Ище лєм ходзела до стреднєй школи кед з оцом и мацеру бешедовала о тим же ше упише на Академию драмских уметносцох. Родичи ю потримали, алє єден одход до Петровцох шицко пременєл. Гоч нє подцагує смужку, бо ище вчас, Аранка Медєшова бешедує о одрастаню, о родичох, о анґажману у театре и звонка нього… О живоце хтори давал и брал.
Була моцна жима 1960. року кед ше у Коцуре народзела Аранка. Єй мац Натала того фебруарского дня надумала пойсц по воду, и гоч Михал, єй чловек, даскельо раз гварел же най нє идзе, вона заш лєм, пошла. Спадла, та Аранка на швет пришла два мешаци скорей як требало. Патрели на ню, и огривали ю, лєм андя Стриберова знала же шицко будзе так як треба. Мала право.
Кед Аранка мала таки власи же єй могло машлю на нїх завязац, оцец Михал надумал пойсц до Нємецкей. Спаковали куфри и пошли. Оцец и мац робели, Аранка ходзела до школи, и пробовала на своїх малих плєцох ношиц шицку терху иншакого менталитету, културолоґийного шоку, алє и осаменосци з хтору ше мушела зочиц. Найволєла кед бул длугши одпочивок – розпуст, и кед з мацеру приходзели до Коцура. На єдним таким одпочивку, оцец з Нємецкей наволал, и гварел же ше врацаю до Коцура. И йому хибело сушедство, приятелє, родзина… Но, хто зна яки би бул епилоґ кед би исти Михал Мезеї нє бул таки схопни, полни з койдзеякима идеями и кед би там дзе робел нє виштудирал таке же го прето поволал аж и сам директор. Тото цо здумал, у фабрики унапредзело роботу, а Мезеї за тото бул наградзени.
– Бул то шумни пенєж хтори оцец достал, и баба и дїдо такой гварели же требало купиц хижу, такой накупиц жеми, трактор и машини. Но, мой оцец поволал мацер и мал иншаки плани. Сцел вєдно з ню обисц Европу, бо добре знал же би таку нагоду нїґда нє мали. Гуторел би – як пришло, так и пошло. Врацели ше до Коцура, памета Аранка.
Велї роки познєйше, пред саму шмерцу Аранкова мац споминала и Париз и Лувр, и прекрасну Венецию хтору теди обишли.
После основней и перших двох стреднєй школи, Аранка ше уписала на прекладательни напрям. Ишли єй язики, ша и єй оцец теди бешедовал и по руски, и мадярски, по французки и нємецки, знал аж и по чехословацки. Волали го прето робиц и до Нового Саду, алє вон нє мал дзеку.
ГУДАК И КОЛЄСАР У НЄЙ ВИДЗЕЛИ ТАЛАНТ
Аранка ше окреме зрадовала кед Владимир Сабо-Дайко поволал младих ґлумиц. Було то 1976. року, а уж о рок у Коцуре млади рихтали фалат „Нєволани госци”.
– Основу и дикцию учели зме од Штефана Гудака, хтори теди з нами барз вельо робел, а представу закончовал Драґен Колєсар – гвари Медєшова, надпоминаюци же би на дзепоєдних людзох и їх заслуги у култури нє требало забуц. И праве вони двоме раз до карчми поволали Аранкового оца и совитовали му най свою дзивку да далєй до школох. У нєй, гуторели, кучал огромни талант. Аранка о тим нїч нє знала. Оцец єй лєм гварел же ю потрима, алє и порадзел же най на фамелию и потомство нє забудзе.
– Я родичом нїґда нє двоєла, бо нє сцели, алє зме о шицким отворено бешедовали и радзели ше. Роздумовала сом кадзи далєй, а ґлуму у аматеризме нє занягала. И то була добра „школа” до хторей ходзел и Любо Сабо, Владимир Бесерминї, Мария Иван Хромиш, Меланка Будински Макаї, Дюра Макаї, Мария Сендерак и велї други. Кед зме раз бавели забаву у Петровцох, Мирослав Медєши гварел свойому пайташови указуюци на мнє – вона будзе моя! А пайташ му на то одповед же дума же сом одата… Нє дзбал за то Мирослав, одата або нє, гварел, вона моя – Сримец! – шмишне Аранки хтора теди, правда, була одата, алє лєм у представи.
ОПРОБОВАЛА ШЕ И У РЕЖИЇ
– Упознала сом Мирослава, Мирка, хтори бул тиж ґлумец аматер, и подумала на оцово слова, же то я можем и ґлумиц и мац фамелию. Були зме млади, полни елану, а кед ше народзела Моника, а о даскельо роки и Саша, видзело ше нам же наш цали швет. Мирослав робел у „Алби”, а я познєйше достала роботу у Центре за социялну роботу алє, и попри наших дзецох и роботи, културни живот у валалє зме нє занягали. Нажаль, мой оцец нас вчас зохабел.
Роки преходзели, а и велї Дядьово Драмски меморияли… Робело ше, дакеди було телїх ґлумцох же на Мемориялу було и шейсц представи з Коцура, алє нїґда нє було же ше дацо нє рихтало.
Аранково и Мирославово дзеци рушели шлїдом своїх родичох. Нєшка су одроснути людзе, давно уж маю свойо фамелиї. Кед слово о театре, остатнї 13-14 роки Аранка и єй тим ентузиястох познати по кратких сценских формох, ґлумела и по сербски, а опробовала ше и у режисерскей улоги. З моно и дуо драму обишла велї сцени по нашей жеми и за гранїцу.
Нє подцагує смужку, ище вчас, гоч з вельким задовольством бешедує о тим же єй було барз мило кед у поблики чула аплауз. То єй давало сили. Єднак так бешедує лєм о своїх унучатох, гоч то, як гвари, иншака файта любови.
– Ребека, Давид, Сара, Филип и Марко – то мойо оскари – гвари Аранка, задовольна же мала щесца, бо була вше дзешка коло добрих людзох хтори ю воспитовали и формовали таку яка є.
ОДНЯЛА ОД ЗАБУЦА
Кед пред 30 роками у Петровцох Аранка Медєши видзела Музей, и у нїм обисце таке яке у дзецинстве у баби запаметала, жаль єй було же у Коцуре таке нє мали.
– Пред дзешец роками ми пришло тото на розум. Опатрала сом мацерово сукнї, хтора нас тиж зохабела, и на розум ми пришол празни Парохиялни дом. Як предсидателька секциї Дружтва за руски язик, литературу и културу, написала сом молбу Церковному одбору, Мирослав ю однєсол, и кед зме достали „желєне шветло”, орґанизовали акциї. Велї людзе нас потримали, знали же то робиме за наш валал, викасали рукави и так почал роснуц Етно клуб „Одняте од забуца”. Нєшка у нїм єст вецей як 2 500 експонати, а 244 фамелиї дали до ньго голєм єден предмет – гвари Аранка поцешена же ище за три достати просториї маю вельки плани. Треба у септембру достоїнствено означиц 10-рочнїцу од його снованя.
– Театер, ґлума, Етно клуб, були и остали мойо любови. Пренєсла сом тоту любов и на дзеци, а вец и на унуки. Капурка Етно клуба шицким нащежар отворена, у нїм робиме, у нїм ше и одпочиваме – гвари Аранка, хтора за шицко вше ма моци и хтору нїґда нє зохабя дух. Остала, а и далєй є тота права жена з народу, така яки и єй героини хтори бавела у своєй скоро пейц деценийней кариєри.
