Вецей як пол вика у ”Руским слове” пишеме о наших людзох, о обичних людзох, о їх живоце о тим цо робели, ґу чому ше намагали, и цо створели… Гварим, вецей як пол вика прето же аж штредком 60-тих рокох прешлого столїтия у наших новинкох портрети и приповедки людзох могло баржей препознац у новинарским жанру – репортажа. „Зарамиковани” и зачувани єден час од забуца, и верим же нєшкайшим ґенерацийом чежше розумиц нє лєм спомнути период, алє и тот дух прешлого часу зоз шицку його специфичносцу.
Од теди по нєшка зме обишли наших людзох и валали воздлуж и попрейґа, упознали їх фамелиї, норови, идеї и успихи, зазначели їх каждодньовосц. И ище вше так. Уж скоро два децениї з Канаду и нашима людзми там маме добри контакти, з Руснацами у Горватскей тиж, а з часу на час вше нас нєсподзива подаєдна нащива наших з Австралиї, або як нєдавно – з Нового Зеланду. То – Людзе, то и роки, то и живот и шицко цо идзе з нїма.
Окрем того же кеди нєкеди на бокох спомнутей рубрики обявиме Фельтон, у часох пред нами ше остараме за вецей таки и подобни предлуженя у хторих окрем хронолоґийних културних подїйох будзе вецей слова о зданийох, будинкох, о тим цо маме и з чим ше цешиме, о тим цо би нє лєм у Руским „зарамиковац”, зазначиц.
Будземе мац и драгописи з крайох о хторих зме длуго нє писали.
З єдним таким праве у тим чишлє починаме, або предлужуєме отамаль дзе зме станули.