Наш живот то єдна слика представена през нїтки думкох, чувствох, дзе любов глїбоко уткана до сущносци нашого єства. Єдна нїтка нєзаобиходна часц живота каждого чловека, преплєта ше з кажду предходну, а то образованє и воспитанє. Зоз школи у котрей ше пестує знанє, идентитет, солидарносц и одвичательносц, виходза лєм добри школяре, котри поставаю и добри людзе. Єдна з таких и Основна школа „Светозар Милетич” у Вербаше, на чиїм чолє дакедишнї школяр тей школи, а нєшка єй директор, наш госц Славиша Лубурич.
Ученє то благо котре свойого власнїка провадзи вшадзи, гвари єдна присловка. Добра глава и добре шерцо одлична комбинация, а кед ґу тому додаце и образовану бешеду и клайбас, теди наисце маце цошка окремне.
– По закончених студийох сербского язика и литератури, врацел сом ше до Вербасу и почал свою наставнїцку кариєру. Робел сом у Стреднєй фаховей школи „4. юлий”, потим сом там бул преглашени за технолоґийни звишок и прешол сом до Основней школи „Светозар Милетич”. После штирох рокох роботи у нєй, постал сом єй директор, и велька ми чесц буц на чолє найвекшей школи у општини, а барз сом щешлїви и же предводзим школу у хторей сом бул школяр – з ошмихом почина приповедку Славиша.
За себе гвари же є вельки индивидуалиста, люби буц свой, мац авторитет, а занїманє наставнїка то допущує. И кед сце нє директор, толкує, ви главни у учальнї и ви тот котри диктує темпо.
– Мушице дзецом буц интересантни, нє можеце им буц допити, вони то нє любя. Дзеци нєшка „диґитална ґенерация”, источашнє патра, слухаю и робя, а ми так нє робели, ми лєм читали. Я барз любим диґитални новини и шицки тенденциї технолоґиї, алє думам же наставнїк муши мац тото у себе же би и без компютера, проєктора добре робел. Кед сце добри у своєй роботи, зоз тим доставаце лєм лєгкосц. Думам же сом бул добри у роботи наставнїка, алє то найлєпше можу повесц мойо школяре, понеже сом велї ґенерациї уж виведол – бешедує далєй.
И младим наставнїком котри приходза до їх школи Славиша часто толкує же з дзецми нє мож ґлумиц гордосц.
– Я ше вше намагал спущиц на уровень дзецох, алє так же би ше знало хто ту хто, як би ше гварело – най ше зна хто коши, а хто воду ноши. Гордосц проблем, бо то як и у живоце, нє мож дакому хто 20 роки старши од вас ґлумиц же сце искуснєйши. Можебуц сце у дачим и гей, алє можебуц вон зна дацо инше цо вам може помогнуц у даєдних других ситуацийох котри живот приноши – толкує наш собешеднїк.
Як наймладши директор у општини, Лубурич гвари же ше наисце намага зробиц цо вецей и обезпечиц цо лєпши условия, понеже директор нє лєм чловек хтори шедзи у канцелариї, алє и менаджер, и шицко друге цо потребне. И за тот, релативно кратки час на тей позициї, поправдзе, можебуц зробел и вецей як даєдни други його предходнїки.
– Робим на тим же би наша школа була ище лєпша, же би ище лєпше випатрала, и полне ми шерцо, насправди. Вше ше врацам до скори у котрей сом бул, до улоги наставнїка, и подумам – цо би я любел достац як наставнїк. Так робим, и так ше справуєм. Директор то функция, а я лєм чловек. При мнє вше присутне превипитованє, самоанализованє, самокритика, а шицко преткане з емоцию. Просвитна робота нє може буц без емпатиї, бо нє можеце войсц до учальнї и патриц на дзецко як на карсцель, прето же дзецко ма душу, а ви нє знаце цо у нєй – щиро бешедує.
