Стретнуце з Марию и Томиславом Регаковима з Руского Керестура з причину. Томислав дакедишнї ґолман и тренер ФК „Русин” котрому преславени 100 роки, 20 роки є церковнїк у Катедралней церкви, а обидвойо нєодлуга означа и 60 роки супружеского живота. Томислав 6. децембра наполнї и 80 свойо власни лєта, док супруга ма лєм рок менєй. На нєдавней „Русиновей” преслави бул медзи наградзенима поєдинцами за вецей як 20 роки активного участвованя у роботи клубa. Прето и починаме од фодбала.
– У пионирох ФК „Русин” сом почал бавиц 1956. року, а 1960. сом перши раз бранєл за перши тим кед Стинчич зохабел. Було ми лєм 17 роки, но о рок ше врацели старши бавяче до екипи, бо приходзела бавиц „Войводина”, та ми младши дакус мали павзу – почал свою фодбалску приповедку Томислав. Бранєл за Русин по 1972. рок, а найкрасша памятка му пласман до Войводянскей лиґи, цо бул и найвекши успих.
– О якиш час, нє мог сом ходзиц на тренинґи як ґолман пре приватни причини. Длуго зме чекали дзецко и лїчели ше 8 роки, та сом випаднул з екипи. Потим сом ище дакус бавел за Лалить, а у медзичаше сом положел за тренера и достал медзинародну дозволу. Алє и вона кед нє маш помоц з боку, нїч нє вредзи. Ми, як Руснаци ше нє лєгко пребивали у нашей општини – здогадує ше Томислав.
УЧО БУЛ ВЕЛЬКИ АВТОРИТЕТ
Тренерску длужносц, як сам гвари, превжал у барз нєзґодним чаше, по тим як ше поцагнул леґендарни Учо, Владимир Малацко.
– Учо бул тренер з авторитетом, бавяче го барз почитовали и присц после нього було наисце чежко. Велї то нє барз прилапйовали, алє ме управа потримовала лєм най тренираме, же би ше клуб отримало. То було 1982. року, а пред тим сом бул тренер у подростку и то була вельо лєгчейша и красша робота. Фодбалску кариєру сом закончел 1986. року кед сом пре роботу прешол робиц до Кули до „Застави”. Остали ми прекрасни памятки на тот час, поготов кед зме бавели, дружели ше, млади, полни сцелосци и насампредз любови ґу фодбалу. Гоч за тот час було и вельо одреканя, фамелийни обовязки нє раз церпели пре фодбалски, алє супруга мушела слухац и розумиц, гоч єй нє вше було право – виволал Томислав.
– А так було – надовязує ше Марча – же сом ше спочатку од нєдзелї по штварток гнївала же бавел, а од штвартку по другу нєдзелю же ознова будзе бавиц. Док ми раз єдна сушеда нє гварела: „Та, розумим це, алє голєм нє ходзи по карчмох.” То ми помогло, а поправдзе и я була спортистка. У школи сом була єдна з трох найлєпших рукометашкох, и столни тенис сом бавела, аж зме ше обидвойо и на ДИФ пробовали уписац, алє то чежко було за нас валалчанох, и без познанствох – дознали зме од Марчи.
А же Регаково були спортска фамелия шведоча и обидвоме синове. Желько и Златко бавели фодбал у „Русину”, а унук Никола, Златков син, у Нємецкей, ма 22 роки, там фодбалер. И вон як и дїдо ґолман, а тиж положел и за фодбалского судию. И Жельков Борис ту бавел фодбал, а одкеди су у Канади, там рекреативно бави гокей. Ґу тому Марча и Томислав док були обидвойо заняти у керестурскей Друкарнї „Руске слово”, скоро трицец роки, по дзеведзешати роки водзели рекреацию у школскей физкултурней сали, вон за хлопох, а вона за жени.
– То було добре, бо вежбанє барз важне – потвердзели нам Регаково.
