„Дате нам се навеселити” одгуковало вечаром на Вилїю по керестурскей улїци Иви Лоли Рибара питанє, док зме дас дзешецеро дзеци вєдно ходзели по шпиваню по сушедстве, кед ше пакецики порихтани под ядловцом преселєли до наших мещкох. Сцерпезлїво сом вше чекала най пайташе зоз сушедства у репертоару конєчно сцигню по коляди хтори и я знам, та сом вец, озда, и найгласнєйше шпивала наймилши рефрен: „ВОЛИЛО СЕ коло ясла, свизда ясна швици красна над вертепом… ”. Аж роками потим похопела сом же сом у тим єдним стиху надробела обидва язики хтори знам, и по руски и сербскогорватски, и то иєкавску вариянту хтора ми нє бешедна. Вол и осел були цудзи мойому дзецинскому искуству, алє любов и радосц у крачунскей атмосфери були скоро дотхлїви, та нє чудо же сом два бидла коло вифлеємских яшелькох заправо розумела на, мнє теди, очиглядни способ ВОЛИЛО СЕ коло ясла… И нєшка ми тото мойо тедишнє омрийованє реалносци приноши ошмих на твар. Алє, и нєшка сом тиж прешвечена же сом, дзекуюци маґиї керестурскей Вилїї з мойого дзецинства правда, нє потрафела прави слова, алє похопела же сущносц Крачуна – любов.
Нєт нєлоґичносци у тим же єдна особа хтора нє вирнїк у своїм напису спомина Крачун и основну християнску вредносц – любов. Мойо секуларне образованє нєдвосмислово як жридло идеї братства и єдинства, интернационали и єднакосци (значи, з єдним словом, любови), як жридло марксизма на концу, наводзело праве християнску думку и етос. Любиц свойого ближнього значи и дзбац о нїм, старац ше и помагац. У нєшкайшей пандемиї у хторей жиєме уж скоро цали рок, а найскорей голєм ище тельо у нєй, и далєй маме жиц, тота любов и старосц єдних ґу другим нам насушно потребна. Лєбо, як то колеґа Александар Саванович написал: „Нє война є, алє є ситуация у хторей нам солидарносц и чловеколюбиє єднак важни.”
Чи особа хтора нє вирнїк ма право цошка таке поручовац вирним пред найрадоснєйшим християнским шветом? У мири у хторей скарбуєме и дзелїме основни вредносци – любме ближнього и єдни других, а то максима хтору нїхто з нас нїґда нє превипитовал, спорел и одрекал, верим же мам право поволовац на любов, на дзбалосц и солидарносц хтори з нєй шлїдза. Тота наша заєднїцка вредносц нас тиж так и обовязує же бизме наступни швета – вирски и секуларни хтори славя живот и любов препровадзели и преславели праве так – з любову. Чуваюци животи и здравє тих найзагроженших у пандемиї, чуваюци животи медицинарох хтори ше о найзагроженших стараю. И вирни и атеисти єднак уча и веря же права любов – нєсебична любов. У тим чаше, нєсебична любов за другого – хорого лєбо старого, лєбо занятих у шпитальох хтори од роботи и вистатосци и дословно падаю з ногох значи – одрекнуц ше традицийних, узвичаєних вельких и масовних преславох. Того року, швето любови и живота – и Крачун и Нови рок, вимагаю додатне напруженє – наисце славиц живот, наисце почувствовац любов за каждого чловека. Того року швета вимагаю нашо полне людске (чловеческе) анґажованє – славиц любов и живот так же их будземе чувац. Дома.