ОКРЕМ ДНЬОВНЇКА, У РУКОХ МАЛ И МИКРОФОН
Скорей як ше по законченей школи ознова врацел до учальнї и свою кариєру почал зоз дньовнїком у рукох, Славиша плївал у цалком других водох.
– На 19 роки сом почал робиц на Радио Вербасу, вибрани сом бул на озбильней аудициї спомедзи вельо кандидатох за хлопского водителя радио програми. Теди сом вошол до медийних водох, одкаль сом познєйше прешол на ТВ Бачку, потим до информативней програми Телевизиї Пинк, а робел сом и на ТВ НС Плус. Тиж, бул сом и на Радио Планети, аж и на НС фолк радию, а давал сом свой глас и за числени реклами. Було ми интересантно и у тим фаху – здогадує ше.
За тот час покля робел у Вербаше, Новим Садзе, та и у Беоґрадзе, Славиша доставал и новинарски стипендиї за иножемство, преходзел през рижни курси, занїмал ше и зоз виглєдовацким новинарством. Шицко тото му принєсло и єден авторски проєкт котри достал на Телевизиї НС Плус.
– Робел сом емисию котра ше волала „Добри дзень, як сце?”, тирвала годзину и мал сом таке щесце же сом бул у обисцох велїх познатих, як Снежана Савич, Цуне Ґойкович, Милан з ґрупи „Неверне бебе”, Ева Рас, Александра Радович. Наисце красни и интересантни искуства – з ошмихом предлужує.
З Ружицу Сокич, а у улоги новинара
ФАМЕЛИЯ НАЙВЕКША ПОТРИМОВКА
Найвекша помоц и потримовка на каждим його крочаю му його фамелия, мац Златана и младши брат Небойша. Алє, подпорку як у щешлївих, так и у чежких и боляцих хвилькох, находзел и при других блїзких членох своєй фамелиї.
– Вчас зме остали без оца, и мац остала млада ґдова котра цали живот нам пошвецела. То жена котра ми вше на помоци, жена котра нє ма анї єдну часточку погубеносци у себе. Мама Злата ма найкрасши рукопис котри думам же сом нашлїдзел од нєй, ма найблагши и наймилши погляд, а и барз є добра кухарка. Од оца Милана, котрого волали Мейо и котри бул барз добри чловек, нашлїдзел сом темпераментну часц котру мам у себе. Мой брат барз интелиґентни, талантовани, алє и барз твардоглави. Барз є схопни, добре аранжира, дома маме велї автентични ствари, мебель, шицко цо вон сам справел – приповеда нам Славиша.
Роснул и у фамелиї Тамашових, гвари, и нина Амалка и бачи Юлин им шицким були велька потримовка теди кед остали сами, без оца. Зоз їх дзецми, Серґейом и Любку, Славиша и його брат одросли, а у бависку препровадзели дзецински днї. И теди уж, кед бул наставнїк шицким дзецом у улїчки зоз ниновим Амалковим старим дньовнїком, и кед водзел емисиї з пластичним микрофоном котри му оцец купел на Кирбаю, опрез шветлох з його роботного комбия место рефлекторох и брата камермана, знал же му то буду животни опредзелєня.
– Якош то живот шицко понамесца, и думам же нам шицки животни болї даваю вельку духовносц. Бачи Владо Сивчов, мацеров брат котри старши од нєй 21 рок, вше на ню патрел як на свойо дзецко, а на нас мерковал у каждей хвильки, у шицким нам бул подпора, и часто го споминам. Баба и дїдо Сивчово, Леона и Владо, пришли 1935. року з Керестура до Вербасу и ту направели фамелийне гнїздочко. Понеже оцец и мац робели, баба Леона була з нами и, так повесц, ме одховала. Баба ме научела бешедовац по руски, модлїц ше по руски, баба Леона єдно мойо вельке шерцо, мой образ. Каждого дня кед станєм, я подумам на ню, як кед би була ту, гоч є уж велї роки нє медзи нами. Барз ме любела и барз зме були вязани – здогадує ше Славиша на прешли часи.
