Текст зоз 41. числа „Руского слова” под назву „Цена надополнєла нєдостаток” о продукциї желєняви у себе ма даскельо значни замеркованя хтори виповед заградкар Бранислав Хромиш зоз Ґосподїнцох, а хтори нас зоз того малого валалу лансирую праве до штред сущней ґлобалней кризи – климатских пременкох пре хтори нам барз пошвидко загрожа глад.
Кед собешеднїк спомина дижджи кед им нє час, нєзвичайну горучаву лєбо жиму кед им нє час, паразити и рошлїново хороти за хтори нєт лїка (окрем драгих препаратох хтори нє найздравши за природу и животни штредок), тот польопривредни продукователь зоз свойого поля у Ґосподнїнцох з тим сублимує сущносц ґлобалних климатских пременкох.
Отже, лєм даскельо днї пред тим як тот текст вишол у „Руским”, у Южней Кореї под покровительством Зєдинєних нацийох отримана нова конференция о климатских пременкох, на хторей зме спозорени же остало лєм дзешец роки, же би ше могло пробовац виратовац планету од ґлобалного зогриваня, за хторе виключно людзе виновати. Екстремни и нагли пременки хвилї, вше частейши природни катастрофи, пущанє вичного ляду и рост уровня шветового моря, то уж наша реалносц, а кед останє по старим, будзе вше горша.
А тоти чия вина найвекша – вельки економски сили хтори до атмосфери випущую найвецей ґази пре хтори настава ефект „склєняней загради” – нє дзбаю. Галавосц на профит нєодвичательних економийох нас як чловечество доведло по гранїцу шветового гладу.
Проблеми хтори науково обробел ище физичар Йозеф Фуриє початком XIX вику, а чом нє спомнуц, перши, ище у античних часох замерковал Теофраст, основоположнїк ботанїки як науки, а хтори нєшка спричинюю ґлобалну застараносц, нє дотикаю власнїкох капиталу. Порихтаносц стрепац тисячи милиярди до санациї нєодвичательних банкох и корпорацийох, и дословно сто раз векша од порихтаносци потрошиц даскельо милиярди на зблагованє ефектох и зменшованє причинох ґлобалного зогриваня.
Два-три столїтия ирационалного и безочного обегованя за профитом – власнїки акцийох и векшинских пакетох на шветовей берзи зменюю ше кажди даскельо роки, а борди директорох ище швидше – онєможлївює одвичательне управянє и длугорочне планованє, понеже ше шицко зводзи на квартали и рочни проєкциї. Нєт ту кеди дзбац о пошлїдкох. Парадокс же то найбаржей церпя тоти цо найменєй виновати – худобни держави, мали економиї, роботнїцка класа. Варварство у яким жиєме остатнї сто роки, прейґмирна експлоатация и природних ресурсох и людскей роботи, вше баржей здабе на филмски дистопиї дзе ше гладна маса витребює у нєпреривних войнох, а привилеґована меншина ужива.