Такой по Другей шветовей войни Владимир Еделински постал шеґерт у тарґовини, и ище як млади леґинь почал робиц. Бул вредни и одвичательни роботнїк, но у часох у хторих робел и напредовал, нє було лєгко. Од теди прешли велї децениї… Наш собешеднїк шведочи о тим як прекрачал власну роботну драгу.
Владимир Еделински народзени у Шидзе, у парастскей фамелиї, оца Василя и мацери Борки. Ище як хлапец часто помагал родичом, за обрабянє жеми нє бул нательо заинтересовани же би ше з тим занїмал цалого живота. Судьба го одведла до державней роботи, точнєйше до тарґовини.
Бачи Владимир народзени 29. фебруара 1932. року у обисцу обок коло грекокатолїцкей парохиї у руским краю, а нєшкайшей улїци Дюри Киша. Еделинсково обрабяли осем гольти власней жеми, а оцец Василь робел жем и споли. Як и при векшини парастох, и у їх доме родичи тримали конї, крави, кармели швинї, садзели заграду…
– Оцови нє було лєгко, бо з праву руку нє могол шицко робиц, а парасти мушели мац моци пре чежки физични роботи. Прето сом му помагал и у обисцу, и коло статку, алє и при других роботох, окреме на полю.
Мой оцец ше уортачел зоз бачиком Емилом Оросом, окреме кед требало скошиц жито, позвожиц го дому и тлачиц, бо у тедишнї час нє було механїзациї як нєшка – памета бачи Владимир.
УЖ ЯК МЛАДИ ЛЕҐИНЬ РOБЕЛ
Прешли и чежки войново часи, та Еделински 1946. року одходзи за шеґерта, за будуцого тарґовца. До поладня бул у предавальнї, а пополадню у школи. По войни требало обновиц розруйновану жем и, як познате, нє було анї вельо школованих людзох. А наш собешеднїк аж и памета же их у школи гнали же би цо скорей закончели з науку и почали робиц.
Осемдзешатих рокох було платна на каждей полїчки
Рок и пол Владимир бул шеґерт у тарґовинским подприємстве „Сремак” хторе окрем у Шидзе, мало предавальнї и по валалох, як ше теди гуторело, шидского срезу. Владимир закончел школу и постал квалификовани тарґовец, гоч нє бул полнолїтни. Предпоставени го замерковали як вредного, одвичательного ище док бул шеґерт, так же є уж 1948. року меновани за руководителя тарґовини у Симичовей хижи у центре Шиду. Там ше предавало платна, ґалантерию и козметику.
– Кед сом постал руководитель, бул сом шеф старшим дутяндїйошом одо мнє хтори теди там робели, алє то нє бул проблем. Векша бриґа була тота же теди нє було вельо роби на полїчкох, нє було платна и друге… Накадзи держава дацо послала, такой ше и предавало. Случовало ше же дакеди у мешацу полїци були вецей раз празни як полни з наскладану робу. Случовало ше же и таке же жени, наприклад, ище вечар пред тим як мал сцигнуц штоф, пришли чекац опрез дутяну же би пришли на шор и купели го. Теди нє було готови, зошити шмати, хтори ше предавало так як нєшка. Роботнїки и пензионере куповали на „точки”, а парасти мали такволани „житни бони” з хторима заплацели тото цо куповали – памета Владимир.
„ЗЛАТНИ ЧАСИ” ШИЦКИ ДОБРЕ ПАМЕТАЮ
– До войска сом пошол 1952. року, а кед сом ше о два роки врацел, на роботи ме премесцели же бим робел у комерцияли. Рок познєйше сом ше и оженєл зоз супругу Наталу. Були то часи кед ше часто пре
пописи мушело роботу ношиц дому и шицко покончиц на паперох и з клайбасом у руки. Нєшка ше роби на компютерох, вельо швидше – поровнує Еделински роботу дакеди и нєшка.
Кед у Шидзе основане нове тарґовинске подприємство „Центропромет” хторе тиж мало предавальнї нє лєм у Шидзе, алє и у шицких валалох шидскей општини, по Владимирових словох, було вельо лєпше робиц. Теди ше почало отверац и самопослуги и други сучаснєйши предавальнї. Були то „златни часи” и за подприємства алє и за людзох хтори куповали, бо було пенєжи. Бачи Владимир напредовал у своєй роботи, постал директор Роботней єдинки „Текстил и ґалантерия”, а бул и помоцнїк директора цалого подприємства. Зоз того места пошол и до пензиї кед му було 58 роки.
– Длуго сом уж у пензиї, и найчастейше час препровадзуєм з фамелию, зоз супругу Наталу. Дома ше старам о загради, допатрам живину, супруга вари, стара ше о обисцу и о квецу так як и дотераз. Дзивка Биляна и унук Никола нас вше приду опатриц, правда, унук теди кед му його обовязки на факултету тото дошлєбодзую. Студент є психолоґиї, и ма свойо плани и амбициї.
Я у франти гварим же сом нє стари, бо сом нє преславйовал родзени днї каждого, алє каждого штвартого року понеже сом народзени у преступним року. Нєшка ми найважнєйше же би мойо найблїзши и я були доброго здравя – щири бачи Владимир Еделински.
НЄ БУЛО ЧАСУ ЗА РОЗВАГУ
Владимир памета же окрем того же мушел ище як малючки помагац родичом у обисцу и ходзиц на польо и до школи, нє було часу за розвагу.
– Як хлапец сом ше зоз пайташами лєм кус побавел з лабду справену з рендох, алє сом фодбал нє бавел озбильнєйше. Прейґ драги од нашого обисца бул фодбалски терен руского фодбалского клуба „Слоґа”, та зме ше я и мойо пайташе припатрали як ше вони фодбалую. Тото сом барз любел. Нажаль, у нас нє було часу же бим ходзел до Рускей школи, або на забави – памета наш собешеднїк.
РУСНАЦИ ТАРҐОВЦИ
Руснаци любели тарґовину и даскелї з нїх остали му паметаню по своєй тарґовецкей роботи. Бачи Владимир ше здогаднул на Осифа Канюха, тарґовца пред Другу шветову войну и после нєй. Тарґовци були и Емил Миклош, Янко Папданко, Влада Папданко, Владимир Калай, Владимир Данчо, Ратко Данчо, Владимир Хома, хтори бул директор „Центропромету”, Славко Загорянски и велї други.
ЗАСЛУГИ ЗА РОБОТУ
За свою роботу бачи Владимир бул и наградзовани. Достал Орден роботи зоз стрибловим венцом од предсидателя Републики, медалю роботи, медалю за воєни заслуги, а тиж и „Шестодецемберску плакету” општини Шид, як и велї други. Як омладинєц участвовал и на роботней акциї кед ше будовало авто-драгу Беоґрад–Заґреб, алє и на велїх других добродзечних роботох.