БАБОВО ПОЦЕШЕНЄ
Славиша закончел Ґимназию у Руским Керестуре, и як гвари, баба Леона ше барз цешела же ходзи там до школи. Керестур барз люби, часто ше до ньо враца и гвари же ше валал нє пременєл, зачувал душу. Там и його родзина, а у красним паметаню му и ґимназиялски днї у Замку, и друженя зоз Руснацами бо, гоч ходзел до серсбского оддзелєня, найчастейше ше дружел з парняками з руских оддзелєньох.
– Оцец ми Чарногорец, а мац Рускиня, так же я руски Чарногорец, або чарногорски Руснак – з ошмихом предлужує, и додава – танцовал сом 10 роки у вербаских „Карпатох”, ходзел на „Червени ружи”, на бали, любим руски єдла, мой оцец розумел и знал бешедовац по руски… Одмалючка сом ходзел до грекокатолїцкей церкви у Старим Вербаше, на Паску, по багнїтку… Руснаци, так повесц, вше були у моїм живоце, и тота вяза вше була моцна – гвари Славиша.
Цали живот бул окружени з мудрима и школованима людзми, факултетски образованима, успишнима у рижних сферох, з обидвох бокох фамелиї.
– Любел бим кед би шицки були одвичательнєйши ґу своєй роботи, гоч нєможлїве же би людзе у цалим швеце були задовольни. Любел бим и кед би ше людзе частейше шмеяли, на улїчки єдни другим здравкали. Любим нашмеяних людзох, а при нахмурених вше пробуєм найсц и зобудзиц искру щесца. Кед заслужице почитованє интелиґентних людзох и прихильносц дзецох, кед охабяце швет лєпши и знаце же голєм єден живот лєгчейше дихал прето же ви жили, то значи же сце посцигли успих – заключел на концу наш госц, Славиша Лубурич.
МОЖЕБУЦ БИМ БУЛ ҐЛУМЕЦ
Славиша нащивел Україну и место одкаль походзи мацерова фамелия, а до Чарней Гори и Никшичу, места Ридяни, дзе народзени його оцец, одходзи каждого року. Люби путовац, барз люби промововац руски єдла, и капушнїки у його приятельох Чарногорцох барз популарни. Його велька любов и варенє, котре полюбел як мали коло баби, добрей кухарки.
– Любим вариц, то ме змирює, и вельки сом гедониста у финих стварох. Любим фолклор, любим танцовац, и жаль ми же нє граєм на клавиру, бо барз любим музику. У природи уживам и у таким окруженю видзим и свою старосц. Любим помагац другим, читац, дакеди нє бешедовац, алє то ми дакус чежше идзе… Кед бим нє бул тото цо сом, видзи ше ми же бим бул ґлумец. Сцел сом ше уписац на Академию, а ниа, студиї язика ми принєсли и медиї, и добре виражованє, а и тераз сом з роботу директора на єден способ на явней сцени – з ошмихом гвари Славиша.
ФУНКЦИОНАЛНА И МОДЕРНА
Славиша Лубурич директор найвекшей Основней школи у вербаскей општини, котра ма вецей як 660 школярох. Вельо того у нєй уж покончене, а з обсяжну реконструкцию котра шлїдзи у наиходзацим периодзе, школа би требала цалком иншак випатрац.
– Любим свою роботу, а думам же кажди директор муши знац дзе му „миша шпи у школи”. То по моїм основа, мушице знац цо у школи маце, цо єй хиби, и мушице помогнуц шицким котри у нєй же би лєпше жили и робели. Наша школа моцна, зоз нєй виходза добри школяре, и после 34-ох рокох, а тельо прешло од остатнього ушореня, думам же наисце будзе и сучасна.
З мацеру Злату и бачиком Владимиром