Римска империя у своєй „дозретей” фази дзелєла безплатни хлєб и орґанизовала борби ґладияторох же би народ нє думал о правих проблемох и одбил ше од занїманя зоз res publica, лєбо, даяким концом, думкох о повстаню процив декадентней и погубеней системи.
З того часу нам остал сатирични, алє боляцо точни Ювеналов запис „хлєба и бависка”. Велї столїтия познєйше, Маркс у коментару Французкей револуциї записал же ше история повторює, перше як траґедия, а потим як фарса. Прешло одтеди ище два вики…
Запровадзованє политики „хлєба и бависка” у Сербиї ше зведло на дзелєнє отрушинкох зоз стола кед слово о хлєбу, а вербалну борбу власци зоз реалним лєбо видуманим процивнїком, кед ше роби о ґладияторох… И тот, нїби, процивнїк, кед же го вообще и єст, пита „даванє у креви”, правда, нє такой алє помалки, на ложичку, цо за резултат тиж будзе мац умеранє, кед нє ґладияторох, вец публикума…
Як иншак розумиц идею же би ше на два заводи, з павзу од даскельо мешаци, нашому жительству як помоц у чаше корони и провадзацих рестриктивних мирох, власц удзелї по 30 еври?! У тей фарси з милодаром отрушинкох зоз стола, жительство вецей анї нє гражданство хторе ма капацитет бунїц ше, вимагац правду лєбо пременки, алє вше баржей здабе на бидла хторих власнїк карми тельо же би нє скапали лєбо одблукали до сушедства (т. є. иножемства).
Кед би ше за римски часи могло повесц же розвага (хлєба и бависка) хаснована як политични инструмент, нєшка сама политика постала забава. Дзекуюци новим технолоґийом, насампредз интернету и дружтвеним мрежом, нє лєм же ше виєдначели, алє скоро зросли єдна з другу. Зоз стола медзи народ падаю отрушинки а политичаре постали забавяче, место дакедишнїх ґладияторох лєбо комендияшох. Случай швижо бувшого америцкого предсидателя Доналда Трампа найнєдвосмисловши приклад, алє анї тоти нашо тутейши, а анї тамтейши нє заоставаю далєко. Твитер и инста-дипломатия у хторей каждодньово уживаме, нє охабя простору за сумню же розвага нєшка ултимативна ствар.
Могло би ше поцагнуц ище єдну „историйну паралелу” коло спомнутих 30 еврох по глави. Отже, Римянє понукли 30 стрибернїки Юдови. Наша власц два раз подзвигла талон, правда, на рати. Чловек нєшка жиє, умера и предава ше на рати. Надїя, як зме научени, найдрагша. Прето, озда, и понукаю два раз вецей. Приволуєм и трецу сличку зоз скарбнїци народней мудросци, гевту же „Кед вежнєш, покаєш ше, кед нє вежнєш – тиж ше покаєш”. Чи нас 30 евра можу купиц и умириц? Нажаль, ище як, маюци у огляду келї остали без роботи у пандемийней кризи и коматозней економиї, келї потрошели зашпороване и келї жию на кредит пре шицко спомнуте. Однїмаюци ше коло отрушинкох, забуваме же нам труша нє зоз свойого, алє нашого хлєба.
Становиска висловени у тим тексту виключно авторово и нє вше одражую ушорйовацку политику новинох „Руске слово.