ВЕЛЬКИ ЮВИЛЕЙ ЗАЄДНЇЦКОГО ЖИВОТА
Регаковим 9. новембра було 60 роки од дня кед пришагали на вичну любов и вирносц. Упознали ше кед ношели штафету до Кули, 25. мая, тє. кед ю придавали Марча, ище єдна омладинка и Томислав як член предсидательства младежи.
– Нє барз зме ше пред тим познали, алє теди на штафети, купел ми сладоляд и так ме освоєл. Зєшенї бул поволани до войска, та ми предложел най ше побереме. Кед прешли 18 мешаци, а служел у Титовей ґарди, почал заєднїцки живот и ми ше аж теди почали упознавац. Я думам же то найлєпше, бо нєшка ходза по три, штири роки, а то цалком иншак ходзиц, а цалком иншак живот жиц – прешвечена Марча.
Виприповедала нам и тото же у дзецинстве була барз хора, та єй од велькей горучки остали пошлїдки и нє могла мац дзеци. Алє шицко дали од себе, та борба за потомство тирвала 8 роки. Було барз чежки хвильки за обидвоїх, алє вредзело. Народзел ше Желько и радосц була велька. Памета як єй колеґинї зоз змени у друкарнї гварели же пре красну вистку будзе торта на сто вайцох. И була, аж на 105.
Регаково маю ище єдного сина – Златка, то уж прешло вельо лєгчейше, гоч, як гваря, ломпов мал 5 кили кед ше народзел.
– Барз важне же зме ше розумели и дополньовали. И док дзеци були мали, у друкарнї зме робели процивни змени, та нам нїхто нє мушел дзеци чувац, алє ми сами. Томиславови сом гварела же пре мнє нє муши, алє пре хлапцох би добре було кед би и полудзенок порихтал, та ше вон сцел научиц и вариц – памета Марча.
Попри роботи, як гваря, у живоце, чловек муши мац и задовольства, та так Томислав мал спорт, а його супруга була активна у култури.
– Одмалючка сом барз любела шпивац, ище як школярка сом соло наступала на програмох. Ходзела сом и на фолклор и на ґлуму, а познєйше зме оформели Женску жридлову шпивацку ґрупу у Доме култури дзе сом велї роки дзечнє шпивала и уживала. Доґод власи цалком нє побилєли, вец ми ше уж видзело же нє швечи, гоч ме покойни Чамо пробовал нагвариц най останєм – приповеда Марча, а Томислав надпомина же нє памета кельо раз була свашка, и у родзинох и виєднана, а вон лєм даскельо раз видавач.
Питаме ше им цо найважнєйше же би малженска пара витримала вєдно телї роки, та обидвойо гваря же то порозуменє, потримовка и надополньованє. Розуми ше – то попри любови.
– Нєт малженства без звади гоч ю лєпше керовац, алє кед почнє, жена треба най станє перша и най зна преценїц дзе треба стануц. Тиж, най нє дошпинтує, лєпше охабиц на миру и вец лєгнє шицко – гвари Марча, а Томислав лєм примахує и гвари же треба попущиц. Тиж нє добре дзе барз богати людзе лєбо дзе барз худобни, найлєпше кед може буц и ту штредок.
– Ми з мою научели скромно жиц, и нєшка, зоз наших нєвельких пензийох, алє зме задовольни же нє завишиме од дзецох – гвари Томислав, а обидвойо подзековни Богу за шицко.
ПЕНЗИОНЕРСКИ ДНЇ НЄ ДОПИТИ
На валалє пензионером нє допито. Регаково маю обисце, Томислав барз люби овоцнїк и лозу отримовац, Марча квеце, а вон нєпреповедзено подзековни же ма и службу церковнїка, нєодлуга будзе 20 роки.
– То ми дава можлївосц най прежиєм кажди дзень на мире, кажде рано и кажди вечар до церкви, ґу тому и рушам ше, цо мнє тиж вельо значи. А дзвонїц сом и Марчу научел, та ме одменї кед дакеди треба, а я нє можем.