Пре роботу и власне закладанє Владимира барз почитую нє лєм у його валалє, у Ґосподїнцох, алє и вельо ширше. Його доприношенє у култури и у очуваню традициї и идентитета Руснацох зохабело глїбоки шлїди. Приповедка о нїм шведочи о тим як поєдинєц може пременїц швет коло себе – поцихи, скромно, алє зоз огромну дзеку.
У Ґосподїнцох го шицки познаю нє як Владимира, алє як Бату Салонскового. Мено Владимир ридко хто у валалє вигваря, а зоз меном хторе здобул од своїх гражданох ше цеши. Кед о себе приповеда, гвари же мал щесца одрастац у фамелиї скромних, алє вредних людзох. Оцец Любомир и мац Олґа го научели почитовац роботу, алє и други вредносци, тоти хтори родичи преношели на дзеци у каждим обисце.
– Кед ше оцец и мац побрали, та пошли робиц на салаш хтори ше находзел на Єґрички. Прето я перши роки свойого живота найчастейше препровадзовал у баби и дїда Иванових. Мац мала ище два шестри хтори нє були одати, та ме мал хто чувац – започина Владимир нашу розгварку и предлужує бешедовац о тим же як нє любел ходзиц на салаш:
– Паметам же сом барз нє любел кед по мнє пришли родичи и кед ме сцели одвесц на салаш же бим там бул з нїма даскельо днї. Барз сом ше однїмал, було и слизи, а найбаржей од шицкого сом ше бал кед требало на чамцу прейсц Єґричку. Но, цалком иншак було кед зме ше врацали до валалу. Теди сом бул перши у чамцу и думам же сом ше нї од чого нє бал – през шмих нам виприповедал наш собешеднїк.
Учальнї полни з рускима дзецми
Року 1959. Салонсково родичи купели хижу у валалє и пришли зоз салашу, понеже Владимир почал ходзиц до оводи. Вихователька му була панїматка Ана Горняк-Кухар, алє ше случело же го праве вона у школованю провадзела ище велї роки.
– Панїматка Ана Горняк-Кухар ми познєйше була и учителька у основней школи, а тиж и наставнїца виронауки и наставнїца руского язика. Паметам же кед сом ходзел до трецей класи, у Ґосподїнцох ше почало факултативно учиц руски язик, а панїматка ше наисце намагала свойо знанє пренєсц на нас. На єй годзини зме любели приходзиц и дзечнє зме були активни, а було нас тельо же зме ше нє месцели до шицких лавкох у учальнї. Старши школяре мушели стац на концу учальнї – виприповедал нам Салонсков.
– Нажаль, руски язик зме учели лєм пол рока, наставнїца пошла на хорованє, а по конєц мойого основного школованя руски язик у Ґосподїнцох нїхто нє преподавал – гвари вон.
Основну школу Владимир закончел школского 1967/1968. року, а такой о штири днї по законченю ше почал учиц за тарґовца у єдним приватним подприємстве зоз Индїї. Стредню школу за тарґовца закончел у Бачким Ярку, у хторим достал и роботу 1971. року.
Прелужел ше усовершовац
Рок познєйше Салонски пошол до войска, у хторим служел рок и три мешаци. Накадзи ше врацел, предлужел робиц у Бачким Ярку, а нєодлуга пре роботу прешол до Нового Саду. Як нам гварел, свою роботу наисце любел, а окреме му ше пачело робиц у главним городзе Войводини.
– Року 1977. сом прешол робиц до Аґровойводини Нови Сад. Нашо подприємство робело зоз иножемством (ехпорт-импорт), и там сом за даскельо роки прешол од обичного помоцнїка до шефа консиґнацийного складзицка. Тих рокох сом думал же нє постої дацо цо би у велькей мири могло пременїц мой живот, алє хтошка мал други план за мнє – гварел наш собешеднїк:
– Моя товаришка зоз хтору сом єден час робел ше уписала на пияти ступень, а була така упарта же и мнє на исте нагварела. У класи нас було мало, лєм осмеро, алє зме були добри тим. На преподаваня зме ходзели у пополадньових годзинох и нє було чежко шицко ускладзиц – гвари вон. Владимир нам виприповедал и тото же му його покойни оцец, кед видзел же кельо ше учи, гварел же кед би так учел теди кед требало, по тераз би уж бул дохтор. Тоти оцово слова му и нєшка барз симпатични кед ше на нїх здогаднє, но, заш лєм, дума же кед одроснул, найважнєйше було тото же знал цо сце од живота.
Пияти ступень специялистичней школи у його фаху закончел 1986. року. Свою роботу любел, з дзеку ю робел, а велї думаю же и барз успишно. Прейґ роботи ше упознал зоз велїма людзми, и гоч є уж давно у пензиї, и дзень нєшка ма приятельох и познатих на каждим боку. Робота му була важна, алє одношенє ґу людзом ище важнєйше.
Иницировал снованє Подобовей колониї
– До култури сом ше уключел кед була двасто пейдзешата рочнїца присельованя Руснацох до тих крайох, упознал сом ше з людзми, а потим сом ше придружел и у роботи Дружтва за руски язик, литературу и културу – гварел Салонсков.
Пре потримовку и помоц Дружтва за руски язик, литературу и културу, почитовательох уметносци, Петра Мояка и його супруги Аранки, у Ґосподїнцох у основней школи почала робиц секция за подобово воспитанє хтора пред собу мала циль очувац мено и дїло Стевана Боднара. Тота секция преросла до Дзецинскей подобовей колониї, а два роки познєйше, 2005. року, отримана и перша Подобова колония за одроснутих „Стретнуце у Боднарова”.
Зоз своїма сотруднїками Владимир орґанизовал и велї подобово вистави, як цо то вистава Янка Чизмара, Гелени Канюх, Мити Пушкара, Петра Мояка, Гелени Крклюш, Павла Жилника, Золтана Феєша, як и шицки вистави зоз колониї у Ґосподїнцох хтори по тераз отримани.
– Активно сом участвовал и у орґанизациї Фестивалу „Павуриково пирко” хтори ше роками отримовало у Ґосподїнцох. У єдним сеґменту того фестивала сом ше трудзел представиц Руснацох зоз прешлосци, прейґ старих фотоґрафийох. За тото сом достал даскельо припознаня од орґанизациї „Пчеса”, хтора була ношитель фестивалу – гварел наш собешеднїк.
За свойо закладанє у култури Владимир достал велї припознаня, а як нам гварел, єдно з наймилших му припознанє од Месней заєднїци Ґосподїнци, як и припознанє од Основней школи „Жарко Зренянин” зоз Ґосподїнцох. Нє треба забуц же наш собешеднїк достал и Митрову награду од Општини Жабель.
На концу нашей розгварки нам гварел же є у пензиї од 2012. року, же нє планує пойсц зоз Ґосподїнцох и же там остава.
Aктивни є и при церкви
Владимир Салонски активни и у Церкви св. Арханґела Михаїла у Ґосподїнцох. Велї роки бул член Церковного одбору, а и нєшка є вше порихтани помогнуц одборнїком у гоч хторей роботи. Роби на отримованю и ушорйованю церкви и отримує желєнїдло коло нєй. Велї роботи на церкви сам вифинансовал, а нєдавно, вєдно зоз свою мацеру, подаровали церкви и нови образ.
