Того року за Сербию, як державу, важни два ювилеї. Єден, правда, нє таки радосни – 10 роки од преглашеня нєзависносци Косова, за котре наша держава и далєй трима же є єй южна Покраїна и други, вельо веселши, – 100 роки од Велькей народней скупштини Сербох, Бунєвцох и других славянских народох, дзе 25. новембра 2018. принєшена одлука о присоєдинєню Банату, Бачкей и Баранї Кральовини Сербиї.
Тоти два датуми важни за историю и будучносц тей жеми случели ше нє под час Югославиї. Два Покраїни котри под час Югославиї були состойна часц Сербиї, нєшка два швети прейґ котрих ше ламе прешлосц и будучносц, а повязує их праве Сербия прейґ котрей ше под час вельких селїдбох путовало з Косова и Меторхиї до Войводини, до лєпшей будучносци звонка турскей управи.
Нєшка лєпшу будучосц сцу обидва тоти краї. Прешло уж дзешец роки од кеди 17. фебруара 2008. Скупштина Косова преглашеда нєзависносц и скоро 19 роки од бомбардованя и Кумановского спорозуменя. Кельо ґод нашо державнїки споминаю историйне право над тоту територию, та гоч вона важна за стварянє сучасней сербскей держави, або ше поволую на преамбулу зоз Уставу же Косово состойна часц Републики Сербиї, то у пракси нє так функционує, бо и вони сами муша глєдац допущенє же би пошли на територию за котру твердза же є часц їх териториї.
Без жаданьох же бим уходзел до околносцох под котрима ше окончую медзинародни брудни бависка, котри вше ту кед ше ришую питаня гранїцох и зраженьох у швеце, шицким ясне же колїску сербского народу тераз хтошка други колїше. Сербох там єст вше менєй, а на сиверу Косова, дзе су у векшини, знова су заложнїки рижних интересно-мафияшких ґрупох, кед вериме на словох представнїком сербскей заєднїци котри нє припадаю владаюцей Сербскей лїстини, най нє повем СНС експозитури за Косово.
Єст ту и велї други парадокси, а окреме тоти же нєшка о будучносци одношеньох Сербиї и Косова дзбаю тоти, котри були у войни (з косовского боку), або политични актере (зоз сербского боку) з дзеведзешатих рокох. Шицки вони войногушкацку реторику тераз меняю за нову политику евроинтеґрацийох, без уходзеня до того кельо су у тим щири. Пошлїдки ясни. Єдинствени простор сербскей держави тераз зведзени лєм на духовни. А людзе там жию, боря ше и ришую еґзистенцийни проблеми. Историйне право их нє интересує тельо, кельо робота, материялни средства и безпечносци їх фамелийох.
Кед слово о сиверу, Войводини, тот простор скорей нє припадал Сербиї, алє то постал после Першей шветовей. Вик после Войводина и далєй часц Сербиї, алє Сербия нє часц Югославиї. Поведло би ше же Сербиї окрем Войводини, нїч друге нє остало. И тераз вєдно бежиме до Европи, нє знаюци чи нам косовски ваґон будзе царинєни на гранїци, чи го до ЕУ унєшеме як свою состойну часц.
Цицерон гварел же история учителька живота. Вельо познєйше, британски премиєр Винстон Черчил гварел же Балкан прави вецей историї як цо може конзумовац. Мам упечаток, кед патриме на каждодньови живот обичних людзох, же зме з историї слаби школяре. Або з громаду историї нє знаме вицагнуц поуки. Можебуц би найлєпше було кеди бизме ше пре будучносц, вецей пошвецели терашньосци.
Становиска висловени у тим тексту виключно авторово и нє вше одражую ушорйовацку политику новинох „Руске слово”.