с*анє же тераз шлїдзи пакованє. На хвильку сом пре тото одустал од стретнуца з фамелию. Ґарант мам розвиту благшу файту фобиї од пакованя. На щесце, зберам моци и шмело ставам з кавча. З часци прето же ме шицко болї од лєжаня. Отрепуєм куфер од праху и складам до ньго празни пластики од сланїни и колбаси. Половка нєпопомивани, алє як да чловек сцигнє и тото поробиц попри рихтаня испитох. Коло того сом наґурал вигужвани шмати и даскельо дунци. Ботоши, пасту и помитки цискам до торби. Гоч єст ище кус места, даєдни помитки наисце лєпше най мац нє видзи скорей як конєц рока.
Слава Богу, рушам. Нє мам у планє превериц кеди руша гайзибан. Лапам перши хтори наидзе. Кед бим знал кеди точно руша, вироятнє бим пожнєл на ньго. После штерацец минутох чеканя, наиходза два 75-ици. Єдна за другу. Нє знам хтора полнєйша. Уходзим на штреднї дзвери, уж солидно винервирани. Тельо же сом ше ухпал нука. Можебуц би и було кельо-тельо места, кед би ше людзе нє набили на дзвери. Златне правило у городских автобусох: „Набий ше цо блїжей ґу дзвером, бо там шицки стоя.” И кед сом мал даяку моралну обовязку ґу плаценю карти, прешла ме после ухода до автобуса. Кед лєпше роздумам, вироятнє ище на станїци. Законска обовязка сама по себе ма вельо дзири, так же ю нє приходзи до огляду анї розпатрац. Найлєпше би було кед би ми тераз ище вошла контрола. Таман най ше ганьбим док им очиглядно будзем циґанїц же сом у штреднєй школи. И родзени дзень сом себе здумал. Седемнац роки наполнєти пред тижньом. Кед бим ше дараз голєм обритвел, та да даєден з нїх и попаше. Висина ми нє одмага. Чисти од таких грихох сцигуєм по гайзибанску станїцу. Окрем же сом пар раз у себе облал пензионером шицко по списку. Гайзибан руша за двацец минути. Рушело на лєпше. Глєдам студентску, повратну. Предпоставям же нє даваю попуст на попуст, медзитим, прави Руснак нє ризикує. Ситуация нука кус горша як у автобусу. Прашата… Людзе буквално стоя єдни на других. Думам же каждому з нас прешедла туня карта уж по Нови Беоґрад. Сам себе циґанїм же вецей нє будзем путовац на гайзибану. По стоцети раз. После Нового Саду може чловек и шеднуц. Наздавам ше. Да ше голєм клинац коло мнє нє виблювал. Так заґушлїво нука же права ениґма же є єдини. Нїхто анї слово нє гварел. Колективно зме ше поцагли за пол крочая. Тельо могло. Окрем клинца. Вон сеґинь од ганьби остал на истим месце. После нєполних трох годзинох, гайзибан станул у Вербаше. Вишол сом вонка и одбегнул до першей трафики по пиво. На лавочки опрез станїци чекал сом оца же би пришол по мнє на авту и роздумовал як сом дакеди любел путовац.
У Сербиї, место з пенєжом, драгу можеш виплациц и зоз живцами.