У нєшкайши час, кед зме каждодньово засипани з морйом информацийох, подїї хтори ше случели прет тижньом лєбо двома випатраю як кед би ше одбули гет давно. И самому ми ше часто случи же ми чежко здогаднуц ше кеди ше цошка случело, та гоч то було и хториш дзень, уж нє знам чи бул початок яри чи конєц жими, пред чи по велькей ноци… Медзитим, подїю хтора ше случела 19. мая у Руским Керестуре кажде хто припада Грекокатолїцкей церкви и по походзеню є з тутейших просторох, верим же нїґда нє забудзе. Окреме тот хто мал нагоду буц у Катедралней церкви Св. Миколая, алє и тот хто подїю провадзел у директним преносу на РТВ, лєбо тот цо у своєй парохиї бул на служби кед преславени дзень преглашеня Епархиї Св. Миколая у Руским Керестуре, першого владичества за грекокатолїкох на териториї Сербиї.
Така подїя наисце историйна, и то пре вецей причини. Першираз у Руским Керестуре на єдним месце, на литурґиї у катедралней церкви було тельо грекокатолїцких владикох хтори представяли вирних з цалого швета, и тельо римокатолїцких високодостойнїкох. Тельо священства, часни шестри, вирного народа з шицких местох нововоспоставеного владичества…
Од 1777. року и преглашеня Крижевского владичества, на тих просторох зме таку подїю нє мали. Бо, заш лєм, владичества ше нє преглашує кажди дзень. Прейду ґенерациї и столїтия медзи двома такима подїями.
На тих просторох ше през тристо роки як на фабричней траки шоровали и зменьовали держави и системи, а таки историйни обставини и пременки гранїцох поступнє ше одражели и на териториялну орґанизацию Церкви. Вшелїяк, формованє новей Епархиї нє треба спатрац лєм як бирократску, формалну миру, бо воно у себе, насампредз, ноши вельо векши и значнєйши духовни елемент.
У каждодньовим живоце вирних у парохийох Епархиї Св. Миколая нє будзе вельки пременки – у молитвох и далєй буду випоминац владику Георгия, швета буду швециц як и дотераз, здравкац себе буду як и дотераз „Слава Исусу Христу” окрем през Крачун и Вельку ноц… Лєм же тераз грекокатолїки у Сербиї, духовне потомство трох церковних унийох зоз Святим пристолом, годни повесц хто су и чийо су: свойо. Бо тераз маме владичество и пастира з найвисшу полномоцу – папским декретом, и нєбесного заступнїка – Святого оца Миколая.
Шветочна преслава преглашеня Епархиї, єдинства нєбесней и жемовей церкви, анї нє початок, анї нє конєц, бо вона тирва и жиє, и будзе жиц навики. Алє тот дзень треба паметац, бо є уж у нашей историї записани на єй красших и шветлєйших бокох.
Становиска висловени у тим тексту виключно авторово и нє вше одражую ушорйовацку политику новинох „Руске слово”.