Зденко Бурчак одрастал на петровских, алє и вуковарских, улїцох, мал своїх приятельох и свойо сни. И праве теди кед тоти сни почал жиц, война шицко претаргла и розогнала… Удало ше му врациц на стари коляї.
Зденко Бурчак ише як мали хлапчик вельо часу препровадзовал у Петровцох. Памета красне дзецинство у Бурчакових, бабох и дїдох, алє и у Арвайових (Мелеґових) прадїда и прабаби, та и кед вєдно зоз шестру Агнетку постал член КУД-а „Осиф Костелник” з Вуковару. Роки преходзели, и велї познанства у Дружтве прерастали до приятельствох, та гвари же нєшка ма пайташох на цалей жемовей кулї.
– Дружтво нє було лєм место дзе зме отримовали проби, алє и место дзе зме ше упознавали, дружели… Концом 80-тих рокох зме часто одходзели до ресторанох дзе ше грало, шпивало, алє и дзе ше танцовало. Ми, фолклораше, ше окреме цешели же зме барз добре знали танцовац, та кед ше наприклад, завар ресторан на Вучедолу, лєбо у Роботнїцким доме, нє раз зме пошли на свадзбу до Петровцох. Там каждей соботи була свадзба, и знали зме же ше натанцуєме – приповеда Зденко о своїх леґиньских часох.
Памятки на Петровци
БАРЗ ДОБРА ШКОЛА
По законченей основней школи у Вуковаре, предлужел ше школовац у истим месце по тедишнєй „Шуваровей реформи”, а вец ше у Вуковаре уписал на информатично-математични напрям. По одслуженим воєним року, драга го одведла до висшей ПТТ школи и Сараєва и постал инжинєр телекомуникацийох.
– Думам же студентски живот єдна добра „животна школа”, бо то насправди єдинствене искуство хторе нє мож нї зоз чим поровнац. У мой час за хлопох така „животна школа” була и войско – гвари Зденко, хтори по законченю свойого школованя копал ярки за телефонизацию, бо нє могол дойсц до роботи. Нєодлуга, 1990. року почал робиц у Сараєве. Гоч то була теренска робота, Зденко бул задовольни. Нажаль, нє длуго. Почала война.
ЛЄМ СЦЕЛ ПРЕЖИЦ
– Нє могол сом анї предпоставиц цо шицко война може принєсц. Робел сом у Сараєве, алє информациї хтори сом дозналпрейґ телевизиї, заш лєм нє могли приблїжиц чежки хвильки хтори теди преживйовали жителє Вуковару – здогадує ше наш собешеднїк.
Нєодлуга, война почала и у Босни, и Зденко ше бал же би го нє мобилизовали, бо раховал же кед би ше зоз нїм дацо случело, нїхто би ше о нїм нє старал. Намагал ше буц з боку, нє мишац ше нї до чого, но нє могол анї висц зоз Сараєва, а заш, барз було нєсиґурно остац у тим варошу. Зденко преживйовал пекло сараєвскей войни котра, гвари, була барз чежка. И нєшка нє може розумиц же ше забивало цивилох, людзох котри ше случайно нашли на улїчки у чаше кед хтошка надумал штреляц з дзелох. Патрел лєм як прежиц. Кед ше 1994. року отворела горватска амбасада у Сараєве, замодлєл их же би го виратовали. Удало ше му. Нашол ше у Заґребе, пошол до родзини, а о кратки час достал роботу у Вировитици. Було му вельо лєгчейше кед ґу ньому пришла и дзивка, нєшкайша супруга, котра родом зоз Сараєва.
ЦАГАЛО ДОМУ
Едину Зденко упознал ище у школи у Сараєве, потим обидвойо достали роботу у истим подприємстве, алє пекло войни нє було вигодне за даяке вельке любованє, та нє мож повесц же мали вельки плани за будучносц. Та, заш лєм, ше обрацело.
Року 1995. року ше повинчали, Едина достала роботу у фаху, а були змесцени у просторийох Червеного крижа. Видзело им ше же живот може буц вельо красши, гоч война вельо того знїщела. У Вировитици ше народзела Леона, їх дзивка, алє шерцо Зденка цагало до Вуковару. И супруга ше зложела же би ше врацели. Пред Вельку ноцу 2000. року, обидвойо уж були на роботи у телекомуникацийох у Вуковару. Врацели ше и до Дружтва. Попри активного танцованя и шпиваня, Зденко активни и у Ради рускей националней меншини городу Вуковару и Вуковарско-сримскей жупаниї. Припознава же нє лєгко ришовац велї питаня кед слово о политики и култури, окреме малих народох. Тото цо наглашує то же им барз потребна помоц од Руснацох, окреме руководителє хорох и спомина потерашнє барз добре сотруднїцтво з Агнету Тимко.
Зденко два мандати бул и предсидатель КУД-а „Осиф Костелник”, пред тим бул секретар, а тераз є подпредсидатель. У Созюу Руснацох РГ, бул подпредсидатель, и гвари же добре упознал роботу тей институциї, та лєпше розуми проблеми з котрима ше зочую нашо Дружтва. Ма и велї идеї, а єдна з нїх – орґанизовац камп, подобни як Медзинародни камп младих у Керестуре.
И КОЛО ПЧОЛОХ СТАРЧИ
Попри роботи и шицких своїх активносцох, Зденко и пчолар, и у тим є нє сам.
– Любиме меду, а вше сом роздумовал чи тот мед цо сом купел прави, чи є природни. З оцом сом о тим бешедовал, и вон ми помогол коло пчолох, бо бим пре роботу нє сцигол шицко сам кончиц. Док Леона нє пошла на факултет, робела и вона зо мну. Наисце сом одушевени же при пчолох нєт „забушаваня”. Барз ше ми пачи як су орґанизовани, и любим тот пах кед ше приблїжим ґу кошнїцом – приповеда Зденко о своєй любови ґу пчолом.
– То иста така любов як и ґу културней творчосци, и тому цо наша традиция и обичаї. Хто тото люби, участвує у тим, а хто нє, тот ше припатра и хаснує досяги того на иншаки способ – закончує свойо роздумованя Зденко Бурчак.
ТАК ЯК ДАКЕДИ
– Кед ше Зденко з фамелию хтора жила у Вировитици врацел до Вуковару, уключел ше до роботи КУД-а „Осиф Костелник”. Едини ше там тиж попачело, и гоч є нє Рускиня, полюбела руску шпиванку и дзечнє шпивала. Їх син Матей, хтори народзени 2001. року, и дзивка Леона, вєдно з нїма ходзели до Дружтва, алє и до церкви. Нєшка Матей грає у КУД-у.
