Кельо треба мац сили и бистру главу, вше буц порихтани облєчиц муряцки шмати, зачириц ше до рики або озера и окончиц и найзложенши задаток под воду, найлєпше зна Деян Будински, дакеди коцурски фодбалер и полицай, a нєшка наймладши муряч жандармериї у нашей жеми.
Вибрал полицию, гоч теди кед ше мал уписац до полицийней школи, нє було штирирочней програми як дакеди, та закончел стредню економску. Уж почал робиц кед позберал документи и конкуровал за полицая, тото цо од самого початку и сцел. Нє барз ше то пачело родичом, алє Деян гвари же уж теди и роки мал кед тото надумал, знал цо им ма повесц, та ше и вони примирели.
Пейц роки робел як полицай у Вербаше, а вец ше отворел интерни конкурс у рамикох МУП-а, конкурс жандармериї, на хтори ше приявел. Од шицких на списку, роштовало ше и вибрало найлєпших полицайох, а то значело же Будински мушел мац добри резултати у роботи, физично и психично мушел буц порихтани за тото цо го чекало, а чекал го дрил.
– Дрил то селекцийна обука у руралних условийох, конкретно, то було на Ясенову дзе зме мали указац хто може витримац шицко цо нам розказали и чи зме порихтани робиц у чежких условийох. Три тижнї зме, так повесц, нє спали, лєм годзину до два за 24 годзини, пешачели и марширали километрами, бежали, уходзели до блата и плївали по жими и з полну опрему, то була обука наоружаня и стройна обука, з єдним словом – тортура за хтору нїхто з нас нє могол предпоставиц як будзе випатрац. Та заш лєм, прежило ше – гвари Деян, хтори бул єден спомедзи 30 одсто полицайох хтори успишно дошли по сам конєц. Други нє витримали. Видзи ше му же му помогло тото же длуго тренирал фодбал и за коцурску Искру, и за Вербас, та и Гайдук з Кули.
– Тренирал сом, бул сом швидки, любел сом спорт, и нє лєм тото. Одмалючка ме мойо родичи ,,уцагли” до Огньогасцох и верим же ище од теди мам тот порив, жаданє помогнуц дакому, виратовац дакого, а тиж сом любел униформу и вше нови виволаня. То ше озда так понамесца у живоце – твердзи Деян, хтори и на ґарадичи жандара (вельо зложенши задатки од полицая) нє станул ̶ толкує вон.
На беґелю одрастал
Деян прешол ище даскельо обуки, и пошвидко му понукнуте же би вибрал цо сце робиц у специялизованих єдинкох. На интерних конкурсох жандармериї одлучел же будзе муряч. И ознова шлїдзели обуки, у базену, на рикох по цалей жеми, на озерох и морю.
– Одроснул сом на валалє, на коцурским беґелю, на води и у нєй, и роздумал же будзе найлєпше кед ше одлучим за тото цо любим робиц. Мал сом добри резултати, гоч сом ше нїґда нє опробовал як муряч и сиґурно же ме то цагало учиц робиц и вежбац вше вецей и вше лєпше. Було ту и озбильни преверйованя наших психофизичних схопносцох, а тиж и обуки ратованя людзох, наутична обука и вельо того, алє по сам конєц сом нє знал чи войдзем до найузшого тиму мурякох, нїхто нє знал. Удало ше ми – то було тото чому сом ше намагал – гвари Деян, нєшка наймладши трицецтрирочни жандар муряч у муряцкей єдинки жандармериї у нашей жеми.
Уж даскельо роки Деян Будински заняти у Беоґрадзе. О своєй роботи бешедує же є специфична, гвари же чирянє може кажде звладац, алє робота хтору окончує вєдно зоз колеґами зна буц полна з виволанями и барз чежка. Кед вєдно з тимом обезпечує значни особи на води, на ладї, або у чамцу, гвари, то интересантне гоч є барз одвичательне, док у рикох дзе ше чиря, а кед пред тим муши розбиц ляд же би вошол до води, то нє барз приємно анї за видзиц, а дзе аж буц под воду. Бешедуюци о своєй роботи, Будински гвари же очежуюце и тото же нашо рики гоч нє глїбоки, брудни и замуцени, та кед по дну рики глєда оружиє (а шицко дотика з руками), або даяки предмет хтори доказ виновного дїла, як доказни материял у судским поступку, то ше зна одцагнуц мешацами, та и роками.
– Чи успишно окончиме задаток, завиши од велїх факторох. Наприклад, кед нам позната локация руценого телефону до рики, мож одприлики вираховац дзе би могол буц и попри тим же рика швидка, прераховює ше яки струї и дзе би го требало глєдац, и то нам ше удава, алє єст и таке же даєдно оружиє найдземе аж после трох рокох. Того дня кед ше то случи, барз ше добре чувствуєме. З другого боку, наш задаток глєдац людзох хтори нєстали у води, и гоч ше случує же дакого виратуєме, найчастейше ше тото глєданє траґично закончи. То тото найчежше у тей нашей роботи, кед слово о людских животох, нєщесцох, а окреме кед настрадаю дзеци. Потїха у помоци тим фамелийом хтори страцели своїх блїзких – гвари наш собешеднїк.
Чежке лєто
Од мая по септембер Деян бул барз завжати, а гвари завжати були и його шефове хтори нєпреривно прейґ медийох апеловали на гражданох же би ше нє купало на местох дзе то нє дошлєбодзене и дзе нєт особи за ратованє, же би до води и до чамцу нє уходзели тоти цо нє знаю плївац… Було то, гвари вон, нє лєм горуце, алє и барз чежке лєто за роботу.
Пре роботу у Беоґраду, алє и пре части терени влєце по цалей Сербиї, Деян остатнї три роки жиє у Новим Садзе.
– Вельо ми лєгчейше одкеди сом у варошу, бо ше часто случовало же сом додня рано пошол з Коцура на роботу, а врацел ше позно вноци. Тераз мам вецей часу, можем робиц и дацо инше, а понеже барз любим вежбац, на концу то и моя длужносц же бим нєпреривно бул у добрей форми, я то и робим. О два днї идзем з моїма колеґами на морйо, и по задатку, алє припознам, баржей рекреативно. То нам таке як награда после тих штирох мешацох хтори за нами. Там ше одпочиваме, даме себе на волю, назбераме моци за шицко цо пред нами, но то нє єдини одпочивок, маме днї як и кажде кед одходзиме на рочни одпочивки. Окрем спорту любим и путовац и можем повесц же сом наисце видзел велї моря. Кед ше у муряцких шматох зачирим, а морйо превидне, чисте, кед видзим коло себе тот подводни швет, тоту красу, нє знам анї чи бим го зоз словами знал описац – гвари на концу Деян Будински.
Фодбал
– Длуго сом тренирал фодбал, так повесц одкеди знам за себе, у Коцуре, у Вербаше и у Кули, а зохабел сом кед сом мал коло двацец роки. Покалїчел сом колєно, там дзешка коло осемнастого, пошли лиґаменти, тетиви, викомпликовало ше и я видзел же з озбильного бависка нє будзе нїч. Фодбал тераз остал лєм як рекреация, остали мили памятки на тоти часи, окреме у коцурскей Искри – гвари вон.
Фамелия
– Кед мам дакус часу, вше одбегнєм до Коцура. Там мойо родичи, старши брат, фамелия и приятелє. Нєт лєпше кед ше постретаме, пошедаме, виприповедаме и нашмеєме. И кед там маме даякей роботи, я ше на валалє вше одпочинєм–щири Деян